Συν Αθηνά και χείρα κίνει

Και κύλησα πάλι στα βαριά , που ο χρόνος δεν μου φτάνει , τον γέμισα με τόσο ανούσια πράγματα, αλλά έλα δυστυχώς , που μας έχουν εκπαιδεύσει μια ζωή να τρέχουμε για να κάνουμε κάτι , για να γίνουμε κάτι! Εκπαιδευμένοι στο οίδημα λοιπόν ! Αν και είμαι οπαδός της χαλαρότητας , της τεμπελιάς , δυστυχώς είμαι σαν τους σύγχρονούς κομμουνιστές φίλους μου , που στη ζωή τους κάνουν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που υποστηρίζουν …
Σίγουρα θα με βλέπατε σε διαδήλωση που θα κάναμε τα συντρόφια μου κι εγώ για το δικαίωμα μας να γουστάρουμε να τα ξύνουμε όλη μέρα πίνοντας φραπέ και παίζοντας τάβλι , φυσικά με επίσημη ενδυμασία την πιτζάμα, και ένα κρεβάτι, ξαπλώστρα ή καναπέ να μας ακολουθεί σε οποιαδήποτε επιβραδυμένη κίνηση μας, φωνάζοντας όλοι μαζί «Στράτευσή στα 100 σύνταξη στα 18» ..
Μα ακριβώς την επόμενη μέρα θα με βλέπατε να τρέχω και πάλι από το πρωί μέχρι το βράδυ σαν το σκυλί ! Σήμερα έζησα μια μέρα σαν εκείνες του μαύρου Οκτώβρη, μια σκυλήσια μέρα, με την κακή έννοια . Τελικά όταν αγχώνομαι χάνω τον έλεγχο , ενώ όλα είναι τόσο απλά και το μόνο που θέλω είναι να πιάσω αυτό που επιθυμώ, αρχίζω να το κυνηγάω χωρίς να αντιληφθώ ότι την ίδια ακριβώς στιγμή αυτό που επιθυμώ ψάχνει να βρει εμένα . Ο χρόνος χάνει το νόημα του μέσα σε αυτό το ατέρμονο κυνηγητό . Γιατί ενώ όσο εγώ το κυνηγάω με κυνηγάει κι αυτό. Μόλις το παίρνω απόφαση να σταματήσω να λαχανιάζω άδικα και κάθομαι στη γωνιά μου νομίζοντας πως ηττήθηκα ,και πως και σήμερα όλα μου πήγαν στραβά , ξάφνου αυτό που ήθελα έρχεται και με βρίσκει.

Γιατί τόσο τρέξιμο λοιπόν ;

Λένε πως τίποτα δεν θα έρθει να σου χτυπήσει την πόρτα αν εσύ δεν το κυνηγήσεις . Μα γιατί ποτέ κανένας δεν αναρωτήθηκε . Μα ακόμα κι αν έχει έρθει να στην χτυπήσει , δεν θα το ήξερες, γιατί έχεις πάρει τους δρόμους κάνοντας τζόκιν στην καλύτερη περίπτωση περιμένοντας πως έτσι θα βρεις αυτό που θες ;
Μας κοροϊδέψανε αγαπητοί μου , μας παραπλάνησαν . Θέλανε να μας βγάλουνε το λάδι και να τρέχουμε σαν τους χαζούς . Ναι τώρα θα σας αποκαλύψω το μεγάλο μυστικό.. Όσο εκείνοι καθόντουσαν και τους ερχότανε όλα στο χέρι , μας βλέπανε να τρέχουμε και γελούσανε μαζί μας , μας ρίχνανε και κάτι ψίχουλα μας λέγανε συνεχίστε και ίσως κάποτε πιάσετε το μεγάλο όνειρο σας , αλλά άμα δεν τρέξετε τίποτα δεν θα γίνει . «Συν Αθηνά και χείρα κίνει» μας λέγανε, άλλα όσο αυτοί πηδούσανε την Αθηνά και είχανε την εύνοια της εμείς μέναμε μόνο με το «χείρα κίνει»! Σήμερα ήτανε η πιο γκαντέμικη και η πιο τυχερή μου μέρα ταυτόχρονα .
Όσο κυνηγούσα τα πράγματα εξαγριωμένη , αγχωμένη , χάνοντας την ψυχραιμία μου , με τα χέρια μου να τρέμουν , μην μπορώντας ούτε να στρίψω ένα τσιγάρο , γιατί όλα μου πήγαιναν στραβά , όλα ήτανε εναντίον μου εξαρχής , όταν πια έσβησε και η τελευταία μου ελπίδα ξέσπασα με λυγμούς . Ανήμπορη πια τα παράτησα όλα και τότε είναι που εμφανίστηκε η Αθηνά μπροστά μου, μου ψιθύρισε ένα μυστικό μου έκλεισε το μάτι με νόημα και έγινε το θαύμα . Ναι αλήθεια σας λέω έγινε θαύμα , χωρίς να κουνήσω ούτε καν το μικρό μου δαχτυλάκι όλα έφτιαξαν , όλα έγιναν όπως τα ήθελα… Εύχομαι ποτέ να μην ξεχάσω αυτό το μυστικό ….

Τσίκνα ...

