«Θέλω να πω, δεν πάω μόνο με τους αμόρφωτους , ούτε μόνο με τους μορφωμένους ,με όλους κάνω παρέα , αλλά πουθενά δεν κολλάω κανονικά . Έτσι νιώθω . Εκείνο που μου έχει μείνει από μια τέτοια στάση είναι μια σχεδόν μόνιμη μοναχικότητα ,όχι μοναξιά , με «κλάψες και γκρίνιες» που έλεγε «Ο Πασατέμπος» πριν. Μοναχικότητα ηθελημένη , ήρεμη με αξιοπρέπεια, που προσπαθώ να την εμφανίσω και με κάποια επίφαση μαγκιάς , ειδικά στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου . Βοηθάω τους άλλους , υποστηρίζω, τρέχω , αλλά καθόλου δεν γουστάρω το αντίθετο . Δεν θέλω υποστήριξη και βοήθεια από τους άλλους . Πέστε το συναισθηματική αναπηρία , πέστε το ότι θέλετε. Αλλά ακριβώς στα δύσκολα είναι που δεν θέλω να δω άνθρωπο , που κάτι έννοιες όπως « συμπαράσταση», « αλληλεγγύη», «ανθρωπιά», μου φαίνονται κενές περιεχομένου , πιεστικές και ενοχλητικές , όταν πρόκειται για μένα τον ίδιο , τελεία και παύλα . Απόσπασμα από το βιβλίο « Πλατεία Λένιν Πρώην Συντάγματός» (σελ. 145)
Μια αράδα λέξεις , που όμως λένε όσο θα ήθελα να σου πω για να με καταλάβεις ….
Μια αράδα λέξεις , που όμως λένε όσο θα ήθελα να σου πω για να με καταλάβεις ….
