Κάποια με βοηθάει στο διάβασμα ❤️

Καραντίνα

Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει. Γνωρίζω μόνο αυτό που συμβαίνει κι ότι πέρασε. Η πραγματικότητα ανελέητα σφυροκοπά. Απορώ που την βρήκα τόση δύναμη, μόνο που σιγά σιγά την ξεφορτώνω. Φοβάμαι μην αδειάσω, πλησιάζω προς τα εκεί. Χαϊδεύω το μυαλό μου στην ιδέα σου, γιατί αυτό είσαι, μια ιδέα ολόφωτη και παρηγορητική. Αγγίζει τις σκέψεις μου, με ανακουφίζει, με καθησυχάζει και έτσι παραμένω ζωντανή. Σε έψαξα και σε βρήκα, καμία φορά φοβάμαι ότι σε επινόησα, ήταν τέτοια η επιθυμία μου που απλά σε έπλασα, σε έπλασα για να με σώσεις.

Αφού όλες οι αισθήσεις μου νέκρωσαν, αφού έγινα μια μηχανή εκπλήρωσης επιθυμιών των απογόνων μου, ολημερίς καλύπτω ανάγκες παραμερίζοντας όλες τις δικές μου ακόμα και τις βασικές. Τα ελάχιστα δευτερόλεπτα σιωπής και ησυχίας όταν κλείνουν τα βλέφαρά από την κούραση και την απελπισία είσαι εκεί, αγγίζεις όλο το πρόσωπο μου, χαϊδεύεις τον αυχένα μου κι όλο μου ψιθυρίζεις κάτι στο αυτί. Νομίζω καμία φορά έτσι όπως κάθομαι και με χαϊδεύεις κυλάει ένα δάκρυ αλλά να ξέρεις πως είναι από ανακούφιση που με φροντίζει η σκέψη σου, που μου δίνει χρόνο να υπάρχω όπως παλιά.

έλα σε περιμένω και πάτα την καρδιά μου! 

❤️

Φύτεψε μια βαλίτσα!

Αφού να φύγεις δε μπορείς....

20-02-20

Κοντά εννιά μήνες ζωής έξω απ'την κοιλιά και η ζωή σου μια διαρκής καραντίνα. Γεννήθηκες μεγάλος, βιαστικός, δευτερότοκος και μερακλής ανήμερα μιας Τσικνοπέμπτης. Εφτά μέρες μετά ήρθε το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα. 

Από τότε και κάθε μέρα η μυρωδιά σου κατακτά τα ρουθούνια μου, γίνεται το απόλυτο αγχωλιτικό μου, η μωρουδίλα σου κολλάει πάνω μου. Η αδερφή σου σ'αγαπά και σε σπρώχνει, αγκαλιές, φιλιά, χάδια και μετά ξύλο, έτσι πάει γι αυτή. 

Δεν ξέρω αλήθεια πως τα καταφέραμε, ήρθες εν μέσω μιας πρωτόγνωρης πανδημίας, ομολογουμένως ζόρικοι αυτοί οι εννιά μήνες, όπως κι οι προηγούμενοι εννιά που ήσουν στην κοιλιά. Οι πρώτοι μας μήνες μαζί ήταν πραγματικά ένας γολγοθάς, όμως πια μεγάλωσες κοιμάσαι σχεδόν όλο το βράδυ και είσαι το πιο ήσυχο και ευγενικό μωρό που θα μπορούσα να φανταστώ. Γεννήθηκες σε μια απίστευτη δυσοίωνη χρόνια και ίσως και τα επόμενα πρώτα χρόνια της ζωής σου να'ναι κάπως έτσι, όμως ελπίζω πως θα' ναι μόνο αυτά κι δεν θα θυμάσαι έτσι κι αλλιώς τίποτα από όλα αυτά και τα χρόνια που θα έρθουν θα είναι για εσένα κι για όλους εμάς σίγουρα καλύτερα από τον τωρινό εφιάλτη. Σ'αγαπώ, ατελείωτα, παντοτινά και τόσο βαθιά κι απόλυτα όμορφο μου αγόρι. 

Η μαμά σου ❤️

Καραντίνα ατελείωτη

Τα τείχη

❤️

Καρμική διδαχή

Είσαι ελεύθερος να επιλέξεις αλλά δεν είσαι ελεύθερος από τις συνέπειες της επιλογής σου. Μπορείς να ελέγξεις την πράξη αλλά όχι το αποτέλεσμά της.

