Πέμπτη, Δεκεμβρίου 08, 2011

Χαμένη στη μετάφραση

Ποιος καλός άνθρωπος θα μου τα μεταφράσει το αργότερο μέχρι την Παρασκευή που τα θέλω; Χωρίς διλήμματα και επιπλοκές, να μου στείλει μια ωραία λογοτεχνική μετάφραση. Εεεε και θέλω γλώσσα λογοτεχνίας, όχι γλώσσα μετάφρασης, αυτή την κάνω και μόνη μου, χεχε… Τεσπά το έχω ρίξει στο διάβασμα στο παραπέντε για να δω  πως στο καλό  γίνεται η καλή λογοτεχνική μετάφραση. Μάλλον δεν θα πάρω διπλωματική πάνω στη μετάφραση αν και ποτέ δεν ξέρεις μπορεί να αλλάξω γνώμη μέχρι το τέλος, έτσι όπως κάνω πάνταααα….

Μετάφραση Πεζογραφίας
Αποσπάσματα Λογοτεχνικών Κειμένων

The Oregon Trail
            A low undulating line of sandhills bounded the horizon before us. That day we rode ten consecutive hours, and it was dusk before we entered the hollows and gorges of these gloomy little hills. At length we gained the summit, and the long expected valley of the Platte lay before us. We all drew rein, and gathered on the top of the hill, sat joyfully looking down upon the prospect. Right welcome was it; strange too, and striking to the imagination, and yet it had not one picturesque or beautiful feature; nor had it any of the features of grandeur, other than its vast extent, its solitude, and its virgin wildness. For mile after mile, a plain as level as a frozen lake, was outspread beneath us.

A Spot of Bother
            I looked ahead, where Emma should be, but did not see her. I called her name. I pushed my hands in front of me, aware even as I did so of the absurdity of this gesture, as if a pair of hands could part the fog. The panic did not strike immediately. No, that would take several seconds, a full minute even. At first it was only a gradual slipping, a sense of vertigo, like the feeling I used to get as a child when I would stand knee- deep in the warm water of the Gulf of Mexico, close my eyes against the white- hot Alabama sun. I yelled Emma's name more loudly, feeling sand beneath my feet, its shifting, unreliable shape. I ran forward, then back, retracing my steps.  Up ahead, more fog, a half mile or so of beach, then the hill leading to the Cliff House, the Musee Mechanique, the Camera Obscura, the ruins of the Sutro Baths, Louis' Diner. To the right, there was the concrete walkway stretching along the beach, then the big parking lot that fed onto the highway, and beyond it, Golden Gate Park. Behind me, miles of beach. To my left, the Pacific Ocean, gray and frothing.

The Man Who Married Himself
‘Why not’?
With those words, my good friend Reverend Zatarga changed the course of my life.  When he said them to me, he had spent two hours on the telephone with Bishop Fleming discussing various sections of the Bible in excruciatingly fine detail.  He pointed out that Levicitus warns Christians not to marry their sister, aunt, mother, mother-in law, daughter or even their granddaughter (should they be tempted).  But nowhere in the good book is there a rule against marrying oneself.  So when I told Reverend Zatarga that was exactly what I wanted to do, he eventually conceded with those two fateful words:
‘Why not?”

Personal Decisions by William Wuyme

The Division Commander gazed solemnly at Wu Dawang as the latter laid the sign on the table. 'Do you know what this sign means?' he asked.  After a long, hard look, Wu Dawang produced a careful critique. 'Good,' declared the Commander, his face brightening slowly into a smile. 'Very good, in fact - much better than them.' Though Wu Dawang didn't know who the Division Commander meant by 'them', he did know, and better than most, the People's Liberation Army's three rules of thumb - Don't Say What You Shouldn't Say, Don't Ask What You Shouldn't Ask, Don't Do What You Shouldn't Do.

Yan Lianke

Arthur Conan Doyle- Sherlock Holmes
The wind was howling outside, and the rain was beating and splashing against the windows.  Suddenly, amidst all the hubbub of the gale, there burst forth the wild scream of a terrified woman.  I knew that it was my sister’s voice.  I sprang from my bed, wrapped a shawl around me, and rushed into the corridor.  As I opened my door I seemed to hear a low whistle, such as my sister described, and a few moments later a clanging sound, as if a mass of metal had fallen. 


A Tale of Two Cities
IT WAS the best of times, it was the worst of times, it was the age of wisdom, it was the age of foolishness, it was the epoch of belief, it was the epoch of incredulity, it was the season of Light, it was the season of Darkness, it was the spring of hope, it was the winter of despair, we had everything before us, we had nothing before us, we were all going direct to Heaven, we were all going direct the other way- in short, the period was so far like the present period, that some of its noisiest authorities insisted on its being received, for good or for evil, in the superlative degree of comparison only.
Μετάφραση Ποίησης
A Question - a poem by Robert Frost
A voice said, Look me in the stars
And tell me truly, men of earth,
If all the soul-and-body scars
Were not too much to pay for birth.


William Shakespeare
XVIII (Sonnet 18)
Shall I compare thee to a summer's day?
Thou art more lovely and more temperate:
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer's lease hath all too short a date:
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimm'd,
And every fair from fair sometime declines,
By chance, or nature's changing course untrimm'd:
But thy eternal summer shall not fade,
Nor lose possession of that fair thou ow'st,
Nor shall death brag thou wander'st in his shade,
When in eternal lines to time thou grow'st,
So long as men can breathe, or eyes can see,
So long lives this, and this gives life to thee.

Sonnet 43

How do I love thee? Let me count the ways.
I love thee to the depth and breadth and height
My soul can reach, when feeling out of sigh
For the ends of Being and ideal Grace.
I love thee to the level of every day's
Most quiet need, by sun abd candlelight.
I love thee freely, as men strive for Right;
I love thee purely, as they turn from Praise.
I love thee with the passion put to use
In my old griefs, and with my childhood's faith.
I love thee with a love I seemed to lose
With my lost saints--I love thee with the breath,
Smiles, tears, of all my life!--and, if God choose,
I shall but love thee better after death.
-

Μετάφραση Θεατρικού έργου



Last to Go
A coffee stall.  A barman and an old newspaper seller.  The barman leans on his couner, the old man stands with tea. Silence.

MAN: You was a bit busier earlier.
BARMAN: Ah.
MAN: Round about ten.
BARMAN: Ten, was it?
MAN: About then.
Pause.
MAN: I passed by here about then.
BARMAN: Oh yes?
MAN: I notived you were doing a bit of trade.
Pause.
BARMAN: Yes, trade was very brisk here about ten.
MAN: Yes, I noticed.
Pause.
MAN: I sold my last one about then.  Yes.  About nine forty-five.
BARMAN: Sold your last then, did you?
MAN: Yes, my last “Evening News” it was.  Went about twenty to ten.
Pause.
BARMAN: ‘Evening News’, was it?
MAN: Yes.
Pause.
MAN: Sometimes it’s the Star, it’s the last to go.
BARMAN: Ah.
MAN: Or the…whatsisname.
BARMAN: ‘Standard’.
MAN: Yes.
Pause.
MAN: All I had left tonight was the ‘Evening News’.
Pause.
BARMAN: Then that went, did it?
MAN: Yes.
Pause.
MAN: Like a shot.
Pause.
BARMAN: You didn’t have any left, eh?
MAN: No.  Not after I sold that one.
Pause.
BARMAN: It was after that you must have come by here then, as it?
MAN: Yes, I come by here after that, see, after I packed up.
BARMAN: You didn’t stop here though, did you?
MAN: When?
BARMAN: I mean, you didn’t stop here and have a cup of tea then, did you?
MAN: What, about ten?
BARMAN: Yes.
MAN: No, I went up to Victoria.
Pause.
BARMAN: Yes, trade was very brisk here about then.
Pause.
MAN: I went to see if I could get hold of George.
BARMAN: Who?
MAN: George.
Pause.
BARMAN: George who?
MAN: George…whatshisname.
BARMAN: Oh.
Pause.
BARMAN: Did you get hold of him?
MAN: No.  No, I couldn’t get hold of him.  I couldn’t locate him.
BARMAN: He’s not about much now, is he?
Pause.
MAN: When did you last see him then?
BARMAN: Oh, I haven’t seen him for years.
MAN: No, nor me.
Pause.
BARMAN: Used to suffer very bad from arthritis.
MAN: Arthritis?
BARMAN: Yes.
MAN: He never suffered from arthritis.
BARMAN: Suffered very bad.
Pause.
MAN: Not when I knew him.
Pause.
BARMAN: I think he must have lft the area.
Pause.
MAN: Yes, it was the ‘Evening News’ was the last to go tonight.
BARMAN: Not always the last though, is it, though?
MAN: No.  Oh no.  I mean sometimes it’s the ‘News’.  Other times it’s one of the others.  No way of telling beforehand.  Until you’ve got your last one left, of course.  Then you can tell which one it’s going to be.
BARMAN: Yes.
Pause.
MAN: Oh yes.
Pause.
MAN: I think he must have left the area.

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 02, 2011

ΦΛΩΡΙΝΑ-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ


Μερικές φορές είναι κάποιες εικόνες, σκέψεις, αναμνήσεις- κολλημένες στο μυαλό μου- που ακόμα κι αν ξεχνώ για μέρες- είναι ώρες - συνήθως βραδινές- που έρχονται και μου στροβιλίζουν το μυαλό.

Σήκω να γράψεις για μας μου φωνάζουν, θέλουμε να βγούμε από το κεφάλι σου, θέλουμε να γίνουμε λέξεις, να μας πληκτρολογήσεις και να μας ποστάρεις, μόνο τότε θα ησυχάσουμε. Να όπως απόψε που –πάλι θα ξαγρυπνήσω- μα δεν πειράζει- έχω καιρό να το κάνω και να πω την αλήθεια, μου έλειψε…

Ήταν Οκτώβρης. Είχα ανέβει στη Φλώρινα για το πρώτο μου μάθημα. Δεύτερο έτος πια, τελειόφοιτη- και όχι πια ψαρωμένη. Αυτό είναι- το βρήκα. Μην ψαρώνετε  με τη ζωή, απλά αυτή είναι πιο παλιά από εμάς και ξέρει.  

Εκείνο το ΠΣΚ ΣΤΗ Φλώρινα, όπως και κάθε ΠΣΚ εκεί, όταν έφτασε στο τέλος του, με βρήκε λίγα εικοσιτετράωρα μεγαλύτερη, λίγο πιο σοφή και στο αυτοκίνητο ενός συμφοιτητή μου- που είχε την καλοσύνη να με αδειάσει στη Θεσσαλονίκη.

Εκείνο το απόγευμα Κυριακής- ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΦΛΩΡΙΝΑ-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΠΟ ΕΓΝΑΤΙΑ-ΟΜΙΧΛΗ-ΤΡΕΧΟΥΜΕ-ΤΡΕΧΕΙ-ΕΝΝΟΩ ΤΟ ΔΕΞΙ ΤΟΥ ΠΟΔΙ ΠΑΤΑΕΙ ΤΟ ΓΚΑΖΙ-ΜΙΑ ΚΡΥΩΝΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΖΕΣΤΑΙΝΟΜΑΙ-ΚΑΘΟΜΑΙ ΣΤΟ ΠΙΣΩ ΚΑΘΙΣΜΑ-ΜΠΡΟΣΤΑ ΕΚΕΙΝΟΣ ΟΔΗΓΑΕΙ-ΕΓΩ ΠΙΣΩ ΤΟΥ ΣΤΡΙΒΩ ΤΣΙΓΑΡΟ-ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΟΔΗΓΟΥ ΚΑΘΕΤΑΙ ΚΙ ΑΛΛΗ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΗ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ –ΑΜΦΟΤΕΡΟΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ-ΠΩΣ ΒΡΕΘΗΚΑ ΕΓΩ ΕΚΕΙ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.

Κάθομαι στο πίσω κάθισμα, δε μιλάω- όχι γιατί δε θέλω αλλά γιατί δεν προλαβαίνω -μ’ αρέσει  να συζητάω- σε εκείνη τη διαδρομή εκείνο ήταν αδύνατο να συμβεί - έτσι έκατσα αναπαυτικά- κοιτούσα από το παράθυρο και τους άκουγα. Παιδιά να το δοκιμάσετε, βοηθάει στο γράψιμο.

Εκείνος μιλάει ακατάπαυστα. Ζηλεύω τους ανθρώπους που μπορούν να κάνουν παράλληλα πράγματα οδηγώντας, εγώ μέχρι τώρα το μόνο που έχω καταφέρει να κάνω παράλληλα με το οδηγώντας είναι το ιδρώνοντας .

Αυτοί εκεί μπροστά, που τους αφήνω, που τους πιάνω πάλι για γραφή λένε. Κοίτα εδώ έχει τόση ομίχλη , είμαστε μέσα σε σύννεφο… Τους ξαναπιάνω πάλι και εκείνος
ΜΙΛΑΕΙ-ΜΙΛΑΕΙ-ΜΙΛΑΕΙ-ΜΙΛΑΕΙ-ΜΙΛΑΕΙ-ΜΙΛΑΕΙ

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ---- ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΔΕΙΣ-ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΝΙΩΘΟΥΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΕΓΩ-ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΟΠΩΣ ΕΓΩ…ΚΑΝΩ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΣΚΕΨΗ ΦΩΝΑΧΤΑ.

- Πόσο χρονών είπαμε πως είσαι Σοφάκι;
- 26
- Δεν είναι το ίδιο Σοφάκι, δεν το βλέπω έτσι. Εσύ είσαι 26 κι εγώ 34, θα σκότωνα να ήμουνα στην ηλικία σου.

Δεν πρέπει να είπα κάτι άλλο όπως και οι αποσκευές μου, μέχρι να ξεφορτωθώ στην Αριστοτέλους.

Η μπροστινή συζήτηση γυρνάει στη μετανάστευση-εκεί που γυρνάει σε κάθε γωνιά στην Ελλάδα-σήμερα.

Η συμφοιτήτρια, ξέρει ότι θα πάει στη Γαλλία, μέσα στους επόμενους μήνες, γιατί  εκεί θα πάει ο άντρας της για δουλειά. Έχουν τρία παιδιά. Γνωρίζει άπταιστα Γαλλικά, τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται, όμως το θέμα της γλώσσας φαίνεται να την ζορίζει.

Μας διηγείται τα χρόνια στο Στρασβούργο, όταν και τότε είχε ακολουθήσει τον άντρα της. Εκείνος έκανε τα πάντα για να την κάνει να νιώθει άνετα, όλοι εκεί την καλοδέχτηκαν- ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ. ΑΝ ΚΑΙ ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΚΑΛΑ… εκείνης κάτι της έλειπε κι αυτό που έλειπε ήταν η γλώσσα.

 Δεν με πειράζει που δεν την μιλούσα- που δεν την άκουγα με πειράζει, ο ήχος της μου έχει λείψει-και τώρα  αυτός είναι ο καημός μου- κι αυτή τη φορά θα κρατήσει…

Εκείνη κάνει παύση… Θα σας πω κάτι, λέει εκείνος. Ξέρω, θα ακουστεί περίεργο και μπορεί να σκεφτείτε ότι είμαι μαλάκας ή έχω κάποιο πρόβλημα. Μα φέτος στη Σαμοθράκη γνώρισα μια κοπέλα. Όμορφη, όμορφη πολύ και τολμώ να πω ότι την ερωτεύτηκα. Ήταν από τη Ρουμανία, όμως τα ελληνικά της ήταν σχετικά καλά ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΕΓΩ.

Πείτε με παράξενο, πείτε με μαλάκα αλλά αυτή είναι αλήθεια, το σταμάτησα μαζί της γιατί δεν μιλούσε τα ελληνικά που ήθελα να ακούω εγώ.

Δεν μπορώ να πω ότι τον καταλάβαινα. Μόνο όταν ήμουνα 18 χρονών ένα καλοκαίρι σαν το δικό του, σε κάποια άλλη παραλία μακριά από τη Σαμοθράκη είχα γνωρίσει  έναν Πολωνό και τα αγγλικά μας έφταναν και περίσσευαν τότε….

Όσο για εκείνη.. Πόσο την καταλάβαινα… Πόσο αισχρά μοιάζουν οι άνθρωποι που γράφουν σκέφτηκα. Άραγε μπορεί αυτό να το καταλάβουν οι άλλοι; Μπορούν να νιώσουν τι σημαίνει για εμάς αυτή, που κοιμόμαστε και ξυπνάμε μαζί της- που δημιουργούμε μαζί της- που τη νιώθουμε έτσι όπως δεν θα νιώσουμε καμιά άλλη, γιατί με εκείνη βυζάξαμε και κάναμε τα πρώτα όνειρα ; αΝαΠνέουμε χάρη σε αυτή και οποιοσδήποτε αποχωρισμός- μικρός θάνατος… Παρατραβηγμένο; Ε ναι αλλά αλλιώς δεν θα γράφαμε….

Πλησιάζει ο καιρός για το επόμενο jet up και έπρεπε να ξεφορτωθώ εκείνο το ταξίδι επιστροφής για να έχω χώρο για τα άλλα που θα έρθουν. Μακριά από σύνορα, γλώσσες και ηπείρους, μακριά από λέξεις και από παραξενιές… Έτοιμοι να ζήσουμε όσα δεν μπορούμε να ορίσουμε…

Καλή σας νύχτα 

Τετάρτη, Νοεμβρίου 30, 2011

Ενοικιάζεται...

Χθες είπα να βγω για έναν μεσημεριανό καφέ… Ξεκίνησα από το σπίτι περπατώντας. Πόσο λατρεύω το περπάτημα… Μετά τον Άγιο Κωνσταντίνο διέσχισα την 23ης και καθώς γύρισα το κεφάλι είδα εκείνο το ενοικιάζεται στο τζάμι. Πριν λίγο καιρό υπήρχε ένα μαγαζί με ανδρικά ρούχα στην μεγάλη μας συνοικία . Αμέσως έκανα τον παρακάτω συνειρμό. Πέρυσι δούλευα, πέρυσι από αυτό το μαγαζί είχα πάρει δώρα για  τους άντρες του σπιτιού. Μετά σκέφτηκα το μεγάλο κατάστημα γνωστής αλυσίδας με αντρικό ρουχισμό που εδώ και αρκετούς μήνες έχει κλείσει στο κέντρο της πόλης, να κι από εκεί είχα πάρει δώρο για τον καλό μου.

Προχωρώντας στην Κούμα, αιφνιδιάστηκα, το μαγαζί που μέχρι χθες ήταν γεμάτο με πολύχρωμα γυναικεία αξεσουάρ ,άδειο, από εδώ είχα πάρει το δώρο της μητέρας μου. Ευτυχώς εδώ υπήρχε κολλημένο χαρτάκι που έγραφε μεταφερθήκαμε… τόσα άδεια μαγαζιά, ο καθένας πηγαίνει όπου βρει πιο φθηνά ενοίκια…Και είχα τύψεις ότι φέτος δεν θα είχα τα λεφτά για να τους πάρω τα δώρα που θα ήθελα μα και να ήθελα ...

Πέμπτη, Νοεμβρίου 24, 2011

Θα γράφω εσαεί

Το όνειρο 

Σκέφτομαι μερικές φορές  πως βρέθηκα εδώ, εδώ που είμαι σήμερα. Τι μεσολάβησε όλα αυτά τα χρόνια; Άραγε η ζωή μου ήταν προδιαγεγραμμένη; Κι αν όχι, μήπως απλά ο χαρακτήρας μου και οι καταστάσεις που έζησα, την διαμόρφωσαν; Όσα βήματα έχω κάνει μέχρι εδώ, περίμενα ότι θα τα έκανα ή διαρκώς εξέπληττα τον εαυτό μου και τους άλλους;

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ μου δεν είχα ξεκάθαρους στόχους, ποτέ δεν έκανα μακροπρόθεσμα πλάνα ζωής αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο, μέσα μου ήξερα, σαν να είχα διαλέξει τον τρόπο που έζησα μέχρι εδώ. Το δικό μου μέλλον μπορούσα τελικά να το προβλέψω, ότι έγινα και ότι έκανα μέχρι τώρα, μέσα μου το ήξερα πολύ πριν μου συμβεί.

