Πικραμένοι
Κάποιος με καταράστηκε δεν εξηγείται αλλιώς εκεί που έλεγα τι όμορφα θα περνούσαμε στην παραλία... Δεν είναι μόνο ο καιρός που είναι το λιγότερο φθινοπωρινός, είναι που αρρώστησα στα καλά καθούμενα , με πυρετούς, ανελέητο βήχα, πόνο στο στήθος και την αντιβίωση στην τσέπη. Τι να πω;
Διάβασα το Γυάλινο Κόσμο και ήταν λες και ήμουνα εγώ η Λώρα, λες και έχω παίξει κι εγώ σε αυτό το έργο και παίζω ακόμα. Πάω να συνεχίσω τις μεταφράσεις μου. Έξω ο καιρός θυμίζει Νοέμβρη, ίσως να είναι κι αυτό ένα σημάδι για το τέλος του παλιού κόσμου, γιατί πολλά δεν θα είναι από εδώ και πέρα όπως ήταν χθες.
Τα όνειρα εξακολουθούν να τρέχουν σαν χείμαρρος όπως και το συνάχι μου, το δεύτερο θα το σταματήσω με αντιβιοτικά, τα δε πρώτα τρώνε πάντα πόρτα απ'την πραγματικότητα αλλά εξακολουθούν να τρέχουν στη δική τους διάσταση. Μπουμπουνίζει πάλι, σωστός κατακλυσμός...
Σχόλια
Αγαπητέ Μενάλαε. Έχεις απόλυτο δίκαιο, το παν είναι να πεις μια ιστορία. Στην συγκεκριμένη περίπτωση την είπα μισή μάλλον επειδή βαριόμουνα ή γιατί αυτή η ανάρτηση ήταν περισσότερο κάτι σαν προσωπικές σημειώσεις στο ηλεκτρονικό ημερολόγιο μου, παρά σαν μια ολοκληρωμένη ιστορία. Θέλω να γράψω πολλές τέτοιες και πιστεύω ότι είμαι κοντά στο να το κάνω ίσως και μέσα από εδώ ίσως και πάλι όχι. Καλό σου απόγευμα
σ.χ