Χθες έκοψα τα μαλλιά μου και από τότε ανακάλυψα τον σβέρκο μου και κάτι ακόμα. Όταν πια περνάς τα δάχτυλα σου μέσα στα μαλλιά μου επιτέλους χαιδεύεις κεφάλι. Ένα κεφάλι που θέλω να αδειάσω εδώ πάνω σε αυτό το κρεβάτι με τα κόκκινα σεντόνια, αυτά με τα αρκουδάκια. Έρχονται βράδια που το γεμίζω με απίστευτες μουσικές, τσιγαρίλα, κουβέντες, ποιήματα μακριά από όλους αυτούς που νομίζουν ότι έστω και λίγο με ξέρουν. Έρχονται όμως και μέρες με σιδέρωμα, με τρέξιμο, καφέδες, ίδιες κινήσεις, ίδιες κουβέντες και ίδιες φάτσες και δεν ξέρω πια που είμαι εγώ, ποια είμαι εγώ. Όταν με βρίσκω και όταν μου μιλάς, όταν γεμίζεις το άδειο μου κεφάλι με νέα παράθυρα, ιδέες, δρόμους, με λόγια. Τι σαν είναι μόνο λόγια και ειρωνείες, από αυτές τις δικές μας που τις βγάζουμε έξω και τις μετράμε χωρίς να μας πολύ νοιάζει στ'αλήθεια ποιανού είναι η μεγαλύτερη. Δεν καταλαβαίνουν οι ανόητοι πως δεν μας νοιάζει. Αλήθεια πόσες θα ήταν οι καινούργιες αισθήσεις αν έκοβα κι άλλα τόσα από το κάθε μέρα; Πόσες καινούργιες συγκινήσεις θα με άγγιζαν που τώρα τις διώχνω καθημερινά με το σκουπόξυλο και πόσο πιο όμορφα θα ήταν όλα αν αφηνόμουν ; Μένει μονάχα να θυμηθώ να με αφήσω να το δοκιμάσω και μερικά αιχμηρά κοψίματα τίποτα άλλο.
Γράφω για να μην ξεχάσω, να μην ξεχάσω. Το μυαλό μου άδειαζε συνεχώς. Δυστυχώς ελάχιστα πράγματα συγκρατώ από όλα όσα μου λένε, από όλα όσα διαβάζω από όλα όσα ζω, από όλα όσα αισθάνομαι. Γράφω για να έχω αναμνήσεις, για να με θυμάμαι, να θυμάμαι τη ζωή που έζησα, τους ανθρώπους που συνάντησα ,γι αυτό κι όταν με βλέπεις από κοντά δεν έχω και πολλά να σου πω. Θα έπρεπε να γράφω πιο συχνά για να υπάρχει κάπου κάτι που να λέει πως έζησα, όπως έζησα γιατί όταν θα με ρωτήσεις δεν θα ξέρω να σου απαντήσω, δεν τα πάω καλά με τις πολυλογίες, τις περισσότερες φορές ή δεν ξέρω τι να πω ή δεν έχω τίποτα να πω.
Δεν εξηγείται αλλιώς θα την είδα, ίσως σε κάποιο εφιάλτη, ποιος ξέρει; Πέτρωσα μια μέρα που αγκάλιαζα με τα χέρια μου τα γόνατα, που έκρυβα σκυμμένο το κεφάλι...
