Greek coffee and loukoumakion

Ένα βροχερό απόγευμα 

Από τη χθεσινή φασίνα...

Οι γάτοι μας πετάνεεε!

Είναι μεσημέρι και τρώω γεμιστά από προχθές! Από τα χεράκια μου βεβαίως- βεβαίως! Ρίχνω από πάνω και ένα γιαούρτι και ξεγελάω τη πείνα μου! Θα 'θελα πολλές μάπες να γιαουρτώσω αλλά πλέον ούτε το γιαούρτιον με ολίγα λιπαρά δε χαραμίζω! Κοιτάζω τους ιπτάμενους χοντρομπαλάδες γάτους μου που μου ζωγράφισε η Άρτεμις το μεσημέρι που φεύγαμε από τη δουλειά, τη τεράστια στοίβα στο σιδερωτήριο, την άλλη στοίβα από τα πιάτα στο νιπτήρα της κουζίνας και σκέφτομαι ότι και η ανεξαρτησία έχει ουκ ολίγα κακά!

Λείπεις μου γράφουν και όταν λένε λείπεις φαντάζομαι δεν εννοούν τη φυσική μου παρουσία αφού με αρκετούς από αυτούς μας χωρίζουν υπερατλαντικά χιλιόμετρα ή έστω 416,2 . Τόσο δεν είναι το Λάρισα- Πύργος; Γράφουν λείπεις και εννοούν αυτή την επικοινωνία μας μέσα από τις λέξεις. Αυτό το χάιδεμα των ψυχών. Κάπως έτσι θέλω να το φαντάζομαι.

Γιατί μπορεί εγώ να κάθομαι μέσα στο ανάκατο αυτόνομο δωμάτιο μου και να γράφω στο mac μου, που μόλις πριν δυο μέρες έκανα format ότι αρλούμπα μου έρθει στο κεφάλι αλλά ξέρω πως σε αρκετούς αγαπημένους λείπουν τα νέα μου,οι σκέψεις μου, αυτό το άγγιγμα ντεεεεε! Λείπω και είναι λίγο από συνειδητή επιλογή, λίγο γιατί δεν προλαβαίνω, λίγο γιατί κλείνομαι, λίγο γιατί απόλα! Λείπω κι από εμένα. Γιατί πρώτα από όλα έγραφα και γράφω για μένα γι' αυτή την εσωτερική επικοινωνία με τον ευατό μου, για αυτή την υπέροχη ανακούφιση που μου χαρίζει το γράψιμο.

Θα με ξαναβρώ, θα ξαλαφρώσω, θα θυμηθώ πως είναι να μην φοβάσαι την έκθεση και τους ανθρώπους, θα θυμηθώ πως είναι να είσαι ελεύθερος να γράφεις για τα εσώψυχα σου, την καθημερινότητα σου, τις στραβές σου, τους αγαπημένους σου, για τη λογοτεχνία, την κοινωνία, την πολιτική, το ποδόσφαιρο, την ποίηση, για μένα. Έκανα μια διακοπή να συμμαζέψω το αχούρι μου, τις σκέψεις μου και να γράψω τη λίστα του σούπερ μάρκετ που πλέον μου φαίνεται γράφω συχνότερα αυτή από ότι γράφω στο blog μου  ή στο decay.gr που ακόμα αναρωτιέμαι γιατί δεν με έχουν διώξει με τις κλοτσιές! Μου έκανα καφέ και αράζω στο πορτοκαλί υπνοδωμάτιο μου.  Συνεχίζω να γράφω αυτή την ανάρτηση χωρίς να  έχω τίποτα ιδιαίτερο να πω! Πέρασαν κιόλας δυο μήνες που μετακομίσαμε μαζί με τον Γιάννη στο καινούργιο μας σπίτι! Δυο μήνες από εκείνη την ημέρα του Φλεβάρη που πεταχτήκαμε από τις κόρνες στη βεράντα και είδαμε την παρέλαση των τρακτέρ! Δυο μήνες που ακόμα δεν προλάβαμε να χαρούμε τη smart tv μας, τα smart κινητά μας και τη χαζή καθημερινότητα μας, με τις δουλειές και τους μαλάκες που τρώμε στη μάπα κάθε μέρα, τις υποχρεώσεις που όσο μεγαλώνεις ξεφυτρώνουν από παντού!  "Don't grow up it's a trap"  το γράφει και στον απέναντι τοίχο από το σπίτι μου και το βλέπω κάθε πρωί που βγαίνω να πάω στη δουλειά!

Διάλειμμα για να πάω σούπερ μάρκετ και επανέρχομαι.....




Τελικά μαζεύτηκαν τόσα που θέλω να πω. Δεν ήταν και λίγο το σοκ που έπαθα. Από 1 Οκτώβρη του 2013 και μετά η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες ή αλλιώς έκανε τούμπα που λέμε!Το σοκ ήταν και είναι μεγάλο στην καθημερινότητα μου, ίσως κάποτε όταν αποστασιοποιηθώ λίγο από τα πράγματα να σας γράψω γι αυτό! Σκέφτομαι πια με τόση λαχτάρα πότε θα ανηφορίσω στη Φλώρινα , δηλαδή  το ξέρω ήδη στις  4 Ιουνίου για να παρουσιάσω. Λαχταρώ ακόμα μια ανηφόρα προς  Σαλόνικα μεριά για τη συναυλία του Manu Chao στις 23/06 και ανυπομονώ για το ταξίδι της Βαρκελώνης που αναγκάστηκα να το πάω παραπίσω  λόγω Φλώρινας. Οι αλλαγές ήταν πολλές λίγο πριν φύγει το δεκατρία και με το που μπήκε το δεκατέσσερα! Πωπω τελικά ήταν τεράστιες και τώρα αρχίζω να το καταλαβαίνω!

Τελείωσε το πλυντήριο....



Καταλήγω πως όσες προοπτικές κι αν χαζέψω και τελικά αρνηθώ να τις ακολουθήσω, για μένα πάντα η καλύτερη θέα θα είναι αυτή από το σπίτι στη Ραψάνη και  η καλύτερη προοπτική, να παραμείνω αυτός ο υπέροχος, μαλακισμένος εαυτός μου.

Μπορώ και πληρώνω μόνη μου το νοίκι, τους λογαριασμούς, το φαί και τα ψώνια μου και όμως δεν μου δίνει καμία ικανοποίηση, όσο μου έδινε παλιά ο ελεύθερος μου χρόνος που τον σπαταλούσα, σε διάβασμα,στο γράψιμο, στην ελεύθερη σκέψη ή έστω σκέψη σκέτο, σε όνειρα. Τώρα το μυαλό από την κούραση γίνεται ένας κιμάς, δεν έχω χρόνο για να σκέφτομαι πια, εδώ μερικές φορές δεν έχω χρόνο ούτε καν για να κοιμηθώ....
Αδέρφια τα λέμεεεεεε και να μην ξεχνάτε πως σας αγαπώωωωω

υ.σ Φέρτε ένα xozal για την αλλεργίαααα....



υ.σ 
sometimes i dream about reality
sometimes i feel so gone
sometimes i fall in the insanity yeahh
sometimes i feel so lonesome
sometimes i dream about wild wild world
sometimes i see freedom

Tonight I watch through my window
And I can't see no lights

sometimes i dream about fraternity
sometimes i say: one day!
One day my dreams will be reality yeah
Like Bobby said to me

Hey Mr Marley
Sing something good to me
This world go crazy
It's an emergency

Hey Mr Marley
Sing something good to me
This world go crazy
It's an emergency

Hey Bob Marley
Hey Bob Marley
This world go crazy.
This world go crazy..
This world go crazy....
This world go crazy.....
This world go crazy......
This world go crazy.......
This world go crazy........
This world go crazy.........
This world go crazy..........

Πρώτη ανάρτηση!

Πάλι Δευτέρα πρωί, πάλι άδεια και έξω ο καιρός μουντός, βροχερός, χειμωνιάτικος! Γράφω από το καινούργιο μας σπίτι. Δεν έχουμε κλείσει ούτε μήνα. Προσωρινά κλέβω λιγάκι από το conn-x  κάποιου γείτονα. Έχω ήδη κάνει αίτηση και χθες(μα δουλεύον και Κυριακή;) ήρθε ένα τύπος από τον ΟΤΕ και ενεργοποίησε τη γραμμή και περιμένουμε πότε θα σώσουνε οι τύποι από τη Cyta!

Που θα μου πάει θα προσαρμοστώ κάποτε στα νέα δεδομένα κυρίως όσον αφορά τη δουλειά και θα βρω τρόπο να κλέβω μέσα στις καθημερινές μου λίγο χρόνο και για μένα. Νομίζω πως βρίσκομαι σε καλό δρόμο, σιγά-σιγά επανέρχομαι... Δε ζητάω και πολλά, λίγο ελεύθερο χρόνο για απομόνωση, σκέψη και δημιουργία, όχι πολλά :)

Καλή εβδομάδα σε όλους από το καινούργιο μας σπίτι! 

Blue Moon

Είναι Δευτέρα, είναι πρωί και νιώθω υπέροχα. Είχα τόσο καιρό να ζήσω ένα πρωινό. Εδώ και τέσσερις μήνες καθηλωμένη σε μια καρέκλα εξυπηρετώντας χιλιάδες κόσμου, όσο να'ναι αλλοιώθηκε η εικόνα των πρωινών μου. Σήμερα, σηκώθηκα χορτασμένη από ύπνο κι ας κουνήθηκα γύρω στις πέντε και κάτι από τον σεισμό. Ξύπνησα και επιτέλους έξω είχε φως και δεν με ένοιαζε καθόλου που ήταν συννεφιασμένο! Άνοιξα τα βλέφαρα μου χωρίς  την βοήθεια του ενοχλητικού ήχου του ξυπνητηριού και απόλαυσα τον καφέ μου με την ησυχία μου ακούγοντας  το blue moon  από τη φωνή της Billie Holiday που απλώθηκε στο δωμάτιο, δηλαδή ονειρεμένα πράγματα που για μένα δεν είναι πλέον ούτε αυτονόητα, ούτε δεδομένα!

Τι κι αν πήγα πάλι πρωί-πρωί στη ΔΕΗ, τι κι αν είχε μια ουρά σιδηρόδρομο; Όλα πήγανε καλά, δεν έχασα την υπομονή μου,τέλειωσα γρήγορα και ω ναι!!!Είδαμε το φως το αληθινό! Επιτέλους έγινε η σύνδεση για το νέο μας σπίτι!

Γύρισα με το τέσσερα. Είδα κίνηση στους δρόμους, τα παιδιά από τα Mikel να έχουν βγει στην κεντρική και να μοιράζουν δωρεάν καφέδες και κόσμο στους δρόμους παρά το τσουχτερό κρύο.Μπήκα σπίτι και χουχούλιασα στον καναπέ μου, βρήκα χρόνο να ακούσω μουσική,να τακτοποιήσω τη βιβλιοθήκη μου, να γράψω αυτή την ανάρτηση και να νιώσω τόσο ελεύθερη και ωραία!

Αύριο κλείνουν 17 χρόνια χωρίς τον Αντώνη Παραρά, όμως εγώ δεν ξεχνώ με τίποτα τη γλυκιά του φάτσα. Τον έχω πάντα μέσα στην ψυχή μου ως ένα από τα πιο γλυκά κομμάτια της παιδικής μου ηλικίας,ως μια από τις πιο τρυφερές αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων. Το έχω γράψει τόσες φορές και δεν θα κουραστώ ποτέ να το γράφω πως για χάρη του έγινα sophie_jamaica, εξαιτίας του ερωτεύτηκα τον Bob Marley και τη reggae κι αν το καλοσκευτώ εξαιτίας αυτού του πράγματος έζησα τρελά σκηνικά, γνώρισα απίστευτες φάτσες, έκανα τόσα ταξίδια και το κυριότερα γνώρισα εσένα μέσα από την κοινή μας αγάπης για τη reggae και εκείνης της συναυλίας των Israel Vabration στη Θεσσαλονίκη που μας έφερε κοντά.Για όλα αυτά και άλλα πολλά όπως το υπέροχο χαμόγελο του θα τον έχω πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μου και δεν θα τον ξεχάσω ποτέ, ποτέ μα ποτέ και αν κάποτε στη ζωή μου καταφέρω να κάνω το μακρινό ταξίδι ως τη Jamaica θα φωνάξω δυνατά το όνομα του για το όνειρο που μου έδωσε να ζήσω.

Σκέφτομαι τον κόσμο στην Κεφαλλονιά, τη γη που άμα γουστάρει μας εξαφανίζει... Εύχομαι όλα να πάνε καλά για όλους και  τραγουδώ... Every little thing gonna be all right. Don't worry

Φλεβάρης

Φλωρεντία 2008-Εγώ κι o Viktor!

Είναι Σάββατο πρωί, είναι πρωτομηνιά, το βράδυ προβλέπεται να ρίξουμε ξέφρενους χορούς και τη Δευτέρα έχω άδεια. Το σπίτι μυρίζει καφέ και οι λιγοστές πια κούτες με κοιτούν και περιμένουν! Το μοναδικό που μου έχει χαλάσει τη διάθεση είναι ότι στη ΔΕΗ αφού μετά κόπων και βασάνων ανοίξανε την Παρασκευή μετά την απεργία και  αφού περιμέναμε διακόσιες ώρες στην ουρά, όταν πήγαμε να κάνουμε τη νέα μας σύνδεση μας είπανε : "Αχχχχ δυστυχώς αν και βλέπουμε ότι έγινε αίτηση διακοπής στις 22 Ιανουαρίου, δεν περάστηκε στο σύστημα και δεν μπορούμε να κάνουμε έναρξη σε ένα σπίτι που φαίνεται ότι έχει ήδη ρεύμα." Γκρρρρρ τα νεύρα μου! Τι λες κοπέλα μου; Να είχε τουλάχιστον ακόμα ρεύμα να πω άντε στο καλό αλλά έλα που δεν!