Αρά τι είμαι μέντιουμ ;

Έχω πνευματικό χάρισμα;

Σίγουρα όχι, απλά αν όλοι μας καθόμασταν και ακούγαμε τα μέσα μας, αν βλέπαμε λίγο πιο προσεκτικά  τις κινήσεις μας και πως αντιδρούμε στα πράγματα, πάνω-κάτω θα ξέραμε. Το ίδιο συμβαίνει και με τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας, τις καταστάσεις που μας περιβάλλουν, την κοινωνία στην οποία ζούμε, τη χώρα  στην οποία ζούμε, τους αγαπημένους μας ανθρώπους. Αν τους κοιτάξουμε όλους λίγο πιο προσεκτικά, μπορούμε άνετα να δούμε την πορεία τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μερικές φορές, δεν μπορούμε να πέσουμε έξω στις προβλέψεις μας  ή ότι  μπορούν να μας εκπλήξουν ευχάριστα ή δυσάρεστα αλλά το 95% των κινήσεων τους το ξέρουμε.

Νιώσε το χαρακτήρα, ξεκλείδωσε τον και θα δεις μπροστά στα μάτια σου, όλη την ζωή του και όλα τα μυστικά του, μέχρι και το γιατί αντιδράει έτσι θα ξέρεις. Είσαι έτοιμος να γράψεις το μυθιστόρημα της ζωής σου ή έστω να το καταλάβεις και να το αποκωδικοποιήσεις .

Υπάρχει μοίρα τελικά; Ναι υπάρχει και την φτιάχνει ο χαρακτήρας μας.

Από την εφηβεία μου και μετά όπου άρχισαν και αυτές οι υπαρξιακές αναζητήσεις γιατί μέχρι τότε ζούσα μια υπέροχη πολύχρωμη παιδική ηλικία, ήξερα πάνω- κάτω, σε τι είμαι καλή, σε τι δεν είμαι , τι φοβάμαι και τι είμαι ικανή να κάνω. Πως μου αρέσει να περνάω την ώρα μου, πως φανταζόμουνα το μέλλον μου. Δεν μπορώ να πω ότι δεν με έχω εκπλήξει  μερικές φορές αλλά και πάλι κατά κάποιο τρόπο, ήξερα ότι θα τα κατάφερνα μέσα μου απλά έπρεπε πρώτα να παλέψω με τις ανασφάλειες και τις φοβίες μου όταν  έπρεπε να ξεπεράσω τα όρια μου, τα δικά μου περιχαρακώματα. 


Άλλες τόσες με έχω απογοητεύσει  ή έχω προσπαθήσει να πείσω τον εαυτό μου ότι άλλαξα ή ότι συμβιβάστηκα ή ότι μπορώ να ζήσω τη ζωή σαν να ήμουνα κάποια άλλη , αλλά αυτός ο χαρακτήρας, δε σε αφήνει, βγαίνει ώρες-ώρες στην επιφάνεια και σε  φέρνει πάλι στο δρόμο σου.  Στον σωστό ; Στον λάθος; Δεν ξέρω, αναλόγως το χαρακτήρα (:P) όλοι ήρθαμε εδώ για να παίξουμε ένα ρόλο και η ζωή του καθενός η δικιά του παράσταση . Άλλοι ήρθαμε να παίξουμε το θύμα, τον κακό,τον μπερδεμένο,  τον όμορφο, τον άσχημο, τον τσιγκούνη, τον σπάταλο, τον συγγραφέα, τον άχρηστο , τον έξυπνο, τον ήρωα, τον τεμπέλη, την διάνοια  ή όλα αυτά μαζί .

Έτσι λοιπόν εγώ ήξερα ανέκαθεν ότι θα γράφω, δεν είναι και τίποτα σπουδαίο, δεν σώζω ζωές, ούτε σβήνω φωτιές, απλά γράφω. Το έκανα από τότε που  έμαθα γραφή και ανάγνωση. Δεν μπορώ να ξέρω αν αυτό με βγάλει κάπου αλλού, αν γίνω ποτέ μεγάλη και τρανή συγγραφέας ή μάλλον επειδή με ξέρω, ξέρω και την απάντηση αλλά θα την κρατήσω για μένα.

Προς το παρόν διαβάζω, να κάτι που δεν μπορούσα να φανταστώ. Διαβάζω και μαγεύομαι από τα αριστουργήματα - παράλληλα απογοητεύομαι κιόλας. Που πας ρε καραμήτρο, λέω. Σίγουρα δεν θα γράψεις ποτέ σαν αυτούς. Θα γράψεις; Θα γράψεις καλύτερα; Συναναστρέφομαι με ανθρώπους που γράφουν, που έχουν διαβάσει και συνειδητοποιώ ότι είτε έχω δρόμο ακόμα να διανύσω ή ας το πάρω απόφαση ότι μέχρι εκεί μπορώ και να ησυχάσω.  Ότι κι αν κάνω, θα γράφω εσαεί. 

