Μέρες εγκλωβισμού


Απ’το παράθυρο του δωματίου μου, χαζεύω το απέναντι μπαλκόνι. Μια ασπρόμαυρή γάτα ισορροπεί πάνω στα κάγκέλα . Εκπαιδευμένη. Τι να πεις ; Αιλουροειδές . Το κάνει με άνεση, πριν πραγματοποιήσει το μεγάλο της σάλτο προς το μπολ της. Ευτυχώς το δικό της είναι ακόμα γεμάτο.

Ωραίο μεσημέρι Πέμπτης, ζεστό και ηλιόλουστο από αυτά  που ανυπομονείς να τελειώσεις από τη δουλειά. Από τη δουλειά, λέμε τώρα… Αν είσαι τυχερός κι έχεις μια τέτοια.

Τις έχω ξαναζήσει αυτές τις μέρες. Τότε τις έλεγα «οι μέρες της πιτζάμας». Τώρα νομίζω πως θα τις ονομάσω «μέρες εγκλωβισμού». Όλα κυλούν αργά και σταθερά προς το χειρότερο κι αν και δεν καταλαβαίνω και πολλά από οικονομικούς όρους, τις επιπτώσεις τους  τις βλέπω πάνω μου.

Παρατηρώ τη γειτονιά μου από το κλειστό τζάμι. Δε θέλω να το ανοίξω, εξάλλου μένω στον δεύτερο. Τα σκουπίδια αγγίζουν τον πρώτο, η μπόχα θα ορμήξει  αμέσως στα ρουθούνια μου . Μου λείπουν εικόνες για να περιγράψω, ζωή για να εξιστορήσω. Εντάξει από μυρωδιές δεν έχω παράπονο…

Οι φίλοι στην ίδια κατάσταση κι αν δεν είναι τολμούν αυτά που δεν τολμάς εσύ. Οι συμβουλές τους πανομοιότυπες «Βρες πράγματα να κάνεις για να μην βαλτώσεις». Τα  βρίσκω τα κάνω, φούσκες καταδικασμένες να ξεφουσκώσουν  σαν το πνιγμένο που κρατιέται από τα μαλλιά του . Κι όσοι τα κατάφεραν, με δικαιολογημένο ύφος περηφάνιας, μερικές φορές με τον τρόπο τους σε ταπεινώνουν ακόμα περισσότερο, σε γεμίζουν ενοχές , σε κατατάσσουν στους άχρηστους επειδή κάνεις το μεγάλο λάθος και μένεις ακόμα στη χώρα σου , επειδή δεν είσαι από τους «δυνατούς».

Ο απέναντι έχει περιστέρια στην ταράτσα. Τα βλέπω που πετούν γύρω από το ξύλινο σπιτάκι τους. Γυρνάω στο γραφείο μου τραβώντας την κουρτίνα … 

Σχόλια

Ο χρήστης Menelaos Gkikas είπε…
άκου να σου πω καλό μου. καταρχήν πολύ όμορφο το ημερολόγιό σου. μερικές φορές έχεις/έχουμε δημιουργήσει 2 πραγματικότητες. άλλη γνώμη και άποψη έχεις εσύ για τον εαυτό σου και άλλα πράγματα βλέπουν οι άλλοι σε εσένα για να διαμορφώσουν μία άποψη τελείως διαφορετική από τη δική σου. διαβάζοντας το About Me, βλέπω ότι έχεις κάνει τόσα και τόσα πράγματα και ενδεχομένως στην ηλικία σου, δεν κάνω πλάκα, έχεις ένα πολύ ανώτερο προφίλ της απλής φοιτήτριας και το λέω γιατί το ξέρω αυτό. όμως η κτηνώδη πραγματικότητα του 21ου αιώνα, μερικές φορές η ονειρούπολη των ψευδαισθήσεων που συναντάμε σε ορισμένους χώρους (;) μεταμορφώνουν την ύπαρξή σου από κάτι δυνατό σε κάτι ευάλωτο, ακριβώς για να μπορεί να φαίνεται η απειλή. πέρασα έξω από το πολυτεχνείο. τέλοσπάντων, ας μην συζητήσουμε τι έβλεπα. θέλω να πω πως τώρα, αυτή την εποχή, αυτά τα χρόνια είναι σαν να έχουμε μία δεύτερη ευκαιρία, ως επανάσταση πάντα. να περπατήσουμε ξανά στα ίδια στρατόπεδα και να ξεσκίσουμε τον κακοπροαίρετο κόσμο, τώρα κοιτάζοντάς τον στα μάτια. είναι κάτι που θέλει πολύ δουλειά, το μόνο σίγουρο είναι πως μερικές φορές όλα γίνονται εκ του ασφαλούς. άλλωστε και ο τίτλος του ημερολογίου που διάλεξες έχει κάτι από τα όνειρα και φαντάζομαι μπορείς να αντιληφθείς τη νωόσφαιρα της ελευθερίας αλλά και τη νωόσφαιρα, την ουτοπία μίας παράλληλης πραγματικότητας. τα λέω όλα αυτά επειδή μίλησες για τους δυνατούς, που δεν παίρνουν ναρκωτικά και για αυτό το λόγο ήθελα να γράψω για την ευκαιρία που ενδεχομένως, θα έχεις/έχουμε να ζήσουμε για δεύτερη φορά αυτό που κάποτε ήταν το όνειρό μας το παλιό, από σήμερα, τώρα όμως με την ανωτερότητα της απέναντι όχθης, άλλωστε σπουδάζεις συγγραφέας. ίσως να πρέπει να βρεις/βρούμε ξανά ποια είναι αυτή η απέναντι όχθη. και όταν γίνει αυτό τίποτα δεν θα σε σταματάει. θα περπατήσουμε ξανά σε αυτή την ονειρούπολη των ