Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Κυριακή, Ιουνίου 29, 2014

Κάπως έτσι περάσαμε και σήμερα...

Παρδαλό κατσίκι

Κάπως έτσι περάσαμε και σήμερα

golden beach hotel

Πέμπτη, Ιουνίου 05, 2014

Πάει κι αυτό!

Το παιδί της crest και το κεφάλι της κ. Στάμου, λίγο πριν αρχίσει η παρουσίαση

4/6/2014- Μεταπτυχιακό Δημιουργικής γραφής- Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας- Φλώρινα

Τρίτη, Ιουνίου 03, 2014

Ν. Εγγονόπουλος- Μπολιβάρ (απόσπασμα)

ΦΑΣΜΑ ΘΗΣΕΩΣ ΕΝ ΟΠΛΟΙΣ ΚΑΘΟΡΑΝ, ΠΡΟ

ΑΥΤΩΝ ΕΠΙ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΦΕΡΟΜΕΝΟΝ

Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους,

για τους γενναίους, τους δυνατούς,

Αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα ελεύθερα,τα γενναία,

τα δυνατά,

Γι αυτούς η απόλυτη υποταγή κάθε στοιχείου, η σιγή,

γι αυτούς τα δάκρυα, γι αυτούς οι φάροι,

κι οι κλάδοι ελιάς, και τα φανάρια

Όπου χοροπηδούνε με το λίκνισμα των καραβιών και

γράφουνε στους σκοτεινούς ορίζοντες των

λιμανιών,

Γι αυτούς είναι τ' άδεια βαρέλια που σωριαστήκανε στο

πιο στενό, πάλι του λιμανιού, σοκάκι,

Γι αυτούς οι κουλούρες τ'άσπρα σκοινιά, κι οι αλυσίδες,

οι άγκυρες, τ'άλλα μονόπετρα,

Μέσα στην εκνευριστικιάν οσμή του πετρελαίου,

Για να αρματώσουνε καράβι,ν'ανοιχτούν, να φύγουνε,

Όμοιοι με τραμ που ξεκινάει, άδειο κι ολόφωτο μέσ'στη

νυχτερινή γαλήνη των μπαχτσέδων,

Μ'ένα σκοπό του ταξειδιού: π ρ ο ς τ' α σ τ ρ α.

Γι αυτούς θα πω τα λόγια τα ωραία, που μου τα

υπαγόρευσε η Έμπνευσις,

Καθώς εφώλιασε μέσα στα βαθιά του μυαλού μου όλο

συγκίνηση

Για τις μορφές, τις αυστηρές και τις υπέροχες, του

Οδυσσέα Ανδρούτσου και του Σίμωνος Μπολιβάρ.

Σάββατο, Μαΐου 31, 2014

4 Ιουνίου

4 Ιουνίου που γεννήθηκε ο Παραράς

4 Ιουνίου που γνώρισα τον Γιάννη

4 Ιουνίου που έχει γενέθλια ο Θανάσης και η Ελίνα

Σάββατο, Μαΐου 17, 2014

Καλημέρα κόσμεεε

Καλημέρα κόσμε! Ποτέ δεν είναι αργά για ένα restart! Καλό ψόφοοοο για αύριο..

Παρασκευή, Μαΐου 16, 2014

Παίζω κρυφτό, μετράω από μέσα. Πέντε, δέκα, δεκαπέντε, είκοσι, εικοσιπέντε, φτου και βγαίνω. Νιώθω λες και ξέχασα τις λέξεις. Πάω από την αρχή, μπουσουλάω. Ξαναβρίσκομαι στο εφηβικό μου δωμάτιο, σαν να γράφω με μανία ημερολόγια, σαν τούτη να είναι η πρώτη μου ανάρτηση. Ψάχνω στα τυφλά να βρω λίγη από την ηδονή εκείνων των χρόνων, με βοηθάει η σιωπή και ο γνώριμος ήχος από το ρολόι που είχα στο φοιτητικό μου σπίτι. Σκευοφόρος με γρανάζια η Σοφία κάνει νάζια.

