Cat Talking, Translation

Καλημέρα!

Μ’ αρέσουν τα πρωινά στην πόλη,ειδικά αυτά τα καλοκαιρινά σαν το σημερινό.Μπορεί να κατάφερα πριν από λίγες μέρες να κάνω την μεγαλύτερη διαδρομή ως οδηγός Ι.Χ(Λάρισα-Αγιόκαμπος)μετά από 2 χρόνια που έχω το δίπλωμα,αλλά ακόμα επιμένω παραδοσιακά και οικολογικά να πηγαίνω στη δουλειά με το αστικό!

Το πρωί είναι ένας άλλος κόσμος από αυτόν που ήξερα μέχρι τώρα και εδώ και ένα χρόνο μου έχει προσφέρει πολλά,όπως αυτή την απερίγραπτη μυρωδιά καφέ που αναβλύζει από τις δεκάδες καφετέριες της πόλης(ας μην ξεχνάμε ότι ζω στην φραπεπρωτεύουσα του σύμπαντος,στη Λάρισα ντεεεεε!)και ο ήλιος που δεν κουράστηκε ακόμα κάθε πρωί να ανατέλλει,χαϊδεύει την επιδερμίδα μου!

Κάθε πρωί οι άνθρωποι βγαίνουν από τα σπίτια τους κάνουν μια στάση σε μια καφετέρια και με ένα χάρτινο ποτηράκι στο χέρι ξεκινούν πάντα τη μέρα τους. Κάθε πρωινό είναι ένα καινούργιο ξεκίνημα, μια νέα αρχή, μια μέρα που μπορεί να κρύβει τόσα αναπάντεχα μέσα της.

Ξεκινάς από το σπίτι και σήμερα στο γραφείο, μπορεί να σου πούνε πως δεν σε χρειάζονται άλλο, η κοπέλα σου να σου πει ότι είναι έγκυος ή ότι βρήκε άλλον ή ότι σε βαρέθηκε, ή ότι θέλει να πάτε ένα ταξίδι. Ξημερώνει μια μέρα που μαθαίνεις πως κάποιος δικός σου,πέθανε,τράκαρε,αρρώστησε, παντρεύεται,ξενιτεύεται,περνάει στο πανεπιστήμιο,κερδίζει το λαχείο.Πόσα μπορούν να συμβούν μέσα σε μια μέρα;

Για θυμήσου, σίγουρα έχεις χαραγμένες πάνω σου κάποιες τέτοιες μέρες,που ξύπνησες ευτυχισμένος και ανυποψίαστος και ο ουρανός έπεσε πάνω από το κεφάλι σου ή κάποιες άλλες κατσούφικες μέρες με πικρό καφέ, που χτύπησε κάποιο τηλέφωνο και μια αγγελική φωνή σου είπε ότι το όνειρο σου από εδώ και στο εξής μπορεί να ξεκινήσει!

Μα σκέψου κι εκείνες τις καθημερινές ρουτινιάρικες μέρες, πρέπει σε εκείνες να δώσεις ειδικό φόρο τιμής,γιατί αυτές είναι που στην τελική σε έκαναν αυτό που είσαι σήμερα, εκείνες οι μέρες που τίποτα συγκλονιστικό δεν έγινε στην κατά τα άλλα πολυτάραχη ζωή σου!

Άλλη μια συναρπαστική μέρα ξεκίνησε και δεν θα την αφήσω να πάει χαμένη!

Καλημέρα σε όλους σας!

2003-2004 συνέχεια...

Συνέχεια από το post http://scholeva.blogspot.com/2010/07/2003-2004.html

«ΑΝΑΧΩΡΩ»
Ξεκινάς από την Γ.Σταύρου. Περπατάς με ελπίδες στην Γεροκοστοπούλου ,στην Αγίας Σοφίας, στα Ψηλά Αλώνια, έτσι για ψώνια και καταλήγεις στους Αγίους Τόπους *

Παίρνεις τον Μπράλο και ξαφνικά περιμένεις σε μια στάση στην Αγίου Δημητρίου ,στην Εγνατία, στην Τσιμισκή, στη Λεωφόρο Στρατού, στην Κωνσταντινουπόλεως ,τη Νίκης ,τη Μεγάλου Αλεξάνδρου, Ολυμπιάδος ,Εθνικής Αμύνης ,Σβώλου,25 Μαρτίου, Σοφούλη, Βασιλίσσης Όλγας ,τη Μάρκου Μπότσαρη, Κανάρη, Καρακάση, Παπαναστασίου, comfuzio….