Τρίτη, Νοεμβρίου 22, 2011

Eπιφορτισμένοι να γεμίζωσι την χύτραν διά τού ιδρώτος των.

Εμμανουήλ Ροΐδης

(1836 - 1904)

Ως οι Ινδοί εις φυλάς, ούτω και οι Έλληνες διαιρούνται εις τρεις τοιαύτας:

α) Εις συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντες κοχλιάριον βυθίζωσιν τούτο εις την χύτραν τού προϋπολογισμού.

β) Εις αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον ζητούν επί παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον.

γ) Εις εργαζομένους, ήτοι ούτε έχουν κοχλιάριον ούτε ζητούν τοιούτον, αλλά είναι επιφορτισμένοι να γεμίζωσι την χύτραν διά τού ιδρώτος των.

Κυριακή, Νοεμβρίου 13, 2011

Σήμερα γίνομαι 6 χρονών

έξι χρόνια η sophie_jamaica ποστάρει... και συνεχίζει...
Κυριακή ήταν και τότε πριν έξι χρόνια όταν έγραφα την πρώτη μου ανάρτηση. Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2005 του αγίου Χρυσοστόμου !
Μέσα σε έξι χρόνια, το παιδί σου μεγαλώνει και πρέπει να το στείλεις για πρώτη φορά στο σχολείο. Βγάζεις δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο μαζί. Μέσα σε έξι χρόνια τελειώνεις μια ιατρική , σπουδάζεις και παίρνεις και μάστερ! Μέσα σε έξι χρόνια αλλάξαμε τέσσερις κυβερνήσεις , τρεις της ψηφίσαμε  μια την βγάλανε μόνοι τους. Δυο ήταν με Καραμανλή, μια  με Παπανδρέου και τώρα μια με Παπαδήμα.
Έξι χρόνια έπαιρνε το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός εκτός από πέρυσι που το πήρε ο Παναθηναϊκός. Πήρε και ένα Κύπελλο η Λάρισα το 2007, έτσι για να σπάσει τη μονοτονία. Μέσα σε έξι χρόνια άνετα μπορείς να βαρέσεις διάλυση , να φτωχύνεις , να πλουτίσεις, να χωρίσεις, να παντρευτείς, να αρρωστήσεις , να γίνεις καλά, να αγαπήσεις, να μισήσεις  και να αγαπήσεις ξανά! Έξι, ολόκληρα γεμάτα χρόνια ζωής, έξι υπέροχα χρόνια που  μέσα από αυτό το blog τα μοιράστηκα μαζί σας. Σκέψεις, αναμνήσεις, ταξίδια, σπουδές, απόπειρες, δουλειές, έρωτες, γεύσεις , μυρωδιές…

Έξι χρόνια Εκπαιδευμένοι στο οίδημα ! 

Έξω από τη θάλασσα των Σαργασσών, εγώ επιμένω. Θα ανταλλάξεις τα αλμυρά φιλιά σου με μια ίντσα φοινικιάς ;
Το πρώτο post
5 γενέθλια