Φυσάει πολύ απ’ το σπασμένο μου το τζάμι που έλεγε και μια παλιά επιτυχία λαϊκού τραγουδιάνου . Και σήμερα παρόλη τη λιακάδα, λύσσαξε ο αέρας , μας πήρε και μας σήκωσε!Θα μπορούσα να παραλείψω έτσι στην ψύχρα αυτό εδώ το κείμενο , να μην το έγραφα καθόλου ή ακόμα και να μην το ανέβαζα και ποτέ ...
Ξεραΐλα … Δεν υπάρχει ούτε έμπνευσή ούτε διάθεση για γράψιμο … Από το πρωί έξω, μπήκα στο σπίτι έβγαλα τα τσικνισμένα ρούχα μου , άναψα το θερμοσίφωνο και όσο αυτός θα κάνει τη δουλεία του , είπα να γράψω…Ο λόγος λοιπόν ήταν ο θερμοσίφωνας … Η έμπνευση βρέθηκε στην αναμονή , οπότε θα σας συνιστούσα να μην συνεχίσετε να διαβάζετε πιο κάτω , καθαρά χάσιμο χρόνου θα είναι !
Εγώ γράφω απλά για να καταπολεμήσω κάπως την ανία μου κι εσείς με διαβάζετε προφανώς για τον ίδιο ακριβώς λόγο , οπότε δεν νιώθω καθόλου τύψεις που στην συνέχεια , χωρίς φόβο και πάθος , θα παπαρολογήσω, με όλη τη σημασία της εννοίας !
Χαλαρότητα, τσιγαράκι , τα πόδια πάνω στο γραφείο και να ακούω πριόνια , έτσι-έτσι ! Στα πόδια μου το βιβλιαράκι του Φύσσα που σήμερα το πρωί παρέλαβα από την ACS !(Σήμερα το πρωί , λέμε τώρα, απλά βρήκα την ειδοποίηση σήμερα το απόγευμα και πήγα και το πήρα, λέει ήρθαν 10:30 στο σπίτι και δεν με βρήκαν , καλά κι αυτοί μέσα στα άγρια μεσάνυχτα κάνουν παραδόσεις ; Άντε να παίρνει σειρά και το iPod … Βέβαια χθες καθώς έτρωγα το παγωτό μου με γεύση amore και σοκολάτα , χτύπησε το κινητό και ο αδερφός από Ιταλία μου λέει :
Τι κάνεις ; Τρώω παγωτό στο Picco Bello του λέω !
Τι γεύση ; Amore με σοκολάτα. ΑΑΑΑ! Ωραία.. Γεύση τον πούλο έχει ; Οι οδηγίες ήταν μόνο στα Ιταλικά και στα Ισπανικά και νόμιζε ότι θα κομπλάρω ! Τι λες καλέ, τι τους έχουμε τόσους Ιταλομαθείς και iPodakides για στιγμές εκτάκτου ανάγκης ! Τελικά δεν μπόρεσα να το αποφύγω και σήμερα το ξύπνημα από το θυροτηλέφωνο, ήταν η Γιώτα που ήρθε να πάρει το αίμα της πίσω στο άσσο- δυο που την είχα σκίσει την Τετάρτη αλλά τελικά δεν τα κατάφερε , τον πούλο πήρε και σήμερα !
Και να σου με παίρνει ο Κωστάκης τηλέφωνο να πάω στη Δεληγιάννη που το τσίκνιζαν για τα καλά ! Δεν αντιστάθηκα , πήγα αμέσως και δώσε παΐδάκια , μπριζόλιτσες , λουκάνικα, κρασιά αβέρτα, γλυκά και ιστορίες για αγρίους ! Ή έχεις τους άντρες όλους στα πόδια σου ή δεν τους έχεις! Αχαχαχαχα! Τι ειδυλλιακή στιγμή να με ταΐζει στο στόμα ο Κωστάκης , με το χέρι την μπριζόλα κατευθείαν από την ψησταριά στο πεζοδρόμιο, να μου χαμογελάει με τα δόντια του γεμάτα υπολείμματα κρεάτων ,εμένα να με ζαβώνει ο ήλιος και ο Βαγγέλης να έχει πιάσει την κουβέντα με ένα γέρο και να λέει την ιστορία της ζωής του, ακούσαμε πολλές αλήθειες σήμερα το μεσημέρι, ενώ η Γιάννα τσάκιζε με μανία τα κρέατα , είδε τζάμπα και βουρ στον πατσά , που λέμε !
Το είχα προβλέψει ότι από στιγμή σε στιγμή θα μας έμενε στα χέρια από τα τόσο ξύδια που είχε πιει ο Βαγγελάκης , τον άμπακο που είχε φάει κι ότι άλλο είχε κάνει που δεν λέμε ! Τελικά αφού ήρθαν και οι αγαπημένοι μας τσιγγάνοι και μας έφτιαξαν το κέφι , φωνάζοντας στην αθίγγανη τραγουδιάνα είσαι φωνάρα , αυτή κουνούσε το λάγνο το φιδίσιο το κορμί της ξέγνοιαστα , άσχετα αν τα δυο μαυρισμένα μάτια της φανέρωναν ότι το προηγούμενο βράδυ κάποιος την είχε τσακίσει στα μπουνίδια! Το κακό δεν άργησε να έρθει, ο Βαγγέλης μας έμεινε στα χέρια , σηκωτό τον πηγαίναμε στην γωνία όπου τελικά και σωριάστηκε , ενώ μέσα στο παραλήρημα του , μου ζητούσε να τον βοηθήσω να κατουρίσει , τον κάναμε πακέτο για το σπίτι , γιατί στο νοσοκομείο τον έχουνε μάθει πια ! Αφού ξέρασε όπου βρήκε ότι είχε , και αφού μας είχε πέσει από τα χέρια σε σκάλες, δρόμους , πατάκια και τα σχετικά , έσπασε και την τηλεόραση του , σημαδιακό αυτό , κι εγώ με τη Γιάννα αφού τον ξεντύσαμε καθόμασταν να μαζεύουμε τα ξερατά του υπό τον ήχο των ροχαλητών του , φυσικά από την μπόχα , δεν προλαβαίναμε να πηγαίνουμε κι εμείς στην τουαλέτα να ξερνάμε με δώσεις ! Αλλά απτόητες τον κλειδώσαμε μέσα και πήραμε το δρόμο του καφέ, ο οποίος κράτησε απελπιστικά πολλές ώρες , αφού το σκέφτομαι θα κάνω κανένα τρίμηνο να ξαναπάω για καφέ! Έξω ακόμη ο αέρας σωριάζει τα πάντα στο πέρασμα του, εγώ θυμάμαι την χθεσινή εκπομπή του Ευαγγελάτου , που σε όλα τα ρεπορτάζ από κάτω υπήρχε το όνομα του φίλτατου Αντώνη, ανάβω το τελευταίο τσιγάρο του πακέτου και να σκεφτείς ότι το πήρα μόλις το μεσημέρι και το μόνο που μπορώ να ομολογήσω είναι ότι έκανα πάλι τα κουμάντα μου και έριξα όλη τη δουλεία για την εκπομπή αλλού , κι εγώ θα είμαι κυρία !!!Άντε και του χρόνου τα ίδια και καλύτερα περιμένουμε από την τσικνοπέμπτη!

- Γεια σου φίλε Στελάκη !
- Γεια και χαρά σου Βαγγέλη !
- Τι είναι αυτό που κρατάς ;
- Ναργιλές
- Ναργιλές….
- Μα τι ήθελες να κρατώ, κανένα υπερωκεάνιο ;
- Μα αιωνίως , βρε αδερφέ Στελάκη , όποτε έρχομαι να σε βρω , όλο με τον ναργιλέ στα χέρια σε βρίσκω .
- Αχ, φίλε μου Βάγγο , έχεις δίκαιο , αλλά αν ήξερες κι εσύ τα ντέρτια και τα βάσανα που’ χω , δεν θα με αδικούσες ποτέ
- Ε! Δεν μου τα λες , να τα μάθω κι εγώ ;
- Άκου τα βρε αδερφέ μου Βάγγο , να με παρηγορήσεις
(Πέντε χρόνια δικασμένος- Στελάκης Περπινιάδης)

