Όχι άλλο ξύλο …

Τους ανθρώπους με τους οποίους σπατάλησα στιγμές της ζωής μου , τους εκτίμησα και τους αγάπησα όλους , μηδενός εξαιρουμένου … Δεν έχει σημασία βέβαια αν στην πορεία της ζωής με πολλούς από αυτούς χαθήκαμε, αν μερικοί στη συνέχεια με απογοήτευσαν ή τους απογοήτευσα , αν άλλοι με πρόδωσαν ή τους πρόδωσα , αν άλλοι εξαφανίστηκαν ή εξαφανίστηκα !
Στο προηγούμενο post έγραφα, πως ένα από τα κριτήρια ωριμότητας είναι το κατά πόσο ο καθένας μας εκτιμάει όσα και όσους έχει όταν τα έχει και όχι όταν τα χάσει !
Όσον αφορά τους ανθρώπους που είχα όπως είπα και παραπάνω τους εκτίμησα όλους όσο τους είχα, μερικούς από αυτούς συνέχισα να τους εκτιμάω και αφότου τους έχασα , άλλους πάλι όχι , μα ποτέ δεν εκτίμησα κάποιον μονάχα όταν τον έχασα …
Από την άλλη δεν συνέβη το ίδιο με πολλά πράγματα και φάσεις που πέρασα στη ζωή μου , γιατί πολλές ευκαιρίες ή ακόμα και δυσκολίες δεν τις εκτίμησα τότε που έπρεπε , παρά μονάχα στο μέλλον , όταν είδα πως μου έμαθαν πολλά οι δυσκολίες ή πως υπάρχουν και χειρότερα ή όταν πια ήταν αργά και είχα αφήσει πίσω μου μια ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη…
Βέβαια , τίποτα δεν μπορεί να σου απαγορεύσει να θέλεις περισσότερα από όσα έχεις ή να διεκδικείς το καλύτερο από τη ζωή σου και από τους ανθρώπους γύρω σου…
Μπορεί όμως πολλοί από εμάς να πήγαμε για τα πολλά και να χάσαμε και τα λίγα, αλλά ενδεχομένως αυτό ακριβώς να μας άξιζε, να τα χάσουμε όλα δηλαδή …
Η αχαριστία και η απληστία μας μερικές φορές μπορεί να μας οδηγήσουν στην απόλυτη καταστροφή κι αυτό γιατί δεν είχαμε εκτιμήσει μέσα μας σωστά τα όσα και όσους είχαμε …
Επειδή είμαι από αυτούς του ανθρώπους που εκτιμάω τον καθένα γι’ αυτό ακριβώς που είναι, πολλές φορές έχω την απαίτηση από τους γύρω μου να με εκτιμάνε και εκείνοι , όμως την εκτίμηση του άλλου δεν μπορείς να την επιβάλλεις αλλά μονάχα να την κατακτήσεις, βέβαια όπως είπα και πιο πάνω ο παράγοντας αχαριστία είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μας και πολλές φορές μπορεί να κάνεις τα πάντα για κάποιους ανθρώπους αλλά ποτέ να μην εκτιμήσουν τίποτα από όσα έκανες ή πέρασες μαζί τους , ούτε ποτέ να σε εκτιμήσουνε σαν άνθρωπο για τον απλούστατο λόγο το ότι είναι αχάριστοι , τότε νομίζω ότι έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και αντιλαμβάνεσαι ότι πρέπει να πάψεις να ασχολήσε μαζί τους γιατί έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν πρόκειται να εκτιμήσουν κάτι …
Δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλό ή κακό ένα στοιχείο του χαρακτήρα μου. Είναι ελάχιστες οι φορές που κάποιοι άνθρωποι με φτάνουν στα άκρα μου, αλλά όταν φτάσω εκεί , παύουν και να υπάρχουν για μένα … Με διακατέχει πολλές φορές μια απογοήτευση , γιατί είναι κρίμα να διαγράφεις έτσι ανθρώπους με τους οποίους έζησες πολλά πράγματα μαζί τους , κι όμως έτσι είμαι εγώ … Έχω τεράστια υπομονή αλλά όταν αυτή στερεύσει , δεν καταλαβαίνω τίποτα, γι’ αυτό και έχω διαγράψει ελάχιστούς ανθρώπους από τη ζωή μου και κυρίως όσους έπαιξαν μαζί μου μέχρι τα άκρα … Γίνεται ένα εκλειπτικό delete από το νου και από την καρδιά μου , με απίστευτα αποτελέσματα , ειλικρινά μετά από καιρό δεν θυμάμαι πολλά πράγματα γι’ αυτούς του ανθρώπους, οπότε φυσικό επόμενο είναι και να μην νοιάζομαι καν για την ύπαρξη τους . Δεν ξέρω αν αυτό είναι αυθυποβολή , αν είναι μια ανάγκη του εαυτού μου να βρει έναν τρόπο για να προχωρήσει μπροστά , αλλά όσοι με θύμωσαν ή με πλήγωσαν σε ακραία και επαναλαμβανόμενα επίπεδα τους διαγράφω παντελώς από τη ζωή μου, γιατί φυσικά με όσους παρεξηγήθηκα ή με πλήγωσαν ή θύμωσα μαζί τους σε φυσιολογικά πλαίσια, απλά τους συγχωρώ… Δεν έχω τάσεις εκδίκησης , ούτε ποτέ θέλησα να επιστρέψω το κακό που μου έκαναν , γιατί μετά από καιρό έχω πάψει και να το θυμάμαι κι αυτό είναι απόλυτα λογικό αφού για μένα αυτοί οι άνθρωποι δεν υπάρχουν πια , άρα και δεν με αφορούνε…