Κάθομαι στην πολυθρόνα κι έχω ξεσκιστεί να γελάω αν βάλω στο γρήγορο να παίξουν οι τελευταίοι μήνες θα έτρεχα και δεν θα έφτανα διέσχιζα την Ελλάδα, έτρεχα μέσα στην Θεσσαλονίκη σαν τρελή, έτρεχα - έτρεχα ασταμάτητα, βρήκα ένα δέντρο, σταμάτησα και έφτυσα αίμα..

Πια δεν ξέρω ποιόν να πιστέψω. Ποιανού αγίες είναι πιο θαυματουργές; Ποιανού αξίες είναι πιο βιώσιμες; Δεν ξέρω αν πρέπει να τα παρατήσω κι αν δεν τα έχω παρατήσει ήδη.

Για μένα στην τελική όλα αυτά είναι μπούρδες θα κάνω αυτό που μου γουστάρει ωσότου θα με παίρνει…. Αυτό δεν έκανα πάντα εξάλλου; Δεν υποψιάζομαι προς τα πού με οδηγούν οι λέξεις μου ,υπόσχομαί πως μπορεί να απουσιάζω αρκετά αλλά δεν θα φύγω ποτέ ,αναρωτιέμαι πως θα ήταν ο ουρανός αν ζούσα στο πλάι του, πως θα ήταν τα ξημερώματα, δεν θα μάθω πότε και αυτό ίσως να είναι το καλύτερο, θα έχω μονάχα τον εαυτό μου το πρωί που θα πρέπει να τα βρούμε!

Μπουζούκια, ροκάδικα, κλαμπ, συναυλίες ,πιτόγυρα το πρωί, μπάνια, αυτή σου λέει είναι η φοιτητική ζωή και δεν με χαλάει καθόλου, τρέλα στο κεφάλι, δεν θα ψοφήσω για χάρη κανενός ,τουλάχιστον αποφύγαμε τα απωθημένα!


Το μέλλον είναι μια ενδιαφέρουσα λέξη, όταν μάλιστα βρίσκεσαι στον 21ο αιώνα ,ακόμα πιο εξαιρετική το παρελθόν γιατί προϋποθέτει κόπο, δάκρυα ,φθορά, πράγματα που δεν κρατήσαμε. Εξάλλου ο χρόνος είναι η μόνη αλήθεια.

Αυτή η συσσώρευση των φόβων των σημαδιών του σκοταδιού. Όλα πίσω μας είναι και το πιο φοβερό απ’ όλα, το μέλλον που θα κρατήσει βασανιστικά πολύ.

Το μόνο που μπορεί να αξίζει είναι αυτός ο παρόντας χρόνος ,αυτή η συμπύκνωση του εξαιρετικού μας παρελθόντος με το τρομακτικά άγνωστο μέλλον που κρύβεται στη γωνία… Ο χρόνος δεν περνάει απλώς στάζει σαν οξύ πάνω στο ρημαγμένο μας κορμί κι αφήνει σημάδια θανάτου… Σημάδια που δεν φεύγουν ποτέ…*

Χορεύω στο μυαλό του, χορεύω ασταμάτητα, δεν τον αφήνω να ησυχάσει, κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι πως χορεύω στο μυαλό του… Είμαι τόσο κουρασμένη ανοίγοντας τα βλέφαρα μου παρατηρώ την μορφή μου στο παράθυρο του τρένου, δεν μπορώ να διακρίνω την συνηθισμένη μου χλομάδα κι έτσι μου αρέσω ,κάθομαι και με χαζεύω. Ακριβώς δίπλα μου κάθεται μια νεαρή κοπέλα αμίλητη και προσεγμένη τόσο, τα βλέφαρα της κοκαλωμένα από τη μάσκαρα , τα νύχια της χρωματισμένα με ένα ροζ μανό(όζα για τους συμπατριώτες ).