Το σημείωμα του Viktor στα Ουγγαρέζικα ή Ουγγρικά ,που δεν κατάφερα ποτέ να  μάθω τι λέει!

Κάθε εμπόδιο για καλό, το έχω δει  ήδη στην πράξη τόσες φορές στη ζωή μου οπότε δεν χαλιέμαι και πολύ! Με έκανε χαρούμενη και το πρωινό μήνυμα που βρήκα στο facebook από τον φίλο μου τον Viktor από την Ουγγαρία, που μου έλεγε ότι έκανε αίτηση για να έρθει να δουλέψει στις νέες βάσεις που ανοίγει η Raynair στην Ελλάδα. Δουλεύει ήδη αρκετό καιρό στην εταιρεία και τώρα βρίσκεται στην Νορβηγία με την ελπίδα πως ίσως τον πάρουνε στα μέρη μας. Με τον Viktor δουλεύαμε μαζί την πάλαι ποτέ καλή εποχή του roots and routes στη Φλωρεντία.! Για κάποιο λόγο μπήκε από την πρώτη στιγμή στην καρδιά μου χωρίς να έχουμε πει πολλά-πολλά και  τώρα που το σκέφτομαι μάλλον ήταν το ζεστό χαμόγελο του! Εύχομαι μια μέρα να πετάξουμε μαζί ή έστω να ξαναβρεθούμε για ένα καφέ όπως τότε !O Victor εγώ και οι άλλοι δείτε μας εδώ και  εδώ !

Κατά τα άλλα συνεχίζοντας με τις αναμνήσεις και το μέτρημα, πέρασαν τέσσερις μήνες που ξεκίνησα τη δουλειά, ένας μήνας και μια μέρα από το ευτυχές γεγονός και μετράω πια μέρες για να αρχίσω τη νέα μου ζωή στο καινούργιο μας σπίτι. Το μόνο που έχω να περιμένω πια είναι το ταξίδι στη Βαρκελώνη που όλο και γυρνάει μέσα στο μυαλό μου, την συνάντηση με τους παλιούς συμφοιτητές του μεταπτυχιακού στη Φλώρινα τον Μάιο και αφού κλείσω όλους του παλιούς κύκλους της ζωής μου να βάλω μπρος για άλλους όχι απαραίτητα ομόκεντρους!

Υ.Σ Δεν συμπαθώ τους Φεβρουάριους, στατιστικά είναι από τους χειρότερους μήνες της ζωής μου, ελπίζω φέτος να αλλάξει αυτό το σερί!

Το τραγούδι της ημέρας

Σπίτι μου σπιτάκι μου!

Μετακόμιση

Τρώω σπόρια και σκέφτομαι το πιγκάλ που λείπει, το χαλάκι απ’την εξώπορτα και το διπλό κρεβάτι απ’το ΙΚΕΑ. Αν και τον τελευταίο καιρό διαβάζω όλο και συχνότερα άρθρα για την μετανάστευση στο πατρικό, δεν πτοούμαι πια! Εμένα έφτασε η ώρα μου να φύγω από αυτό.Το δεκατέσσερα έφερε ηλεκτρονικά συμβόλαια, ενεργειακά πιστοποιητικά και εμένα στο καινούργια μας σπίτι!

Θυμάμαι την τελευταία μου μετακόμιση, Φεβρουάριος του οκτώ ήταν(διαβάστε γι' αυτήν εδώ).Μετά την ενηλικίωση και τη φοιτητική ζωή, έξι χρόνια και πάλι πίσω στο πατρικό. Έξι χρόνια τόσο δημιουργικά και πλούσια αλλά κουβαλώντας πάντα τον φόβο πως μπορεί να μην κατάφερνα να φύγω από εδώ! Να που ευτυχώς ο εφιάλτης δεν βγήκε αληθινός!