Πολλές φορές έχω ακούσει πολλούς να λένε ότι όταν φτύνεις κολλάει κι αυτή η μέθοδος έχει δείξει ότι όντως είναι αποτελεσματική και πιστεύω πως βασίζεται πάνω στο ότι οι περισσότεροι από εμάς εκτιμάμε κάτι όταν το χάνουμε περισσότερο από ότι όταν το είχαμε… Μόνο που εγώ δεν την εφάρμοσα ποτέ στη ζωή μου και ούτε πρόκειται να την εφαρμόσω για τους εξής απλούς λόγους :
Δεν με ενδιαφέρει αν κάποιος με εκτιμήσει όταν με χάσει , αν δεν με εκτίμησε όσο με είχε , τότε το μοναδικό που εκτιμάει από εμένα είναι η απουσία μου και ευχαρίστως μπορώ να του την προσφέρω για πάντα …
Δεν μπορώ να αδιαφορήσω , για την αδιαφορία , όταν νοιάζομαι έναν άνθρωπο , τον νοιάζομαι πραγματικά , κι αν αυτό το εκτιμάει έχει καλός , αν θέλει να αδιαφορήσω για να με εκτιμήσει τότε δεν αξίζει τον κόπο..
Και τέλος , το χειρότερο για κάποιον είναι να δει γυρισμένη την πλάτη μου , γιατί όταν την γυρίσω, την γυρίζω μια και καλή και φεύγω με ταχύτητα φωτός…
Μερικές φορές μετανιώνω μόνο για το γεγονός , ότι δεν εκτίμησα εγώ η ίδια τον εαυτό μου , σε καταστάσεις που τελικά μου έδειξαν στην πορεία , ότι είμαι αρκετά δυνατή για να αντιμετωπίσω πολλά και το ότι κρύβω τεράστια αποθέματα υπομονής και αγάπης μέσα μου .. Μετανιώνω που μερικές φορές έφτυσα την ίδια μου τη ζωή, και δεν πήρα από τους τόπους ή τις καταστάσεις που έζησα όσα είχαν να μου προσφέρουν , αλλά πολλές φορές έψαχνα επίγειους παραδείσους , σε μακρινούς τόπους και σε ανθρώπους που πίστευα ότι είναι καλύτεροι από εμένα και έχω να μάθω πολλά από αυτούς , αλλά στο τέλος αποδεικνυόταν , ότι όλα αυτά ήταν μύθοι που τρέφονταν από την τεράστια δύναμη και πίστη που είχα εγώ σε αυτούς … Μύθοι που όταν απομυθοποίησα πια , είδα μια κόλαση και μικρούς ανθρώπους , που τη δύναμη που είχαν πάνω μου εγώ τους την είχα δώσει κι εγώ τους είχα αφήσει να την έχουν !
Θα κλείσω αυτό το λογύδριο μου με ένα τελείως άσχετο με το θέμα περιστατικό που μου συνέβη σήμερα το μεσημέρι πάλι έξω από την πόρτα του σπιτιού μου .
Είδα στην πόρτα τον δικηγόρο που μένει από κάτω μου, νεότατος και αρκετά εύθυμος χαρακτήρας, τόσα χρόνια πια εδώ όποτε τον συναντάω έχω το θάρρος να του μιλάω στον ενικό και να μιλάμε περί ανέμων και υδάτων …
Φορούσε γυαλιά ηλίου και είχε ένα κολάρο στο λαιμό του ενώ περπατούσε με δυσκολία … Χαμογελαστή τον ρώτησα που είχε γκρεμοτσακιστεί πάλι , που είχε πέσει εν ολίγοις … Εκείνος σήκωσε τα γυαλιά και είδα και τα δυο του μάτια μελανιασμένα και μου είπε δεν έπεσα μου την έπεσαν ! Δεν το διάβασες στις εφημερίδες μου είπε ; Είχαν βάλει μπράβους και πήγαν μέσα στο γραφείο και τον ξυλοφόρτωσαν … Δεν ρώτησα τίποτα άλλο , ούτε γνωρίζω περισσότερα για το γεγονός , αλλά και μετά τα χθεσινά περιστατικά , κατέληξα πως τώρα τελευταία παίζει αρκετό ξύλο εκεί έξω, δεν κρύβω πως φοβήθηκα , και τώρα σιγά-σίγα αρχίζω και καταλαβαίνω γιατί υπάρχει η όποια φήμη υπάρχει στην υπόλοιπη Ελλάδα για τους Πελοποννήσιους και πόσο μάλλον για τους Πυργιώτες …