Ούτε είχα καταλάβει πότε κάθισε δίπλα μου, τότε κοίταξα λίγο πιο πέρα μπροστά από τις μορφές μας που αντανακλούσαν στο τζάμι, είδα πως ήμασταν ακόμη εδώ στον γνωστό σταθμό της Θεσσαλονίκης ,κοίταξα το ρολόι του σταθμού σε λίγα λεπτά θα φεύγαμε, ο δρόμος για το αλλού ήταν ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα, αναρωτιέμαι γιατί κανείς δεν με ρώτησε αν ήθελα να φύγω…

Είναι ωραία η αίσθηση του να φεύγεις ακόμη κι αν είναι ψευδαίσθηση μονάχα που αυτή τη φορά δεν ήταν καθόλου ψευδαίσθηση.

Όταν ταξιδεύεις σε μακρινές πολιτείες έχεις όλο το χρόνο να κρίνεις τον εαυτό σου, εγώ δεν το έκανα ποτέ, μονάχα κοιτούσα το φεγγάρι που πάντα ταξίδευε μαζί μου και αυτό μου έφτανε.

Καμία ευχή δεν έπιασε όσα αστέρια κι αν αυτοκτόνησαν για πάρτη μου, σε όλα τα ταξίδια μου, ήταν κι αυτά ονειροπόλα σαν κι έμενα.

Νόμιζαν πως θα μπορούσαν να αλλάξουν κάτι με το να φουντάρουν…

Όλη και όλη μου η ευτυχία μπορούσε να χωρέσει σε μια βαλίτσα δεν χρειαζόμουνα τίποτα άλλο για να πω πως ήμουν ευτυχισμένη ακόμη και με την ευτυχία μου τα είχα βρει. Ήθελα μια αγκαλιά, άλλοι μπορεί να την θεωρούνε βάρος, άλλοι ανάγκη, εγώ την θεωρώ απαραίτητη για να επιβιώσω.

Κάποτε που σου ζήτησα μέτριο καφέ, μου’ χες πει, πως τα μέτρια είναι για τους μέτριους. Για τους λάθος, ποια είναι; Μέχρι πριν λίγο καιρό πίστευα πως άνηκα στην ομάδα των μετρίων, κάπου εκεί είχα αυτοπροσδιοριστεί , όλα αλλάζουν όμως στη ζωή και ειδικά στη δική μου, μιας και είμαι πιτσιρίκα. Τον τελευταίο καιρό όμως, όταν περπατάω τα βράδια στους δρόμους μόνη και παρ’όλο που είναι Μάιος κρυώνω, έρχονται όλα στο μυαλό και χωρίς πολλή σκέψη διαπιστώνω πως έπαψα πια να ανήκω στην φιλήσυχη τάξη των μετρίων…

Η ένταξη μου, σε εκείνους που αποκαλούν τύπους που την έχουν δει αλλιώς από ότι είναι, είναι γεγονός. Πάντα κάνω την λάθος αρχή, τη λάθος κίνηση, τη λάθος στιγμή, στο λάθος μέρος, με τους λάθος ανθρώπους, με αποτέλεσμα να ζω μια λάθος ζωή.

Αν και λάθος, είναι ο τρόπος που διάλεξα να ζήσω.

Απλώς οδηγήθηκα προς τα εκεί.

Τίποτα δεν κάνω έτσι όπως θα «έπρεπε» να κάνω..

Έπρεπε να μην ήμουν εδώ, έπρεπε να μην πίνω, έπρεπε να μην καπνίζω, έπρεπε να μην τα ξύνω όλη μέρα, έπρεπε να μην κοιμάμαι την υπόλοιπη μέρα, έπρεπε να μην είχα ερωτευτεί εσένα.

