Χτυπούσε το τηλέφωνο επίμονα. Αν και κουρασμένη έπρεπε να πλύνω τα πιάτα, το ίδιο απορρυπαντικό πιάτων Rol ξύδι. Η ίδια ακριβώς μυρωδιά με τότε, που έπλενα ανυποψίαστη τα πιάτα σε μια κουζίνα ισογείου που έβλεπε στο φωταγωγό.
Δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα από τότε. Απελπιστικά υποψιασμένη πια με τις φλέβες των χεριών μου πρησμένες από την κούραση πλένω τα αποφάγια σε κάποια το ίδιο ασφυκτικά μικρή κουζίνα, αυτή τη φορά όμως σε ρετιρέ και με παράθυρο με θέα θάλασσα , ίσως να είναι το μοναδικό πράγμα που αξίζει να βιώσει κανείς μεγαλώνοντας, να αποκτήσει μια κουζίνα με θεα τη θάλασσα.
Στο μέσα δωμάτιο κανείς , τουλάχιστον παλιότερα υπήρχε ένας ίσκιος .
Δεν νιώθω τα χέρια μου , τα τυλίγω μέσα στην πετσέτα κάθομαι στο σκαμπό αποκαμωμένη . Έτρεξα τόσο πολύ , δούλεψα τόσο , και έπρεπε να είμαι τέλεια , τα κατάφερα . Τουλάχιστον αυτό έβλεπαν οι γύρω μου.
Συνεπής πάντα και παντού , με ένα λαιμό διαρκώς στεγνό από το λαχάνιασμα, είναι η εποχή τέτοια , είναι η ώρα που πρέπει να ανέβω το βουνό για να μπορώ να δω τη θάλασσα μου ψιθύρισα , κι όταν έρθει η ώρα της κατρακύλας ποιος νοιάζεται ; Αμφιβάλλω αν θα ζω μέχρι τότε.
Λόγια , που μουρμουράω μόνη μου , για να πείσω τον εαυτό μου για κάτι που δεν πείθεται . Ώρα για να καταρρίψω τα μεγάλα ΔΕΝ μου .
Τα κατάφερα όλα , και ; Στο τέλος μια κούραση μένει , ίσως να φταίει ο πεσμένος αιματοκρίτης …
Πάω για ύπνο τώρα , θα βάλω τα χέρια μου κάτω από τις μασχάλες για να μην πονάνε. Κλείνω το παράθυρο, είναι ωραία η θάλασσα μόνο που στην επιφάνεια της επιπλέουν οι φελλοί και τα σκατά και η μπόχα είναι αφόρητη , ο φωταγωγός πάντα θα έχει άλλη χάρη .
Το θέμα είναι πως δεν ήθελα να ανακαλύψω τίποτα … Τι να θέλω δηλαδή . Πριν λίγες ώρες φτάσαμε στο Γαλαξίδι ,άλλοι ορμώμενοι από τα νοτιοδυτικά κι άλλοι από τα βορειοανατολικά … Ολιγοήμερες διακοπές , στον τόπο που πάντα προσφεύγω όταν θέλω να χαλαρώσω από κάτι , από κάπου να κρυφτώ και ίσως το τέλειο μέρος να διαβάζει κανείς επεξεργασία σήματος !!! Μένουμε σε ένα ξενοδοχείο που βρήκα από το internet και έχει πολλά διαφορετικά δωμάτια.