Εμάς ποιος θα μας «διαβάσει» ;

Εμάς ποιος θα μας ρίξει έναν αγιασμό ; Άλλοι βέβαια τον τρώνε και ζορίζονται άλλοι πάλι τον τρώνε και δροσίζονται ! Ακριβώς πίσω από το σπίτι μου υπάρχει σχολείο αλλά δυστυχώς βρισκόμουν στο πέμπτο όνειρο όταν κάποιος μουσάτος καλοκάγαθός παππούλης θα έχωνε τον βασιλικό μέσα στο νερό και θα κατέβρεχε μαθητές και καθηγητές .. Πέρασαν προ πολλού και για μένα τα μαθητικά χρόνια και θυμάμαι πως όπως πάντα βρισκόμουν αρκετά πίσω για να με φτάσει το αγιασμένο ύδωρ !
Σήμερα όμως έπρεπε να ξυπνήσω να εισβάλω στο σχολείο και να αρπάξω αμέσως από τα χέρια του παπά το μπολάκι με το νερό ή ακόμα κι αν δεν προλάβαινα να έχωνα το κεφάλι μου μέσα και να λουζόμουνα με αυτό !!!
Πρέπει να βρούμε επειγόντως έναν παπά να μας διαβάσει !!! Τις τελευταίες μέρες γίνονται τα πιο κουλά πράγματα , με αποκορύφωμα σήμερα το βράδυ όταν βρισκόμουνα κάτω από το σπίτι μου με δυο φίλους μου . Για να μην τα πολυλογώ στα καλά του καθουμένου έρχεται ένας μπάρμπας και αρχίζει να την λέει σε έναν από τους δυο φίλους μου, αυτός άλλο που δεν ήθελε , αρπαγμένος και πιεσμένος από την κωλοξεταστική άρχισε να χώνει κι αυτός στον μπάρμπα ενώ το καλύτερο πράγμα που είχε να κάνει ήταν να αδιαφορήσει … Ήταν η αρχή του τέλους , έγινε της Πόπης , μετά από αρκετά μπινελίκια , του στυλ , άντε και γαμήσου , μόνο μαζί σου , πιάστηκαν στα χέρια και τα μπουνίδια άρχισαν να πέφτουν βροχή ! Είχα μείνει ακίνητη σε απόσταση αναπνοής να παρακολουθώ το δράμα που εξελισσότανε μπροστά μου , φώναζα συνεχώς το όνομα του φίλου μου και του έλεγα να μην του δίνει σημασία και να σηκωθούμε να φύγουμε , αλλά αυτός είχε γίνει κατακόκκινος και δεν άκουγε τίποτα , μόνο βαρούσε !Τα φώτα από την απέναντι πολυκατοικία άρχισαν να ανάβουν το ένα μετά το άλλο , και διάφοροι άλλοι θεατές παρακολουθούσαν το σκηνικό από τα μπαλκόνια τους ! Το σκηνικό τελείωσε όταν κατέβηκαν, κάποιοι από την δικιά μου πολυκατοικία και ο μπάρμπας έφυγε αλλά συνέχιζε να βρίζει , μέχρι να χαθεί στην άκρη του δρόμου … Περιττό να πω, το πώς με κοιτούσανε οι άλλοι ένοικοι της πολυκατοικίας και ζητούσανε εξηγήσεις για το τι είχε γίνει ! Τι μπορείς να πάθεις τελικά στο άσχετο και από εκεί που δεν το περιμένεις , και χωρίς να φταις κι όλας , να σου την πέσει ένας άγνωστος στο δρόμο και χωρίς λόγο να σε σαπίσει και στο ξύλο ! Ανεβήκαμε στο σπίτι μου μετά άρον –άρον , και μετά από λίγο κάναμε θεραπεία γέλιου , γιατί όλοι σήμερα είχαμε πλακωθεί με κάποιον ή μάλλον μόνο εγώ δεν είχα πλακωθεί αν και το προηγούμενο βράδυ είχα φτάσει ένα βήμα πριν το εγκεφαλικό και αν μου δινότανε η ευκαιρία ήθελα κι εγώ να ρίξω πολύ ξύλο ! Είμαι κι εγώ από αυτούς τους ανθρώπους που δεν θες να δεις την άλλη πλευρά μου , υπομένω τα πάντα , αλλά όταν φτάσω στα όρια μου καλύτερα να μην είστε κοντά , σήμερα έχασα την ευκαιρία μου , τώρα που το σκέφτομαι έπρεπε να πέσω κι εγώ πάνω στο γέρο και να τον αρχίσω με κλωτσιές στην «οικογένεια», θα μου πείτε τι μου έφταιγε ο άνθρωπος ; Ναι είμαι κατά της βίας κι όλων αυτών των παρανοϊκών καταστάσεων , αλλά προχθές καλύτερα που έμεινα σπίτι μου ,γιατί είχα ξεπεράσει τα όρια μου και ο άσχετος κοσμάκης δεν μου φταίει σε τίποτα ! Το πρωί η άλλη φίλη μου που ήταν μπροστά στο σκηνικό , είχε βριστεί άγρια με αυτήν που μένει από κάτω της γιατί ενώ της έχει κάνει αρκετές παρατηρήσεις αυτή βάζει στο τέρμα κάθε πρωί Μαργαρίτη , Βολάνη ή άλλους λαϊκούς αηδούς και δεν την αφήνει ούτε να κοιμηθεί , μα ούτε και να διαβάσει , σήμερα δεν άντεξε και βγήκε εκτός εαυτού , με αποτέλεσμα να πάει στην πόρτα της και μόλις άνοιξε , άρχισε να την στολίζει με διάφορα, καθόλου κολακεύτηκα επίθετα!
Τα πνεύματα πρέπει να ηρεμίσουνε , γιατί δεν αντέχω άλλο να βρίσκομαι κάθε μέρα στην τσίτα , και ο καλύτερος τρόπος είναι η αδιαφορία … Όταν πάψετε να ασχολείστε , με ότι σας τη σπάει , νομίζω πως όλα θα γίνουν καλύτερα , βγάλτε έξω από τη ζωή σας ότι σας ενοχλεί κατά το «Έξω πούστη από την παράγκα» !
Παραπονιόμουνα όλο το καλοκαίρι γιατί ήταν το πιο ήρεμο και ήσυχο που είχα περάσει , μα τώρα το νοσταλγώ ! Λένε ότι συνήθως εκτιμάς αυτό που δεν έχεις .
Συνήθως βέβαια, γιατί εγώ ξέρω ανθρώπους που εκτιμούν και τιμούν όσους και όσα έχουν . Αυτό άλλωστε θεωρώ είναι ένα από τα κριτήρια της ωριμότητας του καθενός, δηλαδή το κατά πόσον εκτιμά αυτό που έχει , όταν το έχει και όχι όταν το χάνει …
Είναι κάτι μέρες περίεργες , που πας για τα πολλά και χάνεις και τα λίγα , πάντα και παντού θα υπάρχουν αδικίες και κακοτυχίες, τώρα γιατί πάνε και πέφτουν όλες απάνω μας αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω ! Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν ξέρω κανέναν που να έχει υπογράψει συμβόλαιο με την τύχη , εκτός από το παπί Γκαστόνε !