Έπρεπε να διαβάζω, έπρεπε να είχα φέρει την κιθάρα μου εδώ,

έπρεπε να μην λέω ψέματα, έπρεπε να σκέφτομαι όπως οι συνομήλικοι μου . Έπρεπε να ξοδεύω τα λεφτά μου αλλού, έπρεπε να μην ζω μονάχα πράγματα εφήμερα, έπρεπε να μην συμβιβάζομαι με το μέτριο, έπρεπε να μην παρασύρομαι τόσο εύκολα, έπρεπε να μην πιστεύω τόσο πολύ στους ανθρώπους, έπρεπε να μιλάω όταν κάτι με πείραζε, έπρεπε να μην κάνω τον μαλάκα, έπρεπε να γελάω όταν έπρεπε, έπρεπε να πιστεύω σε κάτι, πολλά έπρεπε….

Πότε δεν ήθελα να ήμουν διαφορετική και ποτέ μου δεν ήμουνα, ζηλεύω τις «φυσιολογικές» ζωές…

Έχω ανάγκη από μια αγκαλιά, ένα χάδι, δυο ψεύτικα λόγια. Ζηλεύω τους συμφοιτητές μου που είναι ζευγαράκια, που κοιμούνται αγκαλιά, που ξυπνάνε μαζί, που τρώνε μαζί , που νοιάζονται για κάτι μαζί ,που πάνε εκδρομές μαζί, που βλέπουν τηλεόραση μαζί, που ζηλεύουν μαζί, που κάνουν έρωτα μαζί.

Ζηλεύω που κάποτε θα βρουν μια δουλίτσα, θα αποκτήσουν ένα αυτοκινητάκι, που θα κάνουν συμβόλαια μαζί, που θα κάνουν παιδία μαζί, και που θα πεθάνουν χώρια…

Δεν θα καταφέρω ποτέ να ζήσω μια τέτοια ζωή, ούτε για λίγο, ούτε για πάντα. Γιατί απλά δεν οδηγούμε προς τα εκεί, γιατί υποσυνείδητα μπορεί να φοβάμαι, γιατί όπως σου είχα γράψει πάντα καθόμουνα σε μια λάθος θέση…Μην μου λες λοιπόν πως δεν κάνεις για μένα, το ξέρω πολύ καλύτερα από σένα.

Θα’ θελα απλά να είχα κάποιον να νοιάζεται για μένα, υπαρξιακές ανασφάλειες θα μου πεις με έχουν πιάσει βραδιάτικα και τι φταις εσύ να κάθεσαι να τις διαβάζεις, όταν ο χρόνος σου, σου είναι πολύτιμος;

Θα’ θελα να είχα αστέρια που θα ήξεραν να γελούν…* Θα’ θελα να είχα ένα μπουκάλι βότκα ακόμη, θα’ θελα να είχα δύο-τρία πακέτα ακόμη…Θα’ θελα να είχα όνειρα για μας , θα’ θελα να’ χα όνειρα που θα μπορούσαν να επιβιώσουν.. Θα’ θελα να’χα δυο εισιτήρια για την Jamaica και καμία βαλίτσα στο χέρι…Θα έπρεπε να ήθελα πολλά ακόμη…

Y.Σ Bro αν δεν μπορείς να περιμένεις τη συνέχεια όλο το κείμενο θα το βρεις εδώ http://sophiejamaica.blogspot.com/2007/03/blog-post_10.html , αλλά νομίζω ότι θα σε κουράσει να το διαβάσεις μονοκοπανιά , καλύτερα λίγο-λίγο! Κι αν ξεχνιέμαι καμιά φορά, να με τσιγκλάς για να ανεβάζω τις συνέχειες !

*ΠΥΡΓΟΣ ΗΛΕΙΑΣ
**ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΑΡΘΡΟ ΣΕ ΤΕΥΧΟΣ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ ΤΟΥ 1992

ΤΡΕΜΗ ΛΟΓΟΚΡΙΝΕΙ ΙΓΝΑΤΙΟΥ στο MEGA

The two talking cats

Διακοπές στην Άνδρο!