Έχω τόσες προσδοκίες από αυτή τη μετακόμιση. Λες και η αναβλητικότητα μου θέλει να αλλάξει παραστάσεις!Στο καινούργιο μας σπίτι, ίσως καταφέρω να τελειώσω τη διπλωματική που τόσο τυραννώ, γράψω το πρώτο μου βιβλίο, αρχίσω να παίζω και πάλι κιθάρα με πάθος, φτιάξω μια τεράστια βιβλιοθήκη, πάρω κουνιστή καρέκλα για τη γάτα μου, γεμίσω την κουζίνα με μπαχαρικά, πιάσω παιδί ή κάνω πάρτυ που θα φέρουν την έξωση .

Στο καινούργια μας σπίτι ίσως μάθω να μαγειρεύω καλύτερα, ίσως γεννηθούν νέες ιδέες,ίσως σχεδιάσουμε τα επόμενα ταξίδια μας, ίσως φιλοξενήσουμε διερχόμενους φίλους. Μα και τίποτα να μη γίνει από όλα αυτά, στο καινούργιο μας σπίτι όταν γυρίζω πτώμα απ’τη δουλειά θα βρίσκω εσένα!

Η δημιουργικότητα μου σκουπίζει τα πατώματα, ακούω συνέχεια στο repeat το φλωροτράγουδο της Ζουγανέλη, παίρνω μια βαθιά ανάσα και σιγά-σιγά αρχίζω να το συνειδητοποιώ!Μετακομίζωωωωωωωωω

Υ.Σ Τα μαζεψά τα πράγματα και έφυγα από το σπίτιιιιιι!

Οκτάωρο!

Μυαλό πατημένο σαν κιμάς και από το μέσα δωμάτιο παίζει Cave. Με την κωλοδουλειά διαγνώστηκα με πρώιμο αυχενικό. Η Μυρτώ από το απέναντι γραφείο λέει πως φταίνε οι πίπες και γελάει κι εγώ την βρίζω και της λέω να τις κόψει!Κάθε πρωί που ξημερώνω είναι νύχτα. Τα βράδια πια δεν ονειρεύομαι ότι δραπετεύω, δέκα και μισή κοιμάμαι με τα σάλια να τρέχουν. 

Όταν γυρίζω σπίτι θέλω δυο ώρες να κοιτάω το ταβάνι για να ξελαμπικάρω, συνήθως τα μεσημέρια δεν κοιμάμαι και μετά είμαι ένα ζόμπι. Η διευθύντρια μου είπε να αρχίσω yoga! Φίλοι , γνωστοί με ρωτούν πως πάω με το γράψιμο. Συνήθως τους λέω να περάσουμε στην επόμενη ερώτηση. Απλά δεν προλαβαίνω και όσο σκέφτομαι ότι σκοτώνω οχτώ πολύτιμες ώρες της ζωής μου στο τίποτα ανατριχιάζω. Οκτώ πολύτιμες ώρες, που θα μπορούσα να κοιμάμαι, να ταξιδεύω, να πηδιέμαι, να γράφω, να τα ξύνω με φίλους, να προσχεδιάσω μικρές ή μεγάλες επαναστάσεις, να διαβάζω ποίηση ή έστω τις οδηγίες του tide στην τουαλέτα! Οκτώ ώρες σαπίλας, μιζέριας και ανοησίας, οκτώ ώρες που μου αφήνουν τα κουσούρια τους και τις επόμενες. 

Ίσως μια μέρα να παραιτηθώ, πάθω νευρικό κλονισμό ή συνηθίσω. Το τελευταίο με τρομάζει περισσότερο από όλα. Για να ξεχνιέμαι ανοίγω αραιά και που το doc της διπλωματικής του ρίχνω απλά μια ματιά και του λέω καληνύχτα. Μετά φιλάω τον Καραγάτση στο στόμα και πέφτω για ύπνο. Τίποτα δεν είναι όπως πριν κι εγώ σαν να με πάτησε τρένο. Τα φαγητά μοιάζουν άνοστα, οι φίλοι βαρετοί, το διάβασμα κουραστικό, η τέχνη ανυπόφορη, η σκέψη απαγορευτική και η τρίτη σεζόν από το homeland μια αηδία! Μέχρι και η μετακόμιση που τόσο περίμενα εξουθενωτική.

Υ.Σ 1 Αφιερωμένο σε εσένα που αγαπώ με όλη μου την γατίσια ψυχή. Δηλαδή εφτά φορές περισσότερο από σένα ;p

Υ.Σ 2  Κι όπως έλεγε και η Δήμου.... Ετοιμάζω ταξίδι!!!

Μια βραδιά στο παρδαλό!

Παρδαλό Κατσίκι 05/01/14- Πολυδένδρι 

Καλή χρονιά