Η sophie_jamaica φιλοσοφεί ή απλώς _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ ;

Τι γίνεται όταν όλα ξανοίγουν ;
Τι γίνεται όταν από τις πολλαπλές πλύσεις , ο εγκέφαλος σου ξεθωριάζει;
Ναι γιατί μιλάμε για πλύσεις εγκεφάλου…
Ιδέες , ιδανικά, πιστεύω… Ένιωσες την ανάγκη να πιστέψεις στους ανθρώπους και μετά είπες να εξιδανικεύσεις , μερικούς από αυτούς … Ένιωσες την ανάγκη να πιστέψεις σε κάποιο Θεό και να ακολουθήσεις πιστά , όσους διακήρυτταν για Εκείνον…Ένιωσες την ανάγκη να πιστέψεις σε μια πολιτική ιδεολογία , να ενταχτείς σε κάποιο κόμμα , να ανήκεις κάπου βρε αδερφέ ….
Πίστευες , πάλευες για όλα αυτά, για έναν καλύτερο κόσμο , ήθελες να πιστεύεις πως διάλεξες το σωστό μετερίζι … Όλα ήταν αγνά , αυτός που ερωτεύτηκες ήταν για σένα τα πάντα , δεν χωρούσε η λέξη προδοσία … Ήταν το ιδανικό , δεν είχες κάνει λάθος , είχες πιστέψει τόσο σε εκείνον, είχες τυφλωθεί . Θα μπορούσες να πεθάνεις για εκείνον , αλλά δεν θα μπορούσες με τίποτα να τον προδώσεις ..
Τώρα τι κάνεις όμως ;Εδώ είναι το μεγάλο δίλλημα … Όταν ξυπνήσεις από τον λήθαργο σου , να πεις ναι ή όχι στην αλήθεια; Μπορείς να φοβάσαι να δεις κατάματα την αλήθεια , γιατί όλα όσα μέχρι τώρα πίστευες και πάλευες γι’ αυτά , καταρρίφθηκαν … Ακόμα και ο Θεός που πίστευες και φώναζες γι’ αυτόν, ξεθώριασε , έφαγες στη μάπα όλη την σαπίλα και έμεινες αποχαυνωμένος , τι να πεις τώρα στα παιδιά που σε κοιτάνε και τους έλεγες γι’ αυτόν τον υπέροχο Θεό σου ! Που θα στηριχτούνε τώρα , αφού οι άνθρωποι αποδείχτηκαν σάπιοι , αλλά και ο Θεός σου το ίδιο … Να τους πεις να πιστέψουν που ; Στην πολιτική σου ιδεολογία , πάνε οι χαρούμενες μέρες που κουνούσε ο κόσμος σημαιάκια , ξύπνησαν … Όχι δεν ξύπνησαν απλά αποχαυνώνονται ακόμα περισσότερο … Αυτό γίνεται …
Γιατί όλα ισοπεδώθηκαν , ήρθε η ώρα να αποκαλυφθούν όλα …
Γιατί ο χ-ψ μαλάκας που σου έταξε τα αστέρια και σε έβγαζε σε χλιδάτα εστιατόρια και σου άναβε κεριά στο σπίτι και σε πήγαινε ταξίδια , και σου έλεγε πως σ’ αγαπούσε και έλεγε ΘΑ-ΘΑ-ΘΑ , δεν ήθελε τίποτα άλλο από το να σου ανοίξει τα πόδια κοριτσάκι , μα εσύ τον πίστεψες και θα πέθαινες για εκείνον …
Κι εσύ κύριε που γελάς και νομίζεις πως είσαι μάγκας , πόσες φορές δεν πίστεψες και δεν λάτρεψες μια γυναίκα , που της έδωσες τα πάντα , αυτή πήρε ότι ήθελε από εσένα , και μια ωραία πρωία , σαν καλή τσουλίτσα , σηκώθηκε και σε άφησε με το πουλί στο χέρι … Άντε γεια κύριε μαλάκα σου είπε και έκλεισε την πόρτα!
Εσύ καημένη , μάνα , νοικοκυρά και καλή σύζυγος πόσες φορές , δεν πήγες σε κατηχητικά , δεν πήγες σε χριστιανικές εστίες , για να εξομολογηθείς , στον άγιο μαλάκα πατέρα που στην έπεσε ή τριβόταν πάνω σου που μαστουρωνότανε άμα έλαχε , ή την έβρισκε με αγοράκια , είχε γεμάτη την τσέπη , και είχε μια τεράστια κοιλιά για να σου πει , με μια τεράστια υποκρισία στα μάτια τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνεις…
Κι εσύ νεαρέ που θα αλλάξεις τον κόσμο, που πηγαίνεις στις πορείες και κουνάς τα σημαιάκια και φωνάζεις , για μια μίζα , για ένα παράθυρο για λίγο λάδωμα , για μια αρπαχτή….
ΌΧΙ.. Δεν φταίνε οι ιδέες , δεν φταίνε οι Θεοί , ούτε οι ιδεολογίες …
ΌΧΙ .. Δεν φταίει η αγάπη ή ο έρωτας …
ΌΧΙ .. Δεν φταίει η πολιτική …
ΌΧΙ .. Δεν φταίνε οι μαλάκες που ερωτευτήκαμε …
Φταίμε ΟΛΟΙ … Φταίμε για τη σαπίλα που υπάρχει παντού , φταίμε που γαμήσαμε ότι είχαμε και δεν είχαμε , Θεούς , συναισθήματα, συνανθρώπους, πιστεύω , ιδεολογίες …
Τι γίνεται όταν όλα ξεθωριάζουν ; Και αλήθεια τι κάνεις όταν πια καταλαβαίνεις πως ότι υπερασπίστηκες με όσο πάθος και αγάπη είχες , ήταν σάπιο και βρώμικο , βγαίνεις δημοσίως και παραδέχεσαι πως έκανες λάθος ή μήπως δεν σε παίρνει και απλά πλέον συνεχίζεις και υποκρίνεσαι πως το πιστεύεις ;

Όχι άλλο Santa Massa...