Παραλία Της Γριάς το Πήδημα
Άνδρος,ένας προορισμός που για να είμαι ειλικρινής ούτε που είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου να τον επισκεφτώ,να είναι καλά τα περσινά ξενογαμήσια της Μενεγάκη με τον Ματέο και η Ελεάνα με το Στέλιο που φέτος ήταν δάσκαλοι στο δημοτικό σχολείο Κορθίου της Άνδρου!

Συνήθως στα ταξίδια μου είμαι οργανωτική και διαβασμένη για το μέρος που πρόκειται να επισκεφτώ και αν καμιά φορά δεν το έκανα,θα είχα την ασφάλεια οργανωμένων συνταξιδιωτών που θα το έκαναν εκείνοι για μένα.

Αυτή την φορά δεν είχα τίποτα,πήγαμε πιο φλου και από το φλου και πέρασα απίστευτα όμορφα και ξέγνοιαστα.Να φανταστείς είχα εκτυπώσει κάποιες πληροφορίες από το internet στη δουλειά και δεν είχα κάνει τον κόπο να τους ρίξω μια ματιά, το μόνο που είχα κοιτάξει ήταν πως θα βγούμε από την Αθηνών-Λαμίας για Ραφήνα.

Δεν θα σας πω όμως όλα αυτά τα γλυκανάλατα για τα απίστευτα ηλιοβασιλέματα,τα άσπρα σπιτάκια,τις χρυσές αμμουδιές,τις απομονωμένες και μαγευτικές παραλίες,τα ωραία φαγητά,τα απίστευτα μουσεία και τα άπειρα μονοπάτια προς εξερεύνηση.Τώρα αν την έχετε δει και Κακλαμανάκης νομίζω ότι η Άνδρος είναι το καταλληλότερο μέρος για διακοπές!

Ναι η Άνδρος είναι ένα πανέμορφο νησί,μεγάλο θα έλεγα περίπου 300 και βάλε χιλιόμετρα,γι αυτό και θα σε συμβούλευα να πάρεις όχημα μαζί σου,αν και οι δρόμοι που θα συναντήσεις είναι μόνο για γαϊδούρια!

Ίσως να γράψω κάποιο άλλο πόστ με ταξιδιωτικές οδηγίες και ποιες παραλίες είναι οι καλύτερες για να επισκεφτείς,τώρα θέλω να σου πω τον πόνο μου για όλα όσα δεν μου άρεσαν στο νησί!

Δεν μου άρεσε που έβαζαν κάπαρη πάντα στην χωριάτικη,εντάξει μπορεί να παράγουν κάπαρη αλλά δεν χρειάζεται να μας φλομώσουν,δεν μου άρεσε που στις οργανωμένες παραλίες περίμενες μια ώρα για να έρθουν να σου πάρουν παραγγελία(χωρίς να έχει κόσμο), δεν μου άρεσαν καθόλου τα «Φρουτάλια» που έφαγα στο Νημποριό(εντάξει εδώ μπορεί να φταίω κι εγώ και η μπόρα που είχε πιάσει εκείνη την ώρα,γιατί παρήγγειλα να φάω το παραδοσιακό τους πιάτο σε μια παρακμιακή ταβέρνα)αηδία απερίγραπτη που δεν θυμίζει σε τίποτα νησιώτικη συνταγή. Ομελέτα με πατάτες,χωριάτικο λουκάνικο κι όλα αυτά τηγανισμένα σε λίπος χοιρινού!

Αυτό όμως που πραγματικά με εξόργισε και μου θύμισε Πελοπόννησο ήταν άλλο.Είχα την αίσθηση ότι δεν βρίσκομαι σε ένα τουριστικό μέρος,αλλά στο παραθεριστικό μέρος των Ανδριωτών –μέτοικων Αθηνών,που έρχονται στο χωριό τους και θέλουν μόνο να ξεκουραστούνε,δεν γουστάρουν τουρισμό,πως το λένε!