Η τηλεόραση λοιπόν είχε ανάγκη από Depon

Κλάπ –κλάπ –κλάπ …

Χειροκροτήστε με ενθουσιασμό! Όταν είναι χαμηλό το budget , τι να κανείς εκτελείς και χρέη εμψυχωτή! Ανοίξτε σαμπάνιες, σπάστε τα όλα απόψε κερνάω εγώ ! Με ξύπνησε ένας τύπος από την Ολυμπιακή ραδιοτηλεόραση(ΟΡΤ), αύριο είναι η μεγάλη συνάντηση ! Είναι γεγονός από Δευτέρα επίσημα κανονικά και με το νόμο θα έχω φτιαγμένο μαλλί και μακιγιάζ!!! Αχαχαχαχαχαχαχαχα! Ήδη έμαθα ότι ο Αντώνης συνεργάτης του Ευαγγελάτου και φίλος ψάχνει το τηλέφωνο μου για να με συγχαρεί και να τον βγάλω ζωντανά με τηλεφωνική επικοινωνία στον αέρα ! Αχαχαχαχαχαχαχα! Αυτά είναι ! Βέβαια σήμερα όταν στην αρχή είπε ολυμπιακή δεν το έπιασα , νόμιζα ότι μου κάνουν δώρο κανένα εισιτήριο για να πετάξω! Τι άλλο να θέλω ; Οι εγγραφές ξεκινάνε από τις 28 και μετά , από την άλλη εβδομάδα αρχίζουν τα μαθήματα , το iPod καταφθάνει από ώρα σε ώρα, έξω είναι μια ηλιόλουστη μέρα , ψάχνω τα κλειδιά για να βγω για καφέ , ο λογαριασμός του (π)ΟΤΕ ήρθε μόλις 80ευρώ…Έτσι… Μόνο ένα κακό άκουσα χθες , για το φίλο το Μανώλη στα Χανιά.. Μανώλη κουράγιο το επόμενο τραγουδάκι αφιερωμένο σε σένα:

Η ασφάλεια ξέρει τη γκόμενά μου και τι ώρα σπίτι μου γυρνάω

Η ασφάλεια ξέρει τη μάρκα απ' τα βρακιά μου και ενοχλείται στη δουλειά μου αν δε πάω

Τα ξέρει όλα και συμφέρει στην κοινωνία και σε μας και όταν αρχίζει πάνω χέρι κάτω χέρι βρες το κουράγιο να τραγουδάς

Η ασφάλεια ξέρει και το λέει στο μπαμπά μουάμα γουστάρω ή όχι να καπνίζω

Η ασφάλεια ξέρει πότε κάνω τα κακά μου

και ποια τραγούδια σαν φοβάμαι ψιθυρίζω

Τα ξέρει όλα και συμφέρει στην κοινωνία και σε μας

και όταν αρχίζει πάνω χέρι κάτω χέρι βρες το κουράγιο να τραγουδάς

Η ασφάλεια ξέρει στη ζωή μου τι φταίει

και όμως γουστάρει να με βλέπει να χτυπιέμαι

Η ασφάλεια ξέρει αν είμαι ή όχι gay

και θέλει κάτι να μου δώσει να τρυπιέμαι

Τα ξέρει όλα και συμφέρει στην κοινωνία και σε μας

και όταν αρχίζει πάνω χέρι κάτω χέρι βρες το κουράγιο να τραγουδάς

Αύριο είναι η μεγάλη ώρα, μπορεί να χάλασε η συνεργασία με το Ιόνιο , αλλά η ΟΡΤ μας αναλαμβάνει εξολοκλήρου , τρώω το καρυδάκι μου , στέλνω τις ευχές μου στον τσίφτη για καλό ταξίδι και …… η τηλεόραση λοιπόν είχε ανάγκη από Depon την βάλανε στην εντατική μέσα στην καρδιοχειρουργική (αυτό στον αέρα )ή αλλιώς ……η τηλεόραση λοιπόν είχε ανάγκη από Depon την βάλανε στην εντατική και της τραβήξαν μια ψ……(εκτός αέρα )Αυτό του Αργύρη Μπαρτσακόλια ή αλλιώς Βασίλη Πιπέρη !

Υ.Σ Τώρα ο ορίζοντας άνοιξε σαν αγκαλιά και γω θα τρέξω σ' άγνωστα μέρη…

14 Φεβρουαρίου-Η επιστροφή του Ασώτου από το Κούθε...

Του Ασώτου σήμερα και η επιστροφή του από το Κούθε είναι γεγονός…

Απουσίασα καιρό το ξέρω, μα δεν μπορούσα να αντισταθώ στη χλιδή και τα ταξίδια.

Ακόμη απουσιάζω… Πολλοί οι λόγοι που συνέβη αυτό,βρήκα έναν και σου είπα πρόχειρα στο τηλέφωνο ;)

Η ύπαρξη της απουσίας μου περίτρανα δηλώνει τις ηττημένες λέξεις μου που ανίκανες κοιτούσαν τα γεγονότα να περνούν από μπροστά τους μη μπορώντας να καταγράψουν το μεγαλείο τους,ίσως πάλι να δηλώνει την αμηχανία τους μπροστά στον ανασχηματισμό με το Βουλγαράκη υπουργό πολιτισμού …

Όσο για το δικό μου Κούθε αγαπητέ Θωμά,θα ήθελα να σε ευχαριστώ που με βοήθησες να το βρω… Ήταν υπέροχα μα ποτέ δεν μου έφτασε ένα Κούθε και τώρα πια έβαλα μπρος ολοταχώς για το επόμενο… Καθώς θα πλατσουρίζω στα ρηχά θα περιμένω τα νέα σου μέσα από το μπουκάλι που έταξες πως θα μου στείλεις.Βάλε τις μπύρες να παγώνουν,τις μπριτζόλες στη φωτιά κι εγώ θα έρθω κολυμπώντας!Χθες καθώς κοιτούσα τις παραγεμισμένες βαλίτσες μου που περίμεναν με ανυπομονησία το επόμενο μεγάλο ταξίδι , μέσα στην απόλυτη ησυχία του μεγάλου σπιτιού,τρόμαξα.

Η επιστροφή ήταν εν όψει,θα άφηνα πίσω τα Starbucks της ταχυδρομείου και όσο να’ ναι αυτό με φόβιζε ! Ίσως με φόβιζε και η απόλυτη ησυχία… Τόσες φαμφάρες, τόσες τυμπανοκρουσίες , τόσα γέλια , τόσα χιλιόμετρα , τόσοι άνθρωποί τις τελευταίες βδομάδες και τώρα σιωπή …

Δύσκολο να συνηθίσω στη νέα κατάσταση . Ευτυχώς δεν κράτησε για πολύ όμως, φωνές και γέλια πλημμύρισαν το μεγάλο σπίτι και οι βαλίτσες δεν με τρόμαζαν πια . Τι κι αν δεν θα ταξίδευα με λεωφορείο με σήμα το αλογάκι σούζα ; Τι κι αν δεν πήγαινα προς Κηφισό ή προς τα ΚΤΕΛ στη Λιοσίων , αν και μου πρότειναν να το κάνω, αυτή τη φόρα αντιστάθηκα! Πήρα τον Tatty αγκαλιά και στα αμερικάνικα του ψιθύρισα πως αύριο θα γνώριζε τα αδέρφια του , έκλεισα το φως και είπα να πέσω για ύπνο!