Good vibes only

Δεύτερη καραντίνα κι εμείς τα περνάμε ωραία με γιουκαλίλι, τραγούδια και την καλύτερη παρέα ❤️

Η καλύτερη μεγάλη αδερφή του κόσμου❤️

15 χρόνια Εκπαιδευμένοι στο Οίδημα

Ο Μιχάλης δεν υπάρχει πια έφυγε για το μεγάλο ταξίδι τόσο νέος και το πιο αποκρουστικό από όλα είναι ότι το έμαθα μέσω facebook και αρκετά ετεροχρονισμένα μιας και πέθανε το Φεβρουάριο του 2019 κι εγώ στο περσινό επετειακό post τον μνημόνευα κι έλεγα καλή του ώρα όπου και να'ναι αλλά που να ξέρα;

Αφιερωμένο λοιπόν στη μνήμη σου και σε όλες τις τρέλες που ζήσαμε παρέα Μιχάλη μου. Αφιερωμένο στις μέρες που στο ρετιρέ της Τ. Πετροπούλου φτιάξαμε αυτό εδώ το blog. Παρασκευή και 13 ήταν και τότε του 2005 και είχες έρθει από το Ρέθυμνο για να με βρεις. 

Δεκαπέντε χρόνια μετά χωρίς εσένα πια και λίγες ώρες πριν την ολική απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 21:00 εν μέσω μιας τρομακτικής και πρωτόγνωρης πανδημίας δεν έχω κέφια για να σε γιορτάσω αγαπημένο διαδικτυακό μου ημερολόγιο. Θα κλείσω μόνο με Διάφανα Κρίνα και τη φωνή του Ανεστόπουλου που τόσο υπερλάτρευες...

έγινε η απώλεια συνήθεια μας

#metakinisi6 #lockdown2

Κοιμούνται ακόμα οι σκλάβες Αντωνάκη μου

Είμαι θυμωμένη, κουρασμένη, απογοητευμένη σχεδόν καταρρακωμένη θα έλεγα, ίσως να βοηθάει και η κατάσταση, σίγουρα βοηθάει η κατάσταση και δεν εννοώ μόνο με την πανδημία και τους περιορισμούς. Φταίνε κι άλλα πράγματα όπως το να είσαι γυναίκα και στα τριάντα πέντε να νιώθεις όλο το βάρος της πατριαρχίας να πέφτει με σφοδρότητα πάνω σου, αλίμονο δεν έπρεπε να φτάσω σε αυτή την ηλικία για να το καταλάβω, είναι  που τώρα τη νιώθω κολλημένη στο πετσί μου κι έχω αντιληφθεί πλήρως την ολότητα της. Πριν ήμουν μια ξέγνοιαστη νεαρά που ζούσα στην ψευδαίσθηση των δικαιωμάτων και μιας κάποιας ελευθερίας.

Δεν θέλω να είμαι θυμωμένη αλλά έχοντας δει όλη την εικόνα μου είναι δύσκολο να παραμένω στρατιώτης του θετικού.  Έρχονται στιγμές που όλα αυτά τα οποία μου έδιναν κάποτε χαρά, ελεύθερος χρόνος, ωραίες μνήμες, μυρωδιές, έρωτες, περίπατοι στη φύση, λογοτεχνικές αναζητήσεις, τσίπουρα με φίλους, ταξίδια, τέχνη, διάβασμα, φαγητό, ποτό, σεξ, μου φαίνονται υπερπολυτέλειες, όχι ότι είναι, φυσικά και δεν είναι αλλά όταν έχεις να δουλέψεις για να συντηρήσεις μια οικογένεια, όταν όλο το βάρος μα όλο το βάρος των υποχρεώσεων του σπιτιού πέφτει πάνω σου και το μεγάλωμα των παιδιών σου επίσης, δεν έχεις χρόνο όχι μόνο για τσίπουρα και σεξ έχεις ξεχάσει προ πολλού πως σχηματίζεται το γέλιο στο πρόσωπο σου. Όλα λύνονται θα μου πεις με νταντά, παιδαγωγό, μάγειρα, κηπουρό, καθαρίστρια, παιδί για τα ψώνια, pool boy και τα σχετικά μόνο που και ο καπιταλισμός δεν έχει το ίδιο πρόσωπο για όλους και πόσο μάλλον τώρα που είναι ντυμένος με τη μάσκα της πανδημίας.

Είναι που κανένας δεν μας πλάσαρε το αφήγημα από τη μεριά της μητέρας η οποία στέκεται όρθια υπηρέτρια των πάντων καθώς οι άλλοι χαχανίζουν ανέμελοι με λεζάντα το πατρίς, θρησκεία, οικογένεια . Κοιμούνται ακόμα οι σκλάβες Αντωνάκη μου, συμπεριλαμβανομένης και εμού της ιδίας. 