(όπως και τα περισσότερα ξενοδοχεία, άλλωστε!!!! ) Αλλά μόνο αυτό έχει «δωμάτιο του βαρκάρη» που έχει κρεβάτι βάρκα και έχει και την τιμητική του , δείτε εδώ για να καταλάβετε τι εννοώ http://www.olympicnet.gr/odigos/fokida/artarchodiko/index_gr.htm. Εγώ φυσικά διάλεξα το «δωμάτιο του σκηνοθέτη» και έχω μείνει ενθουσιασμένη. Αυτή είμαι εγώ , φιλοσοφώ για να φιλοσοφώ , γράφω και ξαναγράφω , για να μάθω τη ζωή κι εμένα, γιατί έτσι γνωρίζω τον κόσμο εγώ , γράφοντας γι αυτόν κι αλήθεια μπορώ και ενθουσιάζομαι ακόμα, κι αλήθεια ποτέ δεν έμαθα τίποτα …. Τι δουλειά έχω εγώ με επιστήμονες και ειδήμονες , που δεν βλέπουν τα σύννεφα σαν ένα μέρος που είναι απλώς ιδανικό για να πετάει κανείς , αλλά σαν μια ορατή συνάθροιση υδρατμών πού έχουν συμπυκνωθεί σε σταγόνες νερού ή μικρούς παγοκρυστάλλους επάνω σε πυρήνες αλάτων και αιωρούνται σε διάφορα ύψη στην ατμόσφαιρα υποκείμενα στις κινήσεις τού πνέοντος ανέμου; Δε λέω μαγευτικό να μαθαίνεις και να ανακαλύπτεις τον κόσμο και την αλήθεια του , όμως εγώ κοιτάζοντας τριγύρω μου , αντιλαμβάνομαι τον κόσμο σαν ποίηση , τι κι αν αυτό δεν έχει καμία σχέση, ούτε με τη φυσική , ούτε με την σκληρή όψη του πραγματικού κόσμου εκεί έξω , κι αυτός για εμένα δεν είναι τίποτα άλλο , από μια καλή αφορμή για γραφή …
Στις 20 Ιουνίου εγκατέλειψα τη Λάρισα προσωρινώς , και όταν έλεγα τότε προσωρινώς εννοούσα για έξι μέρες, έχουν περάσει κι άλλες έξι κι ακόμα λείπω και θα περάσουν άλλες έξι μέχρι να επιστρέψω πάλι και το αυλάκι πάλι λυσσομανά για να με τραβήξει προς τα κάτω !!! Θα επανέλθω με καλό φωτογραφικό υλικό από Γαλαξίδι , και πολλές και καλές ιστορίες να σας διηγηθώ . Ανεβάζω και δύο φωτογραφίες , άσχετες μια από τον Πλαταμώνα που είχα πάει για μπάνιο πριν κατέβω εδώ και μια από την Νεάπολη , στη Λάρισα όπου πάω και λέω ότι παίζω τένις τώρα τελευταία !!!!Επίσης σας έχω δύο υπέροχες φωτογραφίες με την αρχοντομουτσουνάρα μου μέσα από το δωμάτιο του σκηνοθέτη που από την βεράντα έχει καταπληκτική θέα , μιας και εκτός από το φαί το μεσημεριανό γυρίσαμε όλοι πτώματα έτοιμοι για βούτα , και ύπνο κάτω από το δροσερό αεράκι του κλιματιστικού και το φοβερό τραγούδι των τζιτζικιών , μόνο που εγώ προτίμησα , το γράψιμο από τον ύπνο … Τα ξαναλέμε σύντομα
Αύριο φεύγω εσπευσμένα για τα καμενοσεισμόπληκτα. Έχω να αντικρίσω τον Ήλιο από την Ηλεία από τότε που καβάλησα την κίτρινη κλούβα VW , με τον bill_hol και ο ουρανός έγινε μαύρος από τις σκόνες και τα συντρίμμια . Κατεβαίνω για να ρίξω αυλαία , μετά από πολλές μέρες , μήνες , εβδομάδες , ώρες που λείπω από τον Πύργο μου …. Ανεβάζω φωτογραφίες που ξέθαψα από το πρώτο έτος 2003-2004 δεν είναι και τόοοοοσοοοο παλιά αλλά το πόσα πράγματα άλλαξαν από τότε μέχρι τώρα ,ουουουουουουουουουουουουουου!
Άκαπνο πρωινό, με το ράδιο στη διαπασών . Εγώ με την αγάπη μάλωσα μου τραγουδάει ο Λιδάκης , από τους 93,6 και την Δημοτική Ραδιοφωνία Λάρισας. Στα δεξιά μου στέκει λαχταριστός , ένας σκέτος φραπές και ήδη η φωνή του Δεληβοριά έχει τρυπήσει τους τοίχους και φτάνει ως την βεράντα όπου κάθομαι και γράφω κάτι ανοησίες στο laptop , ενώ παράλληλα κλέβω την γρήγορη σύνδεση του γείτονα .
Στα αριστερά μου ακουμπισμένο , το πρώτο βιβλίο του Χάρη Χριστοφορίδη , «Ρείβεν σίτυ-Η τελευταία Βαβέλ», πρώτη έκδοση Ελληνικά γράμματα-Μάιος 2008. Ο Χάρης Χριστοφορίδης , γεννήθηκε στη Λάρισα το 1983 και μένει στην Υψηλάντου , κοντά στο φαρμακείο του πατέρα μου . Τώρα βέβαια τελειώνει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Πατρών στο τμήμα Βιολογίας .Έχω διαβάσει μόλις τις 105 από τις 506 σελίδες του βιβλίου και δηλώνω ενθουσιασμένη . «Ο Χάρης Χριστοφοίδης αξιοποιώντας την ατμόσφαιρα του νουάρ , επινοεί έναν μελλοντικό κόσμο, ο οποίος συνδυάζει τον τρόμο Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ, τη φιλοσοφία της μετα-matrix εποχής , την αγωνία του Φίλιπ Ντικ για την κατάρρευση του πολιτισμού και την απειλή του ολοκληρωτισμού, καθώς και τη μεταφυσική του Έντγκαρ Άλαν Πόε. Ένα μυθιστόρημα με διαρκείς ανατροπές , που διαβάζεται με κομμένη την ανάσα .» Την πτυχιακή μου την έχω φορτώσει επιδεικτικά στον κόκορα , και σήμερα το απόγευμα θα ξέρω αν θα πάω αρχές Ιουλίου να την παρουσιάσω ή καλό Σεπτέμβριο, αφού μετά το ταρακούνημα κάτω ενδέχεται να το κλείσουν το μαγαζί για καλοκαίρι . Κοιτάζω το ωραίο μαύρισμα που μου χάρισε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στο Τρίκερι Μαγνησίας , και θυμάμαι τις απίστευτες γαρίδες που έφαγα στον Μανώλα ! Μόλις έβαλε Θανάση Παπακωνσταντίνου, πάω να ανεβάσω την ένταση …. Σχεδιάζω την απόδραση μου για το τριήμερο , ενώ τα παγάκια στον φραπέ έχουν ήδη λιώσει .
Στίχοι: Γιώργος Ανδρέου Μουσική: Γιώργος Ανδρέου Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης
Τέλος οι συγγνώμες, τα ρολόγια που τρελαίνονται Τέλος τα τηλέφωνα που μένουν σιωπηλά Τέλος με τους όρκους που συνέχεια λένε ψέματα Κι όλα αυτά τα δάκρυα που δεν βγάζουν πουθενά
Τέλος τα τραγούδια στ΄ αυτοκίνητο κι οι βόλτες Τέλος τα ταξίδια καλοκαίρι σε νησιά Τσιγάρα, αλκοόλ, ξενυχτισμένα Σαββατόβραδα Βόλτα στη βροχή τις Κυριακές και σινεμά
Εγώ με την αγάπη μάλωσα
Τέλος οι ανάσες που σαν σύννεφα ενώνουνε Χείλια διψασμένα για φιλιά συλλαβιστά Δάχτυλα που ψάχνουν μες στων ρούχων τα υπόγεια άλλο πια δε θα 'βρουνε τη φλέβα που χτυπά.
Κι όταν θα με καίει της φωνής σου το παράπονο Κι όταν θα με ψάχνει του κορμιού σου η φωτιά Μόνος με την νύχτα το σκοτάδι θα μοιράζομαι Δε με ξεγελάνε της καρδιάς τα μαγικά
Με το πληκτρολόγιο στα γόνατα(το γραφείο ήδη είχε φάει πούλημα ), την οθόνη στο πάτωμα, τον ποπό στο κρύο σφουγγαρισμένο μάρμαρο και με κομμένο τηλέφωνο , σκέφτομαι πως ετούτο το σπίτι ήταν μόνο η αφορμή .