Όμως δεν τα κατάφερα γιατί το κινητό χτύπησε και πάλι κάπως έτσι: «Μη δεν είσαι πλούσια και μας δουλεύεις ψιλό γαζί; Όχι είμαι .Σκασμός !Είμαι είπα!»


Να’ σαι καλά που με έκανες να γελάσω τόσο δυνατά.Κλαίνε ορέ τα παλικάρια;Όχι δεν κλαίνε ποτέ σου είπα και έβαλα τα κλάματα,από λύπη,από χαρά.Τι σημασία έχει;Ήταν λύτρωση …
Έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν τελείωσε με την επιστροφή...

Έχω ακόμα τη γεύση από τα σοκολατάκια με μέντα στο στόμα,τη γεύση των φιλιών σου,του δείπνου στο La Pasteria που μου χάρισες λόγω ανασχηματισμού βεβαίως –βεβαίως , του cappuccino από το Peros και τόσα άλλα …

Έχω ακόμα την εικόνα της καλόγουστης γραβάτας σου από το Berto Lucci του Κολωνακίου, που μπορεί ποτέ να μην έμαθες να τη δένεις ,σίγουρα έμαθες να τη βγάζεις όμως!

Είναι ακόμα τόσα πολλά που είναι νωπά μέσα μου, που δεν περιγράφονται,μα έχω κι άλλα τόσα για να περιμένω..

Το iPod που επιτέλους καταφθάνει από την Ιταλία,το βιβλίο που παρήγγειλα από τα κεντρικά του Παπασωτηρίου και μερικές ανεπιθύμητες επισκέψεις από το βορρά που θα με αναγκάσουνε να φάω στη μάπα το καρναβάλι της Πάτρας.

Ξέρω- ξέρω είμαι κι εγώ τραβάτε με κι ας κλαίω !Αυτά είναιαιαιαιαιαι! Επέστρεψα χορεύοντας ιταλικούς σκοπούς στην αγκαλιά σου κάτω από το φως των κεριών,τίποτα δεν άρχισε και δεν τελείωσε εδώ , μας μένει ακόμα μια παρτίδα Trivial Pursuit. Μα γιατί κανείς δεν το πίστεψε;

Τα Μέγαρα

Τα Μέγαρα, όταν έρχομαι

τα λέω Ελευσίνα

να φτάσω θέλω,βιάζομαι

κοντά σου στην Αθήνα.

Κι όταν περνάω τον Ισθμό

πάντα περνά βαπόρι

με τ' όνομά σου σκαλιστό

σε πρύμνη και σε πλώρη.

Με τ' όνομά σου να κυλά

δεξιά στη Σαλαμίνα

χίλια φωτάκια μου μηνούν

πως είσαι στην Αθήνα.

Τσουπ- τσουπ , κατά το χοπ-χοπ , την Τετάρτη θα τραγουδάω, Τα Μέγαρα του Λιδάκη !


Υ.Σ Η φωτογραφία είναι φρεσκότατη, μόλις βγήκε και όπως πάντα κοιτάω αλλού !

Όχι!!!Δεν είμαι ψώνιο !!!

Εγώ φεύγω...

Εγώ φεύγω, αυτή είναι όλη η ιστορία της ζωής μου …

Κι όταν κάτι επαναλαμβάνεται τόσο συχνά παύει να είναι τυχαίο και ονομάζεται πεπρωμένο. Μια ζωή κάποιος έπρεπε να φύγει, έπρεπε δεν ήθελε … Μέσα σε δυο λέξεις χωράει όλο μου το πεπρωμένο …


Εγώ φεύγω…


Ίσως τελικά δεν άντεξα τόσους ξεριζωμούς , κι απέμεινα μονάχη να φοβάμαι τα ταξίδια … Φοβάμαι, τρέμω στην ιδέα πως θα πρέπει να ξαναπώ , εγώ φεύγω …. Μα δεν θέλω να πάω πουθενά , γιατί ποτέ κανείς δεν το κατάλαβε; Αυτοεξόριστη και κουρασμένη , διάλεξα να ζω μακριά από εκεί που πάντα λαχταρούσα να μείνω…
Κι όλο καινούργιες πολιτείες συναντώ στο δρόμο μου, που υπόσχονται πολλά, και θέλω με λαχτάρα να πάω σε εκείνα τα μέρη αλλά φοβάμαι, γιατί πάλι εγώ θα πρέπει να φύγω. Μια ζωή πρέπει να φεύγω…
Το είχα ξεχάσει , γιατί ίσως είχα καιρό να ταξιδέψω εκεί που λαχταρούσε η καρδιά μου, αλλά ίσως απλά κι όταν ταξίδευα είχα συμβιβαστεί με την κατάσταση και ήξερα ότι πάλι θα έπρεπε να φύγω…
Εκείνο που με έκανε απόψε να βάλω τα κλάματα , ήταν τα λόγια του Αντώνη χθες το πρωί , που άθελα του σε μια ασήμαντη στιγμή , μου είπε, δεν θέλω να φύγω , αλλά πρέπει …
Τα λόγια του αυτά ήταν σαν χιλιάδες φτυάρια που ξέθαβαν τον πιο μεγάλο μου, τον πιο καλά κρυμμένο μου φόβο… Δεν θέλω πια ούτε να ακούω αυτές τις λέξεις , δεν της αντέχω, κάθε φορά που τις ακούω δηλητηριάζουν το αίμα μου …
Κι όμως όσο κι αν προσπάθησα κάποιος με περιπαίζει , αλλά αυτή είναι η αλήθεια και πλέον την έχω αποδεχτεί … Ποτέ δεν θα καταφέρω να αποκτήσω αυτό που πραγματικά λαχταρά η ψυχή μου, αυτό που πραγματικά μου αξίζει , όλο θα φεύγω ή θα με διώχνουν , γιατί ποτέ δεν βρήκα το κουράγιο να ανοίξω το στόμα μου και να ουρλιάξω πως θέλω να μείνω, θέλω να μείνω, θέλω να μείνω …
Γιατί ενώ τόσοι και τόσοι αμέτρητοί , μου λένε πως με θέλουνε στη ζωή τους και πως μ’ αγαπούνε και πως είμαι ο άνθρωπός που θα έχουν πάντα μέσα στην καρδιά τους , γιατί πάντα είμαι τόσο ακατάλληλη , γιατί πάντα κάποιος πρέπει να φεύγει και στο τέλος πάντα να μένω μόνη μακριά από όσα θέλω, ακόμα κι αν απέχουν από μένα μονάχα μια ανάσα μου ;

Τι έχω κάνει λάθος ; Και να πάλι που θα πω σύντομα φεύγω…
Ναι, εγώ φεύγω , πολύ σύντομα , αναχωρώ …
Μα αυτή τη φορά τα κλάματα μου στέρεψαν κι ένα χαμόγελο θαρρείς ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο μου , αυτή τη φόρα αυτή η φυγή θα κρατήσει πολύ …
Κι έτσι θα μπορέσω να ζήσω για λίγο την ψευδαίσθηση ότι ανήκω εκεί που μπορώ να σας χαμογελάω, βέβαια ξέρω, ότι πάλι θα βρεθώ με μια βαλίτσα και θα πρέπει σε κάποιον να πω , αντίο… Αλλά δεν έχει καμιά σημασία πια για μένα , γιατί ξέρω, ότι πάντα έτσι θα είναι , πάντα η Σοφία θα πρέπει να φεύγει , δεν θα ανήκει πουθενά και σε κανέναν , κι ας ήταν το μοναδικό πράγμα που ήθελε…. Να ανήκει κάπου …

"9 Χρόνια χωρίς τον Αντώνη Παραρά"

Ο άλλος Μπράντον της Τ.V πίνει καφέ με γάλα τον εφωνάζουν Παραρά η μέγιστή κουφάλα . Κι όμως πέρασαν 9 ολόκληρα χρόνια , εννιά ολόκληρα χρόνια από τότε που αυτός ο Μπράντον της Τ.V έπινε καφέ με γάλα και κάπνιζε αμέριμνος τα Marlboro Light’s του σε κάποια φανταστική παραλία …
Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 1997 ξημέρωνε κι εσύ ξεμάκραινες καθώς προς τιμήν σου παιζότανε ένα τελευταίο αποχαιρετιστήριο κονσέρτο για βιολί , πιάνο , κοντραμπάσο και φλάουτο .. Την ορμητική εισαγωγή , ακολούθησαν ήπια και απαλά περάσματα , έντονα ξεσπάσματα, κορύφωση και μετά η έξοδος , η έξοδος σου από το πλανήτη έγινε μέσα από μοναδικής ακουστικής απόλαυσης στιγμές,(μετά τη φυγή σου, φτιάξανε και Μέγαρο Μουσικής στη Θεσσαλονίκη , βρε μπαγάσα.)
Και μετά άναψαν τα φώτα στη σκηνή του ουρανού και ανέβηκε ο Bob και τα άλλα παιδία να φτιάξουνε μια μικρή γιορτή για σένα, κι εσύ είναι τότε που το χάρηκες πολύ , ενώ εμείς καθόλου … Το καλωσόρισμα σου εκεί πάνω ήταν αυτό που σου έπρεπε , όχι όμως και η έξοδος σου από αυτό τον πλανήτη .Τίποτα δεν έγινε όπως θα έπρεπε να είχε γίνει … Γιατί αν είχαν γίνει τα πράγματα όπως έπρεπε τώρα θα ήσουν ακόμα εδώ και στο φευγιό σου θα ακουγόντουσαν reggae ρυθμοί , αλλά ήταν αυτό το παράπονο σου, το ειρωνικό παράπονο για την έλλειψη Μεγάρου από τη Θεσσαλονίκη . Όσο για τον ΠΑΟΚ μην στεναχωριέσαι ο Βουληνός έφυγε εδώ και πάρα μα πάρα πολύ καιρό…
Τώρα μετά από τόσα χρόνια που παρακολουθούσες το μεγάλωμα μου από εκεί ψηλά, ελπίζω να είσαι υπερήφανος για μένα …Εξάλλου το sophie_jamaica νομίζω λέει πολλά ..Δεν σε ξέχασα πότε , δεν ξέρω γιατί ή πως έγινε αλλά σε κουβαλάω πάντα μέσα μου , για μένα δεν έφυγες… Εννιά χρόνια Αντώνη , νικήσαμε το χώρο και το χρόνο κι όσο μακριά και αν βρίσκεσαι , δεν έχει καμιά σημασία για μένα , γιατί μαζί σου μεγάλωσα και εξακολουθώ να σε κρατάω με την ίδια αγάπη μέσα μου , όπως τότε που ήμουν δέκα χρονών… Σαν σήμερα πρίν 9 χρόνια λοιπόν σου είχα τραγουδήσει:
One Love! One Heart! Let's get together and feel all right.Hear the children cryin' (One Love!);Hear the children cryin' (One Heart!),Sayin': give thanks and praise to the Lord and I will feel all right; Sayin': let's get together and feel all right. Wo wo-wo wo-wo!Let them all pass all their dirty remarks (One Love!);There is one question I'd really love to ask (One Heart!):Is there a place for the hopeless sinner,Who has hurt all mankind just to save his own beliefs?One Love! What about the one heart? One Heart!What about - ? Let's get together and feel all rightAs it was in the beginning (One Love!);So shall it be in the end (One Heart!),All right!Give thanks and praise to the Lord and I will feel all right;Let's get together and feel all right.One more thing!Let's get together to fight this Holy Armagiddyon (One Love!),So when the Man comes there will be no, no doom (One Song!).Have pity on those whose chances grows t'inner;There ain't no hiding place from the Father of Creation.Sayin': One Love! What about the One Heart? (One Heart!)What about the - ? Let's get together and feel all right.I'm pleadin' to mankind! (One Love!);Oh, Lord! (One Heart) Wo-ooh!Give thanks and praise to the Lord and I will feel all right;Let's get together and feel all right.Give thanks and praise to the Lord and I will feel all right;Let's get together and feel all right.

Ηδονή

Ω! Τι σύγχυση τελικά που επικρατεί στη θολούρα , όταν δεν μπορείς να δεις καθαρά μπροστά σου, είτε από έρωτα, είτε από θυμό , είτε από πιοτό; Τι αγαλλίαση νιώθει η ψυχή σου , όταν λιάζεται γυμνή μπρος στον καθαρό ουρανό ; Όταν η ομίχλη αποχωρεί και μένεις μόνος, με τις απλές όμορφες καθημερινές στιγμές σου, με την καρδιά σου ντυμένη με ζεστασιά , κλείνοντας μέσα της τους λίγους εκλεκτούς που κατάφεραν με κόπο να μπούνε μέσα της και να μείνουν για πάντα… Τι όμορφο να κρατάς λόγια αγαπημένων ανθρώπων στην αγκαλιά σου που νόμιζες ότι σε πρόδωσαν, μα τώρα που όλα ανθίζουν μέσα σου ξανά, βλέπεις ότι απλά ο πόνος δεν ήταν τίποτα άλλο , παρά αυτά τα λόγια που έμπηγαν βαθιά μέσα στη σάρκα σου τις ρίζες τους κι έμειναν μέσα σου για τόσο καιρό και σιγά- σιγά ανθίζουν μεγαλώνουν… Πια τα βλέπεις ολοφάνερα να ορθώνονται μπροστά σου και αυτή η ευτυχία που σε πλημμυρίζει μπροστά στη θέαση τους , δεν είναι τίποτα άλλο από την κατάκτηση τόσο περίεργων και συνάμα αληθινών συναισθημάτων ! Ναι –ναι είναι η πρώτη φορά που κατακτάς την αλήθεια , η πρώτη φορά που βλέπεις πως δεν εξαπατήθηκες , πως δεν χρειάζεται να πάρεις τα λόγια σου πίσω… Πλέον βλέπεις καθαρά και δεν έχεις την ανάγκη να ζεις μέσα σε παραμύθια. Η πραγματικότητα σε πλήγωσε καθώς πάλευες να μη χάσεις την αλήθεια , καθώς πάλευες στα κύματα του έρωτα, νόμιζες πως έκανες και πάλι λάθος κι όμως αυτά τα λόγια ήταν ότι πιο αληθινό είχες ακούσει ποτέ . Τώρα πια δεν θες να κρατήσεις τίποτα θες απλά να τους φωνάξεις δυνατά να προχωρήσουν μπροστά , ναι οι πορείες σας είναι τόσο διαφορετικές , θες όσο τίποτα να ανοίξουν τα φτερά τους να κατακτήσουν όλα όσα ονειρεύονται και δεν έχει σημασία αν εσύ απλώς παρακολουθείς από μακριά , θες να τους φωνάξεις πως μια από τις βαλίτσες τους έχει μέσα την ολοκληρωτική αγάπη σου, τους τι δίνεις απλόχερα δε θες τίποτα άλλο για να προχωρήσεις , δεν θες τίποτα άλλο για να είσαι ευτυχισμένος , μονάχα να ξέρεις πως όσο μακριά κι αν πετάνε σε άλλους ορίζοντες από τους δικούς σου είναι δικοί σου, είναι ολότελα δικοί σου… Ναι κι απέμεινες γεμάτος από αγάπη , γεμάτος από πρωτόγνωρα συναισθήματα που το πλήρωμα του χρόνου στα φανέρωσε , δεν έχεις τίποτα να αγκαλιάσεις το βράδυ όταν θα πέσεις για ύπνο , μα η αγκαλιά σου είναι γεμάτη .. Και τι κι αν η απογοήτευση σε κυριαρχεί από τις μικρές καθημερινές σου αποτυχίες… Τώρα πια κατέχεις την αναγνώριση τους , τώρα πια κατάφερες να τους κάνεις να δούνε πραγματικά ποιος είσαι . Ότι πιο απλό , πιο καθημερινό , πιο αγνό , πιο αληθινό πλάσμα κράτησαν ποτέ τους… Ναι , νιώθεις μια πληρότητα μια ολοκλήρωση , μια δικαίωση, κάτι σου αναστατώνει τις αισθήσεις σαν να λούζεσαι με Herbal , σαν να ηδονίζεσαι τρώγοντας μια Kinder σοκολάτα (χα-χα-χα)! Θέλεις να γελάσεις δυνατά μα δίπλα είναι ώρα κοινής συνουσίας και δε θέλεις να νομίζουνε πως γελάς με τους οργασμούς τους , πως χλευάζεις κάτι που σου λείπει γιατί στο στόμα σου λιώνει ένα soft king Αλλατίνη με κομμάτια πραγματικής σοκολάτας έχεις στο στόμα σου μια πραγματική ηδονή και εδώ δεν χωράνε ζήλιες , θέλεις να ενώσεις τους αναστεναγμούς ηδονής σου με των διπλανών … Κάποτε αναρωτήθηκαν σε κάποια παραλία πως θα μπορούσες να τσακίσεις τρία ολόκληρα cookies , μα τώρα νιώθεις πως κολυμπάς μέσα σε εκατοντάδες από αυτά ενώ τελετουργικά από πάνω σε περιχύνουν με πραγματική λαχταριστή σοκολάτα γάλακτος … Απόλυτη ηδονή σε βρίσκει ξαναμμένο , μετά επικρατεί σιγή και ξέρεις πια πως ήρθε η ώρα να ανάψεις κι εσύ τσιγάρο όπως οι από δίπλα …

Τα παραμύθια της Χαλιμάς ….

Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη.. Δώστης κλότσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινήσει….
Η ιστορία μου μιλά για δυο παραμυθάδες που περνούσανε πάντα καλά, μα ο ένας τους είχε και μπελάδες . Χόμπι άλλο δεν είχανε στον καθαρό αέρα ο ένας ερωτευότανε και ο άλλος «μαδούσε» κάθε μέρα …
Τι τα παραμύθια της γιαγιάς , τι της Χαλιμάς από τις «Χίλιες και μια νύχτες», τι τα δικά μου ; Χμ… Έχετε αναρωτηθεί ποτέ , ποια να είναι τα χαρακτηριστικά ενός καλού παραμυθά; Δεν ξέρω. Σίγουρα υπάρχουμε πολλοί εκεί έξω αλλά σκόρπιοι . Υπάρχει λοιπόν η ράτσα του ρεαλιστή παραμυθά που ωθείτε προς την πώληση παραμυθιών φυκιών και κορδελών με απώτερους σκοπούς , όχι και τόσο ανιδιοτελείς και ρομαντικούς. Εκείνος ξέρει ότι στα παραμυθία του δεν υπάρχει happy end και είναι ο μόνος πρωταγωνιστής που το γνωρίζει, όλους τους άλλους τους νανουρίζει ώστε να κοιμούνται στον ύπνο του δικαίου !Η ανάγκη του λοιπόν , να καταφέρει τους εκάστοτε σκοπούς του , τον κάνει να καλλιεργεί αρκετά το ταλέντο του παραμυθά, με τρέλα και κορδέλα . Υπάρχει όμως και μια δεύτερη κατηγορία παραμυθάδων … Αυτών που πουλάνε παραμύθια, αλλά που τα πιστεύουν κι όλας..
Ναι τελικά ξέρω και το πουλάω καλά το παραμύθι, είναι ένα από τα ταλέντα μου , το κακό είναι ότι εντάσσομαι σε αυτούς που τρώνε το δικό τους παραμύθι !
Ναι αγαπητή, με ρώτησες πως καταφέρνω να κάνω το μαύρο- άσπρο. Ίσως να μην υπάρχει κανένας άλλος λόγος εκτός από την ανάγκη μου απλά και μόνο να το δω άσπρο . Είμαι απλώς μια ωραία κοιμωμένη που δεν με ξύπνησε κάποιο φιλί ενός πρίγκιπα, αλλά ένας εφιάλτης που με προσγείωσε απότομα αλυσοδεμένη πάνω στην πραγματικότητα, μια κοκκινοσκουφίτσα που έπεσε θύμα του λύκου που ήτανε δικό της δημιούργημα. Δεν είμαι τίποτα άλλο παρά ένα αθώο θύμα των παραμυθιών μου ,όσοι πιστέψουν στα παραμύθια μου και με ακολουθήσουν ή θα ζήσουν τον όλεθρο και θα καταρρεύσουν μαζί με μένα αγκαλιά ή κάποια νύχτα θα τους φιλήσω και από βάτραχοι θα ξυπνήσουν πρίγκιπες σε έναν ολότελα ονειρεμένο κόσμο που θα μας ανήκει και τότε αυτός θα γυρνάει μόνο έτσι όπως θέλουμε εμείς !!!
Το καλύτερο θα ήτανε να περιμέναμε κάτι που έρχεται, αλλά από την άλλη είναι ψυχοφθόρο να περιμένεις κάτι που δεν έρχεται άρα το καλυτερότερο είναι να μην περιμένεις τίποτα …Και ενώ το φως και το σκοτάδι ενώνονται , καθώς ξεμακραίνω , με παγωμένες ανάσες, μην έχοντας τρόπο να προφυλάξω τα χέρια μου από το κρύο, αφήνω πίσω μου το σταθμό κι ενώ οι φίλοι μου επιβιβάζονται για άλλη μια φορά στο τρένο που φεύγει για την πολιτιστική πρωτεύουσα , προς αναζήτηση κάποιου εισιτηρίου συναυλίας , εγώ ακολουθώ τα βήματα μου … Από αύριο η αναδιοργάνωση μου ψιθυρίζω , φτάνω στο σπίτι πέφτω για ύπνο προσμένοντας το αύριο…
Και το χθες ξημέρωσε το σήμερα και είχε αυταπάτες όποιος νόμιζε πως σήμερα ακόμα ζει το παραμύθι ...