«Κατασκευάζοντας τη Γυναίκα»

Το 5ο Διακαλλιτεχνικό Φεστιβάλ Open Nights που διοργανώνει η ομάδα χοροθεάτρου OFF ART και η Αντιδημαρχία Πολιτισμού και Επιστημών Δήμου Λαρισαίων, σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Λάρισας, παρουσιάζει διαδικτυακά σήμερα Παρασκευή μια βραδιά με τίτλο: «Κατασκευάζοντας τη Γυναίκα» μέσα από την τέχνη αλλά και μια αναδρομή της πορείας της γυναίκας μέσα στον ιστορικό χρόνο, ανοίγουμε μια συζήτηση για την ακόμη μειονεκτική θέση της στον 21ο αιώνα και τους πιθανούς τρόπους αντιμετώπισης και διόρθωσης αυτής της συνθήκης.

Το σημερινό πρόγραμμα (που θα παρουσιαστεί εξ ολοκλήρου βιντεοσκοπημένο λόγω του κορονοϊού) έχει ως εξής: 8 μ.μ. Διαδικτυακή παρουσίαση: 

Xορός στο Διαχρονικό: OFF ART, χορογραφεί η Μαρία Ραπτοτάσιου τις Ματίνα Ζουμπουνέλλη, Μαρία Κυρμά, Κωνσταντίνα Σουμπενιώτη. Κατασκευάζουμε: Κοινωνικά πρότυπα. Γυναικεία πρότυπα. Κοινωνικές ανασφάλειες. Γυναικείες ανασφάλειες. Κοινωνικές γυναίκες. Γυναικείες κοινωνίες. Ανασφαλή πρότυπα. Πρότυπα ανασφάλειας. Κι όλα αυτά με τα δικά σας υλικά και εγγύηση 10 λεπτών!

8.30 μ.μ. διαδικτυακή παρουσίαση performance - Γραία= Greece= Oldness. 

Greece means Oldness by bodarch - petros petrou and stella chatzipanayotou. Μια περφόρμανς για την ταυτότητα της Ελλάδας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και την πολιτισμική της συνεισφορά διαχρονικά, στην έννοια του Χρόνου...βασισμένη στην ετυμολογική μεν αλλά ταυτόχρονα κοινωνική έννοια = γραία - greece - Ελλάδα - oldness - γηραιότητα...δηλ. η ηλικία ως ‘’σωματικός’’ ρόλος. Μια περφόρμανς για τη ‘’γηραιότητα’’ της ωραιότητας ή καλύτερα για τη μουσειακότητα του κάλλους , όταν δηλαδή ‘’ η μούσα γίνεται μουσείο...’’. Αν ο ρόλος της γυναίκας παραμένει το ‘’ωραίο’’ φύλο, τότε η θέση περί της γυναικείας γηραιότητας παραμένει ένα ‘’ζήτημα’’ στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

9 μ.μ. διαδικτυακή παρουσίαση Διάλεξη/συζήτηση

Παρουσιάζουν/ συζητούν ιστορικά και σύγχρονα δεδομένα οι:

Αντώνης Ψάλτης (Νομικός, ποιητής): Τα θεμέλια της πατριαρχίας στην Αναγέννηση “Αναφερόμαστε κυρίως στον ύστερο μεσαίωνα και στην αναγέννηση, αφού είναι σχεδόν ευρέως αποδεκτό ότι σε εκείνα τα χρόνια τέθηκαν οι βάσεις για τη δημιουργία της ευρωπαϊκής νοοτροπίας σε όλες της τις εκφάνσεις. Εκείνη την περίοδο μπαίνουν οι βάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την εγκαθίδρυση και απόλυτη κυριαρχία της πατριαρχίας. Δίνεται στη γυναίκα, από τους εκκλησιαστικούς και πολιτικούς κύκλους, δηλαδή από τους κύκλους της αντρικής εξουσίας, μια συγκεκριμένη νόρμα πορείας και ζωής, έξω από την οποία η γυναίκα καταδικάζεται ηθικά κοινωνικά αλλά και σωματικά μέχρι θανάτου».

Και μέλη της φεμινιστικής ομάδας “Μέδουσες”: Νίνα Σεφεριάδου: Γυναίκες στην πυρά - πειθαρχήσεις γυναικείων σωμάτων χθες και σήμερα Αντιγόνη Καψάλη (Εικαστικός, Ιστορικός τέχνης / Επιμελήτρια, Πρόεδρος του Σωματείου Εικαστικών Λάρισας 8): Η εικόνα της. Η απεικόνιση της γυναίκας μέσα από εικόνες - σταθμούς της ιστορίας της τέχνης, της διαφήμισης και της ποπ κουλτούρας. Τι υποδηλώνει η εικόνα της για τη θέση της στην κοινωνία ανά χρονική περίοδο; Τα βίντεο θα υπάρχουν στην ιστοσελίδα του Φεστιβάλ: https://www.opennightsfestival.com/