Θέλει όσο τίποτα να το απαλλάξω από την παρουσία μου, θέλω όσο τίποτα , να αρχίσω να πετάω τις κούτες από το ετοιμόρροπο μπαλκόνι του πέμπτου ορόφου. Κατά ένα περίεργο τρόπο ,πάει πάντα , από νοικάρη -επαναστάτη , σε επαναστάτη- νοικάρη (ο καθένας με τον τρόπο του βέβαια …) .
Ο ιδιοκτήτης του έζησε τον πόλεμο του 40 ως μαυραγορίτης, μαθαίνοντας άπταιστα Ιταλικά(για να κάνει τη δουλειά του ο υπ(άνθρωπος) . Όσο για τα Γερμανικά δεν τα κατάφερε και το είχε παράπονο μέχρι και τη στιγμή που τοποθετήθηκε η μεγάλη ταφόπλακα πάνω από την χοντρή κοιλιά του !
Αυτό το σπίτι , καθώς και σχεδόν όλη εκείνη η άθλια επαρχιακή πόλη ήθελε να εξιλεωθεί , ήθελε να πάρει την εκδίκησή της (καθώς η μισή ήταν ιδιοκτησία του και είχε κτιστεί με λεφτά λερωμένα υποκρισία και αίμα . Μπροστάρης στην επανάσταση, το πρώην σπίτι μου και οι λόγοι προφανείς , ήταν ακριβώς πάνω από την μόνιμη κατοικία του …(εκεί άπλωνε ο Tάκης την συνείδηση του )…
Μόλις είχα πάρει το δίπλωμα οδήγησης , είχαν βγει και τα τελευταία αποτελέσματα και ήμουν η πιο ευτυχισμένη (φ)τυχιούχος-σοφερίνα , με τις πιο τρομερές αναγούλες του κόσμου .Αυτό δεν ήταν άγχος , αλλά έλκος …
Ευτυχώς δεν μπορούσε να κατέβει και τίποτα , γιατί αλλιώς θα είχα ξεράσει τον κοντό εξεταστή που ήταν φτυστός ο Παπαθεμελής ρε πούστη μου !Το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ όταν με πήρε τηλέφωνο ο (κυρ??) Τάκης, να με ενημερώσει ότι αύριο (Παρασκευή για την ακρίβεια , Δευτέρα αναχωρούσα ), θα έρθουν κάτι κοπέλες να δούνε το σπίτι ..
Όχι γαμώ την Χούντα του γαμώ, το σπίτι ήταν μια τεράστια θημωνιά , από στάχτες , κούτες , σκουπίδια, ρούχα , άπλυτα-πλυμένα και ότι μπορεί να υπάρχει σε κάποιο δικό μου σπίτι (κάποιοι ξέρουν τι εννοώ !!)