Υ.Σ Κλείνοντας θέλω να το ευχαριστήσω για την μικρή δημοσιότητα που μου έχει χαρίσει! Αρχές Νοέμβρη  είχα κατέβει στην Αθήνα γιατί θα τραγουδούσε μια φίλη μου σε ένα μαγαζί εκεί.. Καθώς καθόμουνα στο τραπέζι και έπινα αμέριμνη το ποτάκι μου, με πλησίασε μια κοπέλα την οποία την έβλεπα πρώτη φορά στη ζωή μου και μου συστήθηκε ενώ μου είπε ότι διάβαζε εδώ και λίγο καιρό το blog μου το οποίο είχε ανακαλύψει τυχαία ψάχνοντας κάτι στο internet και μετά μου αράδιασε μερικές φιλοφρονήσεις! Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει βέβαια, στο μεταπτυχιακό με είχε πλησιάσει και με είχε ρωτήσει μια άλλη κοπέλα και συμφοιτήτρια μου. Ώστε εσύ είσαι η sophie_jamaica;  Με έκπληξη της είχα απαντήσει ναι, και τότε άρχισε να μου διηγείται κι εκείνη την ιστορία της και πως το είχε ανακαλύψει κλπ.. Κάποτε με είχαν κεράσει κάτι μπύρες στην πλατεία Σάκη Καράγιωργα.Ήταν κερασμένες από άλλο blogger, το Χρήστο. Τότε τον έβλεπα για πρώτη φορά από  κοντά γιατί έτυχε να καθόμαστε στο ίδιο μαγαζί! Χάρη σε αυτό κάποτε με ανακάλυψαν και μου ζήτησαν να δουλέψω σε μια εφημερίδα . Για να σε δεχτούν να δώσεις εξετάσεις στο μεταπτυχιακό έπρεπε να στείλεις ένα φάκελο  με κείμενα σου, αρκετούς τους έκοβαν από εκείνο το στάδιο εννοώ δεν τους άφηναν ούτε να δώσουν γραπτές  εξετάσεις, ούτε να περάσουν από συνέντευξη. Τα κείμενα που είχα στείλει τότε ήταν κείμενα που γράφτηκαν γι αυτό εδώ το blog και τελικά με πήρανε …


Σ'ευχαριστώ, μικρό μου blogάκι για αυτές  τις μικρές χαρές που μου έχεις δώσει...

Τρίτη, Νοεμβρίου 01, 2011

Έτοιμοι για όλα;


Αποδομώντας τη Θεωρία Λογοτεχνίας

Πομπός και μήνυμα,
δείκτες συγγραφή
ξεκίνα με μια στάση
ποζιτιβιστική.
Υμνείς αυτόν που το’γραψε,
υμνείς την ιστορία
κι έτσι το κάθε κείμενο
γίνεται μαρτυρία.

Λίγα χρονάκια πιο μετά
ΠΕΤΑΞΕ τα διδακτικά,
Πλάτωνα, Αριστοτέλη,
και τ’ αρχαία γνωμικά!
Για να γεμίσει το χαρτί,
η μίμησις δεν επαρκεί.
Γιατί έχουν οι φορμαλιστές
αντίρρηση σαφή.

Ξεκίνα μ’ ανοικείωση
να γίνεις χορευτής
Αλλιώς θα μείνεις πάντοτε
αθώος βαδιστής.
Εστίασε στο κείμενο
Στο πώς θα σου το πει.
Η λέξη δεν είν’ εύκολη
Ή κατανοητή.

Κι αν έχεις κιόλας βαρεθεί,
έρχεται η Νέα Κριτική
που είναι πιο διαλλακτική
μα παραμένει εμπειρική.
Μιλά για ειρωνεία,
παράλογο, αμφισημία
κι όπως όλα είναι πλάνη,
ένας Έλιοτ δεν φτάνει.

Ύστερα πάλι ο δομισμός
Ξέρεις, ο στρουκτουραλισμός
Θεό τον κάνει τον Σωσίρ
Κι όλοι του κάνουν το χατίρι.
Σημαίνον σημαινόμενο
Βαδίζουν αγκαλιά
και έχουνε το Σύστημα
πάντα γι’ αναφορά.

Μα πριν να εμπεδώσουμε
το σύστημα το γλωσσικό
αναβολή και απουσία
μας την κάνουν τη ζημία.
Τον συγγραφέα πέτα τον
και κράτα τα γραπτά
«γιατί όλα είναι κείμενο»
Φωνάζει ο Ντεριντά!



Το παραπάνω ποίημα είναι της φίλης μου και συμφοιτήτριας μου Ιωάννης Αμπατζή. Με ένα υπέροχο τρόπο, με βοηθάει να διαβάσω καλύτερα τη θεωρία λογοτεχνίας. Όλα όσα μάθαμε μέχρι τώρα σε ένα ποίημα! Μπράβοοοο Ιωάννα!

Τι είναι αυτό που θέλεις...

  "Και μη νομίζεις ότι δεν ονειρεύομαι μια ζωή πιο κανονική μα με ξυπνάει πάντα ο κρύος ιδρώτας στη τελευταία στιγμή κι ένα άρωμα στον...