Ε μόνο αυτό μπορώ να φανταστώ,όταν στις τρις το μεσημέρι σε όλη τη χώρα υπήρχε μόνο μια ταβέρνα για να φας ανοιχτή,όλες οι άλλες κλείνανε το μεσημέρι και ανοίγανε το απόγευμα, ενώ εννιά η ώρα το πρωί ήταν ανοιχτά,γιατί είναι λογικό εννιά το πρωί να πας να φας σουβλάκι!

Όσο για συγκοινωνία;Ανύπαρκτη,ευτυχώς είχαμε δικό μας όχημα,από το Κόρθι που μέναμε και για Χώρα και για το Γαύριο που είναι το λιμάνι είχε μόνο 2 δρομολόγια την ημέρα με το τελευταίο να είναι 2:30 το μεσημέρι!Όσο για κόσμο,η αλήθεια είναι ότι δεν είχε,ήταν τίγκα στους ελληνοαμερικάνους,Ανδριώτες μέτοικους Αμερικής δηλαδή!

Αν εξαιρέσεις όλα αυτά,οι παραλίες ήταν απερίγραπτες,όπως αυτή της «Γριάς το πήδημα» ή αυτή της Χρυσής άμμου ή η παραλία στο Συνετί και τα Πίσω γιάλια. Η νυχτερινή ζωή στο Μπατσί, στη Χώρα, στο Κόρθι και αλλού ήταν ικανοποιητική,οι τιμές λογικές και φθηνές σε πολλές περιπτώσεις,οι ρυθμοί ήταν απίστευτα ράθυμοι,το μαγαζί «Νοσταλγία» στην Πλατεία της Χώρας το ερωτεύτηκα,το παγωτό επίσης που έφαγα στο ζαχαροπλαστείο της πλατείας απερίγραπτα γευστικό.


Μου άρεσε η γενικότερη αρχιτεκτονική της Χώρας,οι εκκλησίες και τα μουσεία της,μου άρεσαν τα όμορφα μονοπάτια που γύμνασαν την γάμπα μου,ανηφόρα-κατηφόρα μέχρι να φτάσουμε στις μαγευτικές παραλίες.

Σας συνιστώ ένα σκαφάκι,που δεν είχαμε εμείς,γιατί έχω την αίσθηση πως οι καλύτερες παραλίες είναι αυτές που δεν είδαμε γιατί ήταν προσβάσιμες μόνο με πλωτά μέσα,μόνο που κι αυτά ήταν ανύπαρκτα,πως ασπούμε στην Σαντορίνη πληρώνεις καραβάκι και σε πάει,εεεε στην Άνδρο δεν υπάρχει.

Εντάξει μπορεί να νοικιάζανε και ιστιοπλοϊκά ή βαρκούλες και δεν ξέρω κι εγώ τι, μερικοί λέγανε ότι δεν χρειαζότανε καν να έχεις δίπλωμα για ιστιοπλοϊκό και στο δίνανε,αλλά δεν μας λες και θαλασσόλυκους και έτσι κάτσαμε στα αυγά μας!


Αυτά λοιπόν για την πανέμορφη Άνδρο που είναι δίπλα από την Αθήνα (δυο ώρες από Ραφήνα και με super fast μιάμιση) και δίπλα από την Τήνο και τη Μύκονο που μπορείς άνετα να πεταχτείς, πρώτα για όργια στη Μύκονο και μετά για συγχώρεση στην Τήνο) και με αρκετά φθηνά ακτοπλοϊκά εισιτήρια σε σύγκριση με άλλους προορισμούς και με σχετικά φθηνή διαμονή.

Να πας στην Άνδρο,αν σου αρέσει η επικίνδυνη οδήγηση,αν είσαι ή θες να γίνεις Κακλαμανάκης,αν είσαι κουλτουριάρης,αν έχεις δίπλωμα για ιστιοπλοϊκό,αν είσαι περιπατητής και σου αρέσει να ανακαλύπτεις μονοπάτια,αν θες να φας σουβλάκι στις εννιά το πρωί!

Andros summer break 21-28 July 2010

25th birthday-2 August 2010