Μου βγήκε ο κώλος , αλλά το έγλειψα για πρώτη και τελευταία φορά … Κάθισα στον καναπέ που σίγουρα θα πουλούσα , είχα τόσες καλές αναμνήσεις πάνω του που δεν ήθελα να τις πάρω μαζί μου …
Άναψα τσιγάρο , και γέλασα δυνατά , όταν θυμήθηκα την πρώτη του επίσκεψη στο σπίτι μετά την εγκατάσταση μου , που γούρλωσε τα μάτια μόλις μπήκε και αντίκρισε τη σημαία της Jamaica με τον Bob Marley πάνω … Ο Guevara είναι αυτός; (είπε με μια φωνή γεμάτη έκπληξη) Όχιιιιιι, του είπα ο Marley και αμέσως καθησυχάστηκε (ήμουνα σίγουρη , τον Marley , ούτε που τον είχε ακουστά …)
Οι υποψήφιες νοικάρισσες μαζί με τον κυρ Τάκη , είχαν μόλις χτυπήσει το κουδούνι μου. Άνοιξα και η άχαρη διαδικασία , μόλις άρχιζε … Κατά έναν περίεργο λόγο ενθουσιάστηκαν και το έκλεισαν αμέσως … Η μια είναι η Λία την ήξερα από το ζεύγος (μπιμπελού και loon )ήταν βέβαια την περίοδο που την είχαμε κόψει την στενή επαφή με το ζεύγος ,οπότε και την Λία απλώς την είχα δει δυο φορές το πολύ και το θυμήθηκα μετά , την άλλη ούτε που την ήξερα μια κοκκινομάλλα με μίνι φούστα δήθεν φοιτήτρια …
Η Λία και γαμώ τα άτομα με τα ραστάκια της , είχε χρόνια που είχε εκδιωχθεί από το σπίτι της , και τα έβγαζε βόλτα μόνη της , τολμώντας να το κάνει αυτό όχι φεύγοντας σε καμία μακρινή πρωτεύουσα , αλλά υπομένοντας την ασφυκτικά επαρχιώτικη πατρίδα της … Αααα, είσαι η κόρη του τάδε της λέγανε, ναι εγώ είμαι , άσχετα αν με τον πατέρα της δεν λέγανε ούτε καλημέρα ….
Μου μένανε μόνο δύο εικοσιτετράωρα και κάτι ψιλά πριν την απογείωση με την παλιά κίτρινη , κλούβα , VW του bill_hol, όταν βρέθηκα σε μια αίθουσα συνεδριάσεων , τρώγοντας πίτσα el_greco και πάστες από το Αχίλλειον , την επομένη θα ξυπνούσα αδιάθετη , με ένα κεφάλι κουρκούτι από τα τρία Jameson που είχαμε κατεβάσει με την πρώην καθηγήτρια μου στα Αγγλικά , και πρώην παντρεμένη , που είχε κάνει πια το φροντιστήριο σπίτι της !
Η μεγάλη μέρα είχε έρθει … Του έδωσα τα κλειδιά , πήρα το καπελάκι μου και μαζί με τον bil_hol καβαλήσαμε το φορτηγάκι μας …Εγώ κάθισα στην θέση του οδηγού, σπίναρα , κι έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα . Η γη άρχισε να τρέμει και οι ρόδες να χορεύουν σαν τρελές , κοίταξα πίσω από τον καθρέφτη, οι πολυκατοικίες του κυρ Τάκη άρχιζαν να γκρεμίζονται η μια μετά την άλλη .
Τον χορό άνοιξε το ετοιμόρροπο αριστερό διαμέρισμα στον πέμπτο , το τιμημένο διαμέρισμα που φιλοξένησε εμένα, τον Τζίμη , τη Νικόλ, και τα άλλα ζώα μου , που προστέθηκαν στην μεγάλη μας οικογένεια … Και ωωω του θαύματος , ο κυρ Παναγιώτης να ξεχωρίζει μέσα στα συντρίμμια με τον ιστορικό μου καναπέ καρφωμένο στον κώλο του !
Y. Σ Η ιστορία καθώς και τα πρόσωπα που αναφέρονται είναι εντελώς φανταστικά και καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα!!!
Αναρτώ αυτό το κείμενο , μετά από πολύυυυυυυ καιρό που έχει γραφτεί , γιατί σκοπεύω να επισκεφτώ σε ένα μήνα περίπου τις αμμουδιές της Ηλείας , για μακρινές βουτιές και να δω φίλους που μου λείψανε , γιατί ο δολοφόνος πάντα γυρίζει στον τόπο του εγκλήματος….
Υ.Σ 2 Είχα σκοπό να ανεβάσω αυτό το post , αλλά με τόσο πολύ τάβλι κάθε μέρα που καιρός για post , τα γεγονότα με πρόλαβαν και αρχίζω να το ξανασκέφτομαι αν θα κατέβω στην Ηλεία!!! Χα-χα-χα!
Παλαιότερη φωτογραφία που απαθανατίζει τον τιμημένο καναπέ …
Επίσης και παλαιότερο βιντεάκι με το Νίκο να κάθεται και να ερμηνεύει πάνω στον τιμημένο καναπέ που γινόταν και κρεβάτι από τα Prakticer!!!
The video with the interviews of the partecipants to this fabulous Roots & Routes show
Να μην ξεχάσω να στείλω τα χρόνια πολλά μου στην Ελίνα και τον Θανάση που σήμερα έχουν τα γενέθλια τους . Αν ζούσε , σήμερα ο Αντώνης Παραράς θα γινόταν 41 χρονών
Κάποια στιγμή θα ξυπνήσουν τα πάθη μου και θα σας γράφω πάλι ωραίες ιστορίες , μέχρι τότε δουλειά, συγκατάβαση , και «κανονική» ζωή !!! Υ.Σ Φιλιά στις γλάστρες χαιρετισμούς στο πιάνο ….
Στίχοι: Λένα Πλάτωνος Μουσική: Λένα Πλάτωνος Πρώτη εκτέλεση: Λένα Πλάτωνος Αγάπησα τα υγρά τοπία όταν με βρήκαν σε αϋπνία μέσα στις τρύπες βιβλίων βουβών τούνελ βορείων δρόμων εθνικών τούνελ από μάτια παιδιών και γέλια σχολικών διακοπών
Κι ούτε ο δολοφόνος προβλέπω να πεθάνει ούτε το χελιδονάκι μου γρήγορα φτάνει Τούνελ από μάτια παιδιών και τούνελ σχολικών διακοπών προγραμματισμένα εντός Αθηνών σε προβολή ατομικής ενεργείας σε οθόνη-σανίδα σωτηρίας παρωπίδα υγείας κι έτσι δεν τον είδα Κι ούτε ο δολοφόνος προβλέπω να πεθάνει ούτε το χελιδονάκι μου γρήγορα φτάνει Κι έτσι δεν τον είδα γύρω στη δεκαετία του εξήντα
να δολοφονεί τις φωνές των πουλιών με το σκουριασμένο ξυραφάκι των ποδιών παλαιών φυματικών πριγκιπισσών Κι ούτε ο δολοφόνος προβλέπω να πεθάνει ούτε το χελιδονάκι μου γρήγορα φτάνει Το σκουριασμένο ξυραφάκι των ποδιών παλαιών φυματικών πριγκιπισσών να χαράζει στις μορφές των δεδομένων γωνιών της Λεωφόρου της Ελπίδας στη φάση κάποιας άνισης παρτίδας να τους αφήνει χρεωμένους ως το λαιμό με σύγχρονες σακούλες σκουπιδιών από σκοτωμένα αυτοκίνητα από μπαλκόνια αχρησιμοποίητα από ανοιχτές σαρκαστικές ταράτσες από πόρτες κεντρικές ερμητικές κι ούτε ο δολοφόνος προβλέπω να πεθάνει κι ούτε το χελιδονάκι μου γρήγορα φτάνει στις προβλήτες των αγρίων θαλασσών... Εκεί που λίγοι άνθρωποι από χιόνια κρατούν σφιχτά στα χέρια τους θαμπά φωτιστικά μπαλόνια σήματα πορειών ειδικών κι ούτε ο δολοφόνος προβλέπω να πεθάνει ούτε το χελιδονάκι μου γρήγορα φτάνει στις προβλήτες των βορείων θαλασσών... Εκεί που λίγοι άνθρωποι από χιόνια κρατούν σφιχτά στα χέρια τους
During the "A_MAZE" Workshop in Florence, came out the idea, a day during lunch, together with Ruffy and sophie_jamaica, of shooting a short movie about Romeo and Juliet, the classical drama by William Shakespeare in which we would have chosen our parts and acted each one of us in its own language.Because we didn't have so much time, we couldn't shoot it, so I decided to propose you all on this website a very unusual project. The idea is to shoot the short movie using internet; each one of us in its country.Welcome to the group, discussions are open.
Ταξίδι στην Φλωρεντία . Όταν αναχωρούσα μαζί με τον Θωμά από το Μακεδονίας , με την Alitalia για Ρώμη , κουβαλώντας το σαξόφωνο του , αλήθεια είναι ότι δεν είχα ιδέα τι θα με περίμενε στην Ιταλία …
Ουσιαστικά βρέθηκα μόνη μαζί με έναν άγνωστο τρελαμένο μηχανικό του ΕΜΠ , αλλά προπάντων μουσικό, συνθέτη, μαέστρο , πιανίστα, σαξοφωνίστα ,που ως ταλεντάρα ο άνθρωπος δικαίως είχε προκριθεί και εκπροσώπευε τη χώρα μας στο Roots&Routes στη Φλωρεντία στο τομέα των μουσικών , ο Θωμάς και η Καλομοίρα ένα πράγμα !
Δεν μου ήταν ακριβώς και παντελώς άγνωστος , αφού επί δύο βδομάδες βρισκόμασταν στον ίδιο χώρο για δουλειά στο Stage στη Λάρισα, ο καθένας στο πόστο του βέβαια, και δεν θα ξεχάσω ποτέ μα ποτέ την θεϊκή συνέντευξη που μου έδωσε περί swarovski με αφορμή το σκουλαρίκι του !Να σας πω την αλήθεια περισσότερα έμαθα από τα νέα παιδιά και από τις συνεντεύξεις που μου δώσανε παρά από τον Αγγελάκα .
Όταν κάναμε την τράμπα στη Ρώμη για να πάμε Φλωρεντία , στο ίδιο αεροπλάνο στις μπροστινές μας θέσεις καθότανε η αποστολή από Ισπανία , να είναι καλά τα παιδιά , μας βοήθησαν στην συνέχεια δεόντως !!!
Δεν ξέρω τι κάνανε οι άλλες ομάδες , των μουσικών και των χορευτών(ή μάλλον ξέρω…) , αλλά η ομάδα των media ήμασταν και γαμώ τα παιδιά ή μάλλον για να μιλήσω και πιο συγκεκριμένα η δικιά μου υποομάδα στα media γιατί κι εκεί ο καθένας πήρε το πόστο του , ήταν θεϊκή(αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει )
Το ότι πέρασα καλύτερα με τους ξένους παρά με τους Έλληνες , αυτό είναι γεγονός και νομίζω ότι επιβεβαιώνει και έναν κανόνα , ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε λιγάκι κωλόπαιδα βρε παιδί μου, σαν τον Κυριάκο !
Με τον Viktor από την Ουγγαρία , τον Sascha από Γερμανία , τον Lorenzo από Ιταλία ,την Annika και την Saira από Αγγλία , τον Martin,την Pamela, τον Francesco, τον Kuorosh, την Olga , που δουλέψαμε μαζί αλλά και όλα τα παιδιά από τα media , έζησα μια ανεπανάληπτη εμπειρία, που σίγουρα δεν τελειώνει εδώ .
Ο καλός μου φίλος Lorenzo από την Φλωρεντία, που σπουδάζει στο Λονδίνο σκηνοθεσία θεάτρου , μου υποσχέθηκε ότι θα έρθει φέτος το καλοκαίρι στην Ελλάδα , μετά την Κολονία φαντάζομαι …
Ήθελε να γυρίσουμε ένα κομμάτι από τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα του Σαίξπηρ , ουσιαστικά ήθελε να το ξεφτιλίσουμε το πράγμα εντελώς, γι αυτό γούσταρα με τρέλα, μου έδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Ιουλιέτας , ενώ εκείνος θα έπαιζε τον Μερκούτσιο και ο Sascha τον Ρωμαίο και βεβαίως ο καθένας θα τα έλεγε στη γλώσσα του! Ελληνίδα Ιουλιέτα, Γερμανός Ρωμαίος και τα μυαλά στα κάγκελα !
Στο δωμάτιο είχα την τύχη και την ατυχία μαζί να μένω με την Έλενα από τον Πλαταμώνα ,η οποία κατέφθασε αργότερα στη Φλωρεντία μέσω Βιέννης . Ένα παιδί θαύμα ερμηνεύτρια όπερας και όχι μόνο , που όσο φωνάρα έχει ,άλλο τόσο ιδιότροπο άτομο είναι , αλλά έτσι είναι οι μεγάλοι καλλιτέχνες ! Οι καλύτερες στιγμές μας ,ήταν σίγουρα όταν οργώσαμε άλλοτε με τα πόδια και άλλοτε με το Opel του Lorenzo όλη την Φλωρεντία , με μια κάμερα στο χέρι , με όλο το ελεύθερο για πειραματισμό , αλλά και με το άγχος της επαγγελματικής δουλειάς , για την Παρασκευή και το Σάββατο που καλύψαμε ζωντανά όλο το show στο Stazione Leopolda .Ανεπανάληπτα συναισθήματα ένιωσα και στο τέλος του show , όταν βρέθηκα με την Annika στα παρασκήνια . Δεν βρέθηκα ποτέ μπροστά από την κάμερα , αφού αυτή την δουλειά την είχε αναλάβει εξολοκλήρου η Annika. Κάμερα και editing 8 με 12 ώρες την ημέρα επί 8 μέρες ,αλλά και για να μην ξεχνιόμαστε , παρέσερνα τον Sascha και τον Viktor να κάνουμε σκαστά στο καφέ Michelangelo και να πίνουμε καφέ αλλά ελληνικά 3 με 4 ώρες σερί !Δουλεύαμε με Mac τι άλλο, ρίχναμε απίστευτο ιδρώτα και γέλιο , τρώγαμε καλά , σιχάθηκα τις πατάτες και τα μακαρόνια που έτρωγα κάθε μέρα και παραλίγο να με έπειθαν να γίνω vegetarian !
Προσπάθησα να πίσω τον Lorenzo ότι οι Έλληνες , δεν λένε συνεχώς όπα-όπα , αλλά δεν τον έπειθα με τίποτα, θεωρούσε ότι είμαστε μέσα στην τρελή χαρά , ξυπνάμε το πρωί λέμε όπα, το μεσημέρι όπα , και το βράδυ τρία όπα μαζί…. Το μαλάκας μπορεί να το λέμε και πιο συχνά το όπα δεν νομίζω…Επίσης αναρωτιότανε γιατί το μόνο διάσημο από την Ελλάδα πλέον είναι ο γύρος ενώ στην αρχαιότητα είχαμε σε όλους τους τομείς και από έναν διάσημο !Είχε φάει τρελό κόλλημα επίσης με την Θήβα και τον Οιδίποδα , και όσο κι αν προσπάθησα να τον πίσω ότι δεν έχει να δει τίποτα στη Θήβα , να το ξανασκεφτότανε για καμιά Σαντορίνη και τα σχετικά, εκείνος επέμενε ότι το πρώτο μέρος που θέλει να δει με το που έρθει είναι η Θήβα!!!!
Όσο όμορφα πέρασα 8 μέρες στην Φλωρεντία , με σκληρή δουλειά , τόνους πάστα , λίτρα μπύρας , εξάσκηση στα Αγγλικά , γέλια , κούραση και σπασμένα νεύρα , το ίδιο καλά και ανεπανάληπτα πέρασα και στο ταξίδι της επιστροφής , που αν και αυτή τη φορά ήταν οδικός με το αυτοκίνητο του Κώστα και με πλοίο από την Αγκόνα –Ηγουμενίτσα , ήταν απερίγραπτο … Καθόμασταν στο κατάστρωμα , με ολόγιομο φεγγάρι ,ξηρούς καρπούς , άφθονο πάγο , βότκα και λεμονάδα και τον Θωμά να μας παίζει σαξόφωνο . Εκείνο το βράδυ , εγώ ο Κώστας και ο Δημήτρης πρέπει να ήμασταν οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στη θάλασσα!