Ξεκινάω ανώδυνα, ρίχνω μια ματιά έξω από το καβούκι μου. Ποιος σας είπε ότι είμαι έτοιμη να βγω έξω; Σκέφτομαι τις μέρες που έβγαζα κάλους στα ακροδάχτυλα από την κιθάρα και μαύρους κύκλους στα μάτια γράφοντας για ώρες μπροστά από μια οθόνη. Ναι, τότε που τιναζόμουν από το κρεβάτι τα βράδια για να γράψω και να ξαλαφρώσω, τότε που το καθετί ήταν αφορμή για γραφή. Εντάξει τώρα το βλέπω πιο καθαρά από ποτέ πως ο χρόνος είναι χρήμα και το χρήμα είναι χρόνος, πως με την κωλοδουλειά δεν έχω χρόνο για τίποτα αλλά ας μην κρύβομαι αλλό πίσω από το χοντροδάχτυλο μου, όλο αυτό είναι μια πρόφαση.

Στο τώρα, κοιτάω με γλυκιά ανάμνηση την περασμένη μποέμικη ζωή μου κι ενώ την νοσταλγώ δεν επιδιώκω να της δώσω κανένα γλωσσόφιλο για να την αναστήσω. Βυθίζομαι σε μια ρουτίνα που με καταστρέφει κι εγώ κάθομαι και παρατηρώ μέρα τη μέρα τη φθορά της πάνω μου. Δεν πιστεύω πως δεν έχω πια να πω κάτι, ούτε έκλεισαν οι τρύπες και τα κενά που με μανία προσπαθούσα να μπαλώσω με λέξεις. Η ζωή μου συνεχίζει να με φέρνει καθημερινά αντιμέτωπη με τραγικότητες σε προσωπικό και όχι μόνο επίπεδο. Απλά πλέον θρηνώ βουβά και θρηνώ με το δικό μου απόλυτο μαύρο. Δεν γράφω.

Απέχω από όλα τα πράγματα που θα μου έδιναν κάποια ευχαρίστηση. Βλέπω όλα όσα με ευχαριστούσαν και αλλάζω πεζοδρόμιο. Φάτσες, μουσικές, προορισμούς, όνειρα.Δεν ξέρω αν θα επανέλθω ή αν απλά θα βυθιστώ ακόμα πιο πολύ στο τίποτα. Κάθομαι γεμάτη υπερένταση και κούραση με τον mac να μου ζεσταίνει τα μπούτια. Ακούω την κίνηση από την Ηρώων Πολυτεχνείου, προσπαθώ χωρίς δόντια και χωρίς νύχια να κρατήσω τη σιωπή της εσωτερικής μου γαλήνης κι αυτή με αξιοπρέπεια. Σήμερα θέλω να βγω, να πιω και να τα κάνω όλα πουτάνα αλλά αντί γι αυτό αφήνομαι ολοένα δίχως σκέψη στην αυτοκαταστροφή μου, αφήνομαι στην ελεύθερη πτώση του νου μου προς τα κάτω, νιώθω το κεφάλι μου να παραδίνεται στο μαξιλάρι ήρθε η λυτρωτική ώρα του ύπνου και πια ξέρω πως δεν θα πεταχτώ ιδρωμένη για να γράψω για ότι βαθιά με πληγώνει. Έρχονται εκλογές, ο κόσμος καίγεται, εγώ αυτοπυρπολούμαι.

Υ.Σ "Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μην με αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Κι αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα."

Χρόνης Μίσσιος

Τζα ξαναβγήκα κάπως στραπατσαρισμένη αλλά ακόμη τρυφερή...

Παρασκευή, Μαΐου 09, 2014

Παρδαλοκάτσικο

Μόλις υπέβαλα το Ε1 μου και έχω και επιστροφή! Χθες η καλύτερη μαμά του κόσμου είχε γενέθλια, δηλαδή η δικιά μου. Χρόνια πολλά μανούλααααααα! Γιορτάζεις και την Κυριακή δεν σε ξεχνάω! Στις 4 Ιουνίου παρουσιάζω τη διπλωματική μου στη Φλώρινα και τέλος με την ιστορία του μεταπτυχιακού που κράτησε αρκετό καιρό! Άντε και σε άλλες σπουδές και περιπέτειες από εδώ και πέρα και κατά τα άλλα είμαστε για τα πανηγύρια...

Το μαρτυράει και η παρακάτω φωτογραφία από το Παρδαλοκάτσικο....