Και ζήσαμε εμείς καλά μα αυτοί καλύτερα …..

nano-nano-nano...

Κάπου εκεί ανάμεσα στο mini αφιέρωμα στο Μητροπάνο και στο repeat του «Δεν υπάρχω» από Τρύπες … «…Είμαι δικιά σου , είμαι ολότελα δικιά σου , κάνε με ότι θες , σκίσε με , κάψε με , γάμα με, γάμα με όσο θες , όπως θες , κατέβασε με στης ψυχής σου τον πάτο … Δε μιλάω, δεν γελάω, δεν πονάω, κατέβασε με στης ψυχής σου τον πάτο, έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχω…», έχοντας μερακλώσει πια για τα καλά , τραγουδούσα ...
« Τόσα δίνω.. Πόσα θες; Πόσαααααα; … Στα apple store πουλάν αυτό που θες !!!» Και κάπου εκεί ξέχασα και πάλι τους στίχους όπως τότε που το τραγουδούσαμε παρέα κάπου στην Εγνατία και πάλι άκρη δεν βγάζαμε …
Τώρα νιώθω σαν τον Σαίξπηρ , όταν έγραφε« Παλιότερα χαλούσαμε χρόνο , τώρα ο χρόνος χαλάει εμένα …»
αλλά με μια παραλλαγή « Παλιότερα χαλούσαμε χρήμα, τώρα το χρήμα και οι δόσεις , χαλάνε εμένα !!!» Ναι μόλις έκανα μια αγορά , μετά από τόσο καιρό θα αποχτήσω κι εγώ ένα μαύρο ωραιότατο iPodaki nano , αυτό ήδη μου κάνει μικρό ας μην γράψω και το υποκοριστικό του!
Και ναι τολμώ να πω , ότι είμαι πανευτυχής , βέβαια τι μου χρειαζότανε εμένα τώρα αυτό το πράγμα ; Είναι ένα άλλο ερώτημα, αλλά όχου …. Μια ζωή πήγαινα ενάντια στον υπερκαταναλωτισμό ασυνείδητα βέβαια αλλά το έκανα, ούτε ακριβά γούστα είχα , ούτε ακριβά σπορ ! Όσο για τη λέξη gadget, πριν κανένα χρόνο μη σου πω αγνοούσα και την ύπαρξη της .Μέχρι και τα κινητά που έχω κατά καιρούς είναι συνήθως αυτά που βγάζει προς απόσυρση, ο σε αντίθεση με μένα, γκατζετάκιας bro μου!
Εξάλλου εντάξει , όταν θυμάμαι την φίλτατη Αικατερίνη που είχε δώσει 140 ευρώ για να αγοράσει απλός ένα τοσοδούλικο επώνυμο τσαντάκι , ε εντάξει , με πιάνει ίλιγγος ,έτσι γουστάρω και θέλω να μου κάνω κι εμένα μια φορά ένα δώρο βρε αδερφέ, εξάλλου τι είναι ένας δικός μου λογαριασμός ΟΤΕ, ούτε ένα iPod !!! Τουλάχιστον αυτό θα πιάσει τόπο ! Έτσι καλύπτω κι εγώ τα κενά μου με ένα iPod !
Μην το γελάς καθόλου , αυτή η αγορά ήδη με έκανε άλλο άνθρωπο. Μου χάρισε ένα υπέροχο χαζοχαρούμενο χαμόγελο , μου χάρισε ένα καινούργιο όνειρο στα προσεχώς , «Η συνάντηση με ένα iPod»
Σήμερα δίνω και το τελευταίο μάθημα και δεν έχω διαβάσει τίποτα απολύτως , αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία, είπαμε τώρα το μόνο που έχει σημασία είναι το iPod! Τελείωσε κι αυτό το πανηγύρι , άντε και εις άλλα με υγεία , δεν θριαμβολογώ ακόμα ήδη έχω κοπεί σε δύο , αλλά είπαμε, αυτά είναι λεπτομέρειες …
Και ναι τα κατάφερα , θα πέσω για ύπνο και δεν θα σκέφτομαι τίποτα, ούτε τα χρέη, ούτε τους λογαριασμούς , ούτε το κρύο, ούτε τα μαθήματα, ούτε τα αποτελέσματα , ούτε ακόμα και σένα , απόψε θα σε απατήσω με ένα nano !!!! Πριν κοιμηθώ ας προσευχηθώ στον Jah και στον Santa Bob γονυπετής , για να φέρει πιο πολύ χιόνι για την Παρασκευή , να δούμε και μια άσπρη μέρα βρε αδερφέ , υγεία και λίγα λεφτάκια και όλα τα άλλα τα βολεύουμε !