Ξύπνησα λίγο πριν το τέλος , λίγα λεπτά πριν σηκώσουνε την κούπα οι Ισπανοί …
Με την τσίμπλα κυριολεκτικά στο μάτι , άνοιξα την τηλεόραση κάτι που δεν κάνω σχεδόν ποτέ … Είχε φροντίσει η μπασκετόφιλη ξαδέλφη να με ενημερώσει μια μέρα πριν .. Είχα σηκώσει το τηλέφωνο βαριεστημένη και άυπνη και τότε ήταν που την άκουσα να ουρλιάζει και να χαίρεται που θα το έκαιγε την Κυριακή !
Βρέθηκα σε σύγχυση , δεν ξέρω τι συμβαίνει 600 χιλιόμετρα βόρια από εδώ , αλλά αυτή τη φορά όχι και μοναδική βέβαια νόμιζα πως βρισκόμουνα σε άλλον πλανήτη ..
Τι θα έπρεπε να κάψουμε την Κυριακή ; Με τα πολλά αφού βεβαιώθηκε ότι ζω , με ενημέρωσε για το τι γίνεται στον πλανήτη γη και φυσικά για τα μπασκετικά !
Βλέπετε 1.92 η ξαδέλφη , ίσως έχει ένα λόγο παραπάνω από κάθε άλλη γυναίκα για να παρακολουθεί το άθλημα …
Μόλις είχα ξυπνήσει και είχα βεβαιωθεί ότι δεν χρειαζόταν να κάψουμε τίποτα αυτή την Κυριακή , άφησα την Τ.V ανοιχτή και με μηχανικές κινήσεις πήγα να φτιάξω τον σπέσιαλ φραπέ μου στην κουζίνα … Τότε είναι που ξαναχτύπησε το τηλέφωνο …
Ήταν ο Ανδρέας από απέναντι… Όπως και χθες και προχθές και γενικά τις τελευταίες μέρες που έχει αρχίσει η εξεταστική …
-Έλα ξύπνησες;
-Ναι έχω κανένα μισάωρο !
-Α! Ωραία κι εγώ μόλις τώρα …
-Ρε Αντρέα πεινάω …
-Ωραία ντύσου θα πάμε για μάσα !
- Θέλω πίτσα , δεν μπορώ άλλο Santa Massa !
-Ωραία σε μισή ώρα θα είμαι κάτω από το σπίτι σου .
- Που λες να πάμε, Milano ;
-Μπα που να τρέχουμε , άσε που θα είναι κλειστά τώρα , πάμε el Greco !
- Ωραία και μετά ερχόμαστε εδώ και διάβασμα ε, μην ξεχνιόμαστε !
-Οκ, τα λέμε …
Η μισή ώρα είχε περάσει κι εγώ ήμουνα ακόμα με τις πιτζάμες και κολλημένη στο pc μου , αλλά όπως πάντα , φόρεσα ότι βρήκα μπροστά μου και βγήκα από το σπίτι !
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη του ασανσέρ , γύρω από το στήθος μου δυο τρία κατακόκκινα κυκλάκια είχαν εμφανιστεί ! Τι τα ήθελα κι εγώ τα ντεκολτέ ;Φρίκη!
Λες και με είχε ρουφίξει κι εγώ δεν ξέρω τι … Αμέσως κατάλαβα ότι είχαν μείνει σημάδια από τα βεντουζάκια από το καρδιογράφημα που είχα κάνει την Παρασκευή!
Το προσπέρασα, βρήκα τον Αντρέα να περιμένει από κάτω, έλα δεν έχουμε χρόνο πρέπει να πάω σε μια κοπέλα να πάρω σημειώσεις του είπα, με κοίταξε κάπως , έλα μωρέ μέχρι την Νομαρχία θα πάμε … Δεν είπε τίποτα ο καημένος και πήγαμε … Βέβαια κάτσαμε περίπου 1 ώρα και κάτι, ήπιαμε τον καφέ μας , μας είπε και τα νέα της(ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ) , ότι το πάει σοβαρά με τον Άγγελο και μείναμε κι εμείς κάγκελο !
Α! Να πάμε και να πάρω και ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ , έχει το φάντασμα της Όπερας και το θέλω, του είπα !Πάλι δεν είπε τίποτα , πήγαμε στο γνωστό μέρος λιώσαμε διαβάζοντας τα μισά περιοδικά στο χέρι , αυτός με τα HI-TECH , κι εγώ διάβαζα τη Γαλέρα που δεν πίστευα ότι θα μπορούσα ποτέ να βρω εδώ…
Αφού φάγαμε σαν τα ζώα , και λύσαμε για ακόμη μια φορά το Κυπριακό , κάποια στιγμή είπαμε να πάμε προς το σπίτι … Περιττό να πω πως περισσότερη ώρα τρώγαμε στα διαλλείματα, παρά στο διάβασμα , εγώ κρατούσα χαρακτήρα , εκείνος βαριότανε ανελέητα , και με το δίκιο του , τα είχαμε κάνει και την προηγούμενη βδομάδα , έδινε και στις 5 αύριο , με τα χίλια ζόρια τον έπεισα και κάποια στιγμή τελειώσαμε .. Τότε ήταν που χτύπησε το τηλέφωνο και πάλι, ήταν η μάνα μου για να μου αναγγείλει το γάμο της χρονιάς ! Ναι ο Φώτης παντρεύεται !Αμάν, λέω, πως το λένε στην άλλη ! Δεν το σκέφτηκα καθόλου , πήρα τη Νούλα και της το ανακοίνωσα , άρχισε να ανασαίνει βαριά , έβαλε τα κλάματα και στο τέλος κανείς δεν έδινε σημεία ζωής , από την άλλη γραμμή !Η Νούλα είχε σωριαστεί !Ευτυχώς στο σπίτι ήταν η αδερφή της !Ο Αντρέας είχε όρεξη για κουβεντούλα , αλλά εγώ έδινα αύριο και στις 9:30 και στις 5, οπότε αφού είχε περάσει και η ώρα την έκανε με ελαφρά !
Δεν είχα βέβαια τίποτα να διαβάσω , να και ένα μάθημα που δεν έχει ύλη , αρκεί να παρακολουθούσα τι γινόταν γύρω μου από τέλη Μαΐου μέχρι και σήμερα ! Κάθισα στον καναπέ , άναψα τσιγάρο κι άρχισα να διαβάζω αραχτή την εφημερίδα μου…
Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν με επηρέασε η ήττα της εθνικής , ίσως γιατί έχω συνηθίσει στη ζωή μου , να φτάνω στην πηγή και να μην πίνω νερό ! Δεν αναρωτιέμαι γιατί η ξαδέλφη τελικά δεν πήρε ποτέ παραμάζωμα τα αποδυτήρια , ούτε γιατί στα 29 της κρατάει μέσα της έναν ενθουσιασμό που εγώ νομίζω πως έχασα νωρίς …
Δεν με ξάφνιασε το ότι δεν γύρισα να αλλάξω μπλούζα όταν είδα τα σημάδια στο στήθος μου , ούτε του ότι ακόμα και όταν με κοίταξα στον καθρέφτη απεριποίητη δεν ένιωσα καμία ανασφάλεια … Δεν ξέρω γιατί χάρηκα που παντρεύεται ο Φώτης , ούτε ποτέ κατάλαβα γιατί η άλλη λιποθύμησε… Δεν μου φάνηκε περίεργο που η συμφοιτήτρια μου θα άφηνε τον Πειραιά για χάρη ενός Πυργιώτη , ούτε το ότι ονειροβατούσε, είδα πολλά από τον παλιό μου εαυτό πάνω της !
Τέλος δεν ξαφνιάστηκα όταν δεν κατάφερα να με πίσω και πάλι να κοιμηθώ , ούτε ότι είναι 4:30 το πρωί κι αντί να βρίσκομαι στο πέμπτο όνειρο , εγώ κάθομαι και γράφω αυτές τις λέξεις

Το Τρένο

Όταν θα'ρθείς να με ξεθάψεις απ'τις στάχτες
και διώξεις από πάνω μου όλη τη σκουριά
και ξαναβάλεις τις ρόδες μου σε ράγες
και εγώ αρχίσω να κυλάω ξανά

Τότε οι λύπες θα με ψάχνουν
και άνεργες θα θρηνούν
Θα πέφτουν μανιασμένες οι βροχές
και θα ρωτούν

Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε
τα άλλα τρένα να περνούν

Είναι κάτι μέρες

Στίχοι: Σταμάτης Σπανουδάκης
Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς

Είναι κάτι μέρες που με προσπερνάνε
φεύγουνε και πάνε κάπου βιαστικά
Κι είναι κάτι άλλες που δεν λεν να φύγουν
πόση πίκρα κρύβουν πόση μοναξιά
Κι είναι κάτι μέρες που δεν έχει άλλες
ούτε πιο μεγάλες, ούτε πιο μικρές

Είναι κάτι μέρες που όλα είναι δικά σου
είμαι εδώ κοντά σου κι όπου θες με πας
Κι είναι κάτι άλλες που δεν σ' αναγνωρίζω
κι ούτε σου χαρίζω όσα μου χρωστάς

Είναι κάτι μέρες που η ζωή με παίρνει
πλάι σου με φέρνει και δεν είσαι εκεί
Κι είναι κάτι άλλες που μόνος μου γυρίζω
ξάφνου σ' αντικρίζω μόνη σου κι εσύ

Μια σκέψη μου 'ρθε στο μυαλό
μ' αυτήν σ' αφήνω, γεια σου
Μονάχα όσα έδωσες
για πάντα είναι δικά σου

Κλειστό λόγω ταχυκαρδίας …

Soldato Positivo

Ο χρόνος δεν αλλάζει. Τον Δεκαπενταύγουστο γιορτάσαμε ξανά την αφελή μας πίστη , και το πρωί της επομένης κοιμηθήκαμε μ’ ένα μεθυσμένο, βλακώδες χαμόγελο στα χείλη …

Μαζεύονται πάντα τον Δεκαπενταύγουστο , θαρρείς την ίδια ώρα και κατηφορίζουν εδώ και τόσα χρόνια τον ίδιο δρόμο . Πως τον περιμένουν τον Δεκαπενταύγουστο !
Ναι οι καταστηματάρχες τον περιμένουν για να αρμέξουν !

Νυχτερινός ουρανός με χειμωνιάτικες διαθέσεις , προμηνύει, πως ο Σεπτέμβρης πλησιάζει απειλητικά ντυμένος σαν νυφούλα , μέσα σε άσπρα σύννεφα και κάτω από τις δαντέλες του , κρύβει ένα περίστροφο και περιμένει καρτερικά την ώρα του... Άραγε θα οπλίσει ;

Το Αυγουστιάτικο φεγγάρι έφερε και πάλι τον καύσωνα λίγο πριν ρίξει την αυλαία του , ίσως πάλι ήθελε να εναντιωθεί με όλες του τις δυνάμεις , στον καταθλιπτικό και φθινοπωρινό Σεπτέμβρη που έρχεται, ίσως ο Αύγουστος να προσπαθεί να μας μάθει για ακόμα μια φορά, πως είναι τρόπος ζωής να είσαι στρατιώτης του θετικού !

Επιστροφή στην πόλη, καύσωνας… Δίπλα μου πέρναγαν σα χαμένοι διάφοροι, με άδεια σκοτεινιασμένα μάτια. Πολλοί μιλούσαν μόνοι τους « Πρέπει αύριο να δώσω τη δόση για το δάνειο , γαμώ την πουτάνα μου»!Συσσωρευμένα πρέπει που ξεχάστηκαν για λίγο μέσα στη ραστώνη του καλοκαιριού .

Τρέξε μικρούλη, θα κλειστούμε και πάλι στην τεράστια κλωβομηχανή μας , τα κεφάλια μέσα, αλλά μη ξεχάσεις να ελπίζεις πως τα Αυγουστιάτικα φεγγάρια θα ξαναρθούν , γιατί αλλιώς θα σε κατακλύσει ο τρόμος .

Τέτοια εποχή πάντα μελαγχολώ , γιατί θα ξυπνήσω ένα πρωινό κι έξω θα βρέχει, θα ξυπνήσω ένα πρωινό και δεν θα είσαι εκεί , για να νιώσω την αισιοδοξία που με πλημμυρίζει καμιά φορά, όταν κολλάς πάνω μου και με φιλάς στο στόμα, όταν κολλάω πάνω σου και σε σκάβω με το στήθος μου .

Τροχιές που συναντήθηκαν από σύμπτωση ! Έξω ο αέρας θα λυσσομανά , τα κλαδιά θα γέρνουν και θα υποκλίνονται στο φεγγάρι, μα εγώ και τότε με μια κούπα καφέ και με ένα βιβλίο στο χέρι θα πρέπει να μείνω άγρυπνη , και θα αρχίσει να μοιάζει ο χρόνος χωρισμός και η νύχτα θα πέφτει , μα δεν θα τρίβομαι πάνω σου, ούτε θα είσαι εκεί για να σου πω «κρυώνω», θα τυλίγομαι σε κουβέρτες και θα τρίβομαι με σημειώσεις!!!!
Ο Σεπτέμβρης θα σφύζει από γεγονότα και έμπρακτη ζωή, κι αν συναντηθήκαμε από σύμπτωση, δεν είναι αυτό που μας έκανε να αισθανθούμε, αλλά η προσπάθεια ,ας για να συμπορευθούνε οι τροχιές μας …

Μη φοβάσαι όμως Commendatore, μας περιμένει στο τέλος αυτής της δύσκολης ένα «Φάντασμά της όπερας» καλά εσένα σε περιμένει κι ένα Βερολίνο, αλλά στο τέλος δεν θα αλλάξει τίποτα , ότι εποχή και να μπει , πάντα θα έχουμε φίλους ή συμφοιτητές ή συνεργάτες που βλέπουν τηλεόραση ενώ εμείς κάποια ταινία της κουλτουροσυμφοράς !

Ήρθε η ώρα να διπλώσεις σφιχτά την αιώρα, να τσουρουφλιστείς τελευταία φορά για φέτος από τις νότες της θάλασσας . Μπορείς να φοράς και στην πόλη το αντιηλιακό σου, για να σου θυμίζει ο αρωματικός υδρογονάνθρακας , αφρώδη χάδια κάτω από κοκκοφοίνικες …

Για τον Κυριάκο ….

Ο Θανάσης στη Λάρισα


Γραμμένο από τον Administrator

Στις 13 Ιουλίου, ημέρα Πέμπτη, ο δικός μας Θανά(σ)ης θα εμφανιστεί στο Κηποθέατρο Λάρισας σε μια συναυλία διαφορετική από τις άλλες, που οργανώθηκε για σκοπό ιερό.Ένα παλικάρι 18 χρονών έμεινε ανάπηρο από ατύχημα πέρσι το καλοκαίρι και είναι ανάγκη να συγκεντρωθούν άμεσα χρήματα προκειμένου να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση, αφού υπάρχουν βάσιμες ελπίδες να σταθεί ξανά στα πόδια του. Την πρωτοβουλία πήραν συμμαθητές του από το 2ο Λύκειο, ενώ ανάμεσα στους ανθρώπους που ευαισθητοποιήθηκαν και πρωτοστατούν στην προσπάθεια αυτή είναι και οι γιοι του Θανάσ’(η), ο Κωνσταντής και ο Αριστοτέλης. Στη συναυλία θα παίξουν δύο μαθητικές μπάντες και μια φοιτητική, ενώ ο Θανάσης θα συμμετάσχει - αφιλοκερδώς εννοείται - παίζοντας τρία τέσσερα κομμάτια με το λαούτο του. Για να εξηγούμαστε, δηλαδή. Δεν πρόκειται για συναυλία του Παπακωνσταντίνου. Γνωρίζω ότι ο συναυλιοτουρισμός στον οποίο με ζήλο οι επιδίδεται (και πολύ καλά κάνει) η πλειοψηφία των κατοίκων της κοιλάδας βασίζεται σε άλλα στάνταρ. Να πάμε κάπου, να ακούσουμε τη μπάντα να παίζει τρεις-τέσσερις ώρες, να ταδιδέψουμε με τα τραγούδια, να «φτιαχτούμε», να ξεδώσουμε, να αφήσουμε την καρδιά και το μυαλό μας ελεύθερα, να πετάξουμε σε ορυχεία σκοτεινά τα σκουπίδια που κουβαλάμε και να γεμίσουμε θετική ενέργεια. Κι αυτό είναι το φυσιολογικό, έτσι; Για να μην παρεξηγηθώ. Εδώ, όμως, έχουμε να κάνουμε με μια ιδιαίτερη περίπτωση. Αν υπάρχει μια ελπίδα αυτό το παιδί να μην περάσει όλη την υπόλοιπη ζωή του στο καροτσάκι, νομίζω ότι - εφόσον μπορούμε - θα είναι σπουδαίο να βάλουμε κι εμείς το χεράκι μας, ώστε αυτή την πιθανότητα να την κυνηγήσουμε και να την εξαντλήσουμε. Και μακάρι να τη δούμε να γίνεται βεβαιότητα και πραγματικότητα. Δεν ξέρω πόσοι θα είχαν τη δυνατότητα και το κουράγιο να μετακινηθούν από άλλες πόλεις για να ακούσουν τον Θανάση να παίζει μόνο τρία τέσσερα τραγούδια. Μακάρι το κίνητρο της προσπάθειας να γίνει καλά ένα παλικάρι 18 χρονών να είναι αρκετά ισχυρό, όσο οι μουσικές του Θανάση. Βεβαίως, είναι θέμα προσωπικό και φυσικά κανενός οι ευαισθησίες δεν κρίνονται από το αν θα δώσει «το παρών» ή όχι. Αλίμονο. Απλά σκέφτομαι ότι η ταλαιπωρία (ίσως) μιας ημέρας για μας, μπορεί και να χαρίσει μια ολόκληρη (φυσιολογική) ζωή σε έναν νέο άνθρωπο. Πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο. Και μια παράκληση: Ακόμη κι εσείς που για διάφορους λόγους ενδεχομένως να μην είστε παρόντες, προσπαθήστε να το διαδώσετε σε όσους περισσότερους μπορείτε. Θα επανέλθω σε σύντομο διάστημα και με νέα υπενθύμιση. Θα σας ζαλίσω, αλλά δικαιολογήστε με αυτή τη φορά. Κι επίσης συγχωρήστε με αν έγινα λιγάκι μελό. Είναι θέμα ανθρωπιάς, νομίζω. Θα ήταν πολύ αισιόδοξο το μήνυμα αν αυτή η κοιλάδα έδειχνε με τη δράση της ότι δεν είναι απλώς μια παρέα ατόμων που γουστάρει την ίδια μουσική (όχι ότι είναι μικρό πράγμα αυτό), αλλά μια μεγάλη αγκαλιά που μπορεί να χωρέσει και να βοηθήσει ανθρώπους που έχουν πραγματική ανάγκη. Σκεφτείτε τι δώρο θα ήταν για τον Κυριάκο (έτσι είναι το όνομά του, αν δεν κάνω λάθος) να περπατήσει ξανά. Να κάνει αυτό που σχεδόν όλοι μας θεωρούμε αυτονόητο για τους εαυτούς μας.

Χάρης Alvaro Γεωργούλας

Υ.Σ 2 Λύκειο σε αυτό που πέρασα κι εγώ τα καλύτερα μου χρόνια… Θυμάστε για τον Τασούλη του πρώτου ορόφου που σας έλεγα είναι μέλος από το ένα συγκρότημα που θα εμφανιστεί στη συναυλία που θα γίνει για τον Κυριάκο , έχω αρκετούς λόγους για να είμαι ευαισθητοποιημένη σε αυτό το θέμα , μακάρι όλη η Λάρισα να είναι εκεί…

Ραχάτι και άγιος ο Θεός

Είναι τρεις το πρωί , έχει μπει ο Ιούλης , η ραστώνη κυριαρχεί τα πάντα , ραχάτι και άγιος ο Θεός που λέμε ! Κάθομαι δίπλα από μια ανοιχτή μπαλκονόπορτα, κάτω από το παρελθόν των προγόνων μου , έχει δροσιά , παράξενο για τη Λάρισα ε;
Κρεμασμένα μετάλλια στους τοίχους , αυτό έμεινε, και νιώθω μια απερίγραπτη συγκίνηση … Όχι- όχι για τα μετάλλια , μπροστά στη θέαση τους δεν νιώθω τίποτα απολύτως , κατά βάθος μου είναι εντελώς αδιάφορα …
Συγκινούμαι όμως από την απόλυτη ησυχία που κυριαρχεί τα πάντα εδώ μέσα και κυρίως εμένα… Από το πρωί φλέρταρα με την ιδέα να λερώσω αυτό το χαρτί με λέξεις, να γεμίσω ασφυκτικά κάθε σειρά του τετραδίου , να θυμηθώ τις παλιές, καλές μέρες, γιατί όπως και να το κάνουμε , άλλη εκτόνωση είναι να γράφεις στο χαρτί και να αντικρίζεις κατάματα το συναισθηματικό σου κόσμο , μέσα από τις διακυμάνσεις που έχει ο γραφικός σου χαρακτήρας , κι άλλο να εκτονώνεσαι πάνω σε ένα keyboard ! Ακόμα πιο άχαρη μου φαντάζει η διαδικασία μεταφοράς από το χαρτί στο pc … Μόνο τον ήχο του ρολογιού ακούω , έναν ήχο που περνάει απαρατήρητος , όταν το σπίτι γεμίζει με κόσμο, και σήμερα όπως είπα και πριν από το πρωί ήθελα να γράψω, αλλά μια τα τρένα , μια ο ύπνος που μου έλειπε, μια η Νούλα που ήρθε να σπαταλήσει λίγο χρόνο μαζί μου, πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβω, μα η ανάγκη μου για γράψιμο , με περίμενε υπομονετικά ! Μέσα σε αυτό το σπίτι που μεγάλωσα έρχονται ατελείωτες αναμνήσεις στο νου , κι όμως ούτε αυτές είναι που με συγκινούν … Τελικά πρέπει να είμαι αηδιαστικά εσωστρεφής , γιατί προσπαθώντας να θυμηθώ παλιότερες στιγμές συγκίνησης , όλες κυμαίνονται στο ίδιο μοτίβο , εγώ, η γωνιά μου , το τασάκι μου , η ησυχία μου και τα τσιγάρα μου…Αχ, φυσάει τώρα ένα δροσερό αεράκι μουδιάζει το κορμί μου , είχα καιρό να νιώσω πάνω μου αυτή την γλυκιά αίσθηση του κρύου αέρα , γιατί αυτός από το κλιματιστικό , όπως και να το κάνουμε δεν σου προσφέρει την ίδια απόλαυση ! Τα νέα που άκουσα με έκαναν να ανησυχήσω και να σπάσουν για λίγο τη γαλήνη μου , δεν πτοήθηκα όμως , με περιμένουν τόσες όμορφες στιγμές , ας δώσω λίγο χώρο και για τις άσχημες που θα έρθουν , δεν μου αρέσει η μονοτονία …
Έπαψα πια να στεναχωριέμαι που μου λείπουν τόσοι άνθρωποι , θα έρθει η ώρα να βρεθούμε ξανά όλοι μαζί αγκαλιά , τώρα που όλοι είναι μακριά , μου αρέσει στα αλήθεια που είμαι μόνη μου , το απολαμβάνω …