Υ.Σ Η ΕΨΑ κατέκλεισε τον Πύργο , όπου κι αν πάω, παντού ψυγεία έψα μέχρι και στο καινούργιο γαμάτο μπουγατσάδικο, αν θες να πιεις μια λεμοναδίτσα βρε αδερφέ δεν έχεις άλλη επιλογή μόνο έψα πουλάνε εκεί… Έλεος …

Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα;;;;;;

Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Εντάξει το παραδέχομαι ότι όχι απλά κρύωσα ,τον δάγκωσα για τα καλά με έπιασε και ο λαιμός μου και αυτή τη φορά , δεν μπορώ να βγάλω μιλιά! Χα-χα, όμως εγώ επιμένω και θα σας εκδικηθώ..
Ναι-ναι εσάς που προστρέξατε να χαρείτε και να πείτε , ουαού !
Δεν θα μας τα πρήζει άλλο αυτή … Είπα ότι δεν μπορώ να μιλήσω και ναι είναι λίγο πίκρα , αλλά μπορώ ακόμα να γράφω, δεν έπεσα σε κώμα ! (Όχι ρε γαμώτο !) Είναι μεσημεράκι και περιμένω με αγωνία το φαγητό από κάτω! Όπως σας έχω πει τα γερόντια του τετάρτου αποφάσισαν ξαφνικά πως από εδώ και πέρα θα με ταΐζουν, ένα ευχαριστώ είναι λίγο ! Ξέρεις τι είναι να έχεις φαγητό και τι φαγητό νοστιμότατο μέσα στην εξεταστική έτοιμο στο πιάτο μαγειρευτό και τζάμπα … Την έχω καταβρεί σου λέω …
Σήμερα ξύπνησα με ένα χάλια λαιμό με πρησμένα μάτια , από το ring tone του κινητού μου που δεν μπορούσε να είναι κανένα άλλο εκτός από το One Love του Bob Marley . Κι αυτή τη φορά κάποιος μου έκανε πλάκα όπως και χθες το βράδυ, αρχίζω και υποψιάζομαι πως δεν είναι λάθος .. Εκείνο όμως που μου έκανε εντύπωση ήταν τα δάκρια στα μάτια μου, λες και όλο το βράδυ καθώς κοιμόμουνα , έκλαιγα…
Ναι θυμάμαι , χθες ονειρεύτηκα , πάνε χρόνια που έχω να δω όνειρο και μάλιστα τόσο έντονο, συνήθως κοιμάμαι τον ύπνο του δικαίου και στον ύπνο μου και στον ξύπνιο μου …. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν κάτι παραμυθένιο, μα ούτε και εφιάλτης , ήταν μια ονειρική πραγματικότητα, με λίγο σιρόπι αληθινής .Μια όψη της ζωής μου που θα μπορούσε να είναι και έτσι , αν κάποια πράγματα δεν είχαν συμβεί .
Ποιος ξέρει τι ήθελε να μου πει το υποσυνείδητο μου; Πες πως όλα τα κατάλαβα αλλά αυτή η γυναίκα που ήταν και αρκετά συγκεκριμένη στο όνειρο γιατί φορούσε μαύρα, γιατί μου είπε πως δεν μου πάνε τα κοντά μαλλιά και γιατί συνέχεια άσπριζαν τα δικά της ;
Άνοιξα το παράθυρο μου από το δωμάτιο να πάρω και λίγο καθαρό αέρα, για να αφήσω τα όνειρα στο μαξιλάρι μου, και τι να δω ακόμα κι εδώ στα νοτιοδυτικά ο ουρανός έριχνε μια υποψία χιονιού ! Όχι τίποτα άλλο, να φανταστείς ο Οδυσσέας συμμαθητής μου από τα Αγγλικά, τριάντα χρονών άνθρωπος , μου έλεγε ότι εδώ έχει να δει χιόνι από τότε που αυτός έπαιζε ακόμα με τα playmobil του.
Αλήθεια από πότε έχει να ρίξει τέτοιο χιόνι και να αποκλειστούν μέχρι και στην εθνική οδό; … Χμ, τώρα θυμάμαι κάποιες κουβέντες του παππού , άρε παππού τελικά μια μέρα σε εγκατέλειψαν όλοι και έμεινες μόνος σου , να καπνίζεις το ναργιλέ σου στο γεντικουλέ … Όλο ιστορίες ήσουνα , έλεγες κι έλεγες ωραία παραμυθία και το κακό είναι ότι εγώ σε άκουγα με προσοχή …

Και καθώς βυθίζω το φασκόμηλό μου με συμπάθεια στην κούπα με τον Taz , γυρνάω στο παρελθόν μου και το παρακολουθώ , πολλές τραγικές ειρωνείες μαζεμένες βλέπω…Καθώς εγώ άραζα στον καναπέ του παππού από τα τότε Continent κι ο Μπαρμπακώτσος δούλευε στον υπολογιστή, κάπου στην Επταπυργίου απέναντι από το Γεντικουλέ στη Θεσσαλονίκη , χτύπησε το τηλέφωνο , μπορεί να είχα ζήσει πολλές φορές τη σκηνή αυτή , αλλά γιατί να θυμάμαι το συγκεκριμένο τηλεφώνημα ;
Ήταν αρχές του 2004, μπορεί να ήτανε και σαν σήμερα και εγώ ακόμα περνούσα ξέγνοιαστά τις μέρες μου στη Θεσσαλονίκη .Ποιος να μου έλεγε σήμερα ότι θα είχα ζήσει τόσα πράγματα, ποιος να μου έλεγε ότι εκείνο το τηλεφώνημα μπορεί να άλλαζε και προσωρινός τη ζωή μου μετά από αρκετούς μήνες ; Ήταν η πρώτη φορά που μου μίλησε ο Κώστας για σένα , τον είχες πάρει τηλέφωνο για να του πεις πως κατέκτησες την ωραία Ελένη , εκείνος φαινότανε υποχρεωμένος σε σένα. Όταν το κλείσατε μου μίλησε με ενθουσιασμό για σένα(μην κοιτάς μετά το θάψιμο που έριξε , εκεί επικράτησε η γεροντοζήλια του)θυμήθηκε τα χιόνια και τον αποκλεισμό του στην εθνική , όταν αγαπούσε κάποια Σοφία στην πρωτεύουσα κόρη μπιντέμπορα ,κι έκανε το Θεσσαλονίκη –Αθήνα συχνά, κι εσύ όσο να’ ναι τον βοήθησες … Ξέρεις τι κατάλαβα , κάνε το καλό και δε μπορεί κάποτε θα σου έρθει , μπορεί και να το διώξεις , μπορεί να το κρατήσεις, αλλά κάποτε θα έρθει..
Άρα ναι, πρέπει να ήταν κάπου εκεί στο 2002 που είχε ρίξει πάλι τα χιόνια , τότε που ακόμα πήγαινα σχολείο και ερχότανε πάντα κάθε Σάββατο ο γατούλης για να με βρει για να με δει έστω λίγες ώρες . Πως άλλαξαν έτσι τα πράγματα; Μια μικρή αναδρομή, μια μικρή παρένθεση και πάλι πίσω στο σήμερα , τελικά έξω έβγαλε ήλιο , σήμερα όσοι έδιναν ήταν τυχεροί γιατί αναβλήθηκε λέει η εξέταση λόγω καιρού! Καιρός να παλέψω με τη σιωπή , να πιω τα ζεστά μου και να πάρω τις halls μου, και να αρχίσω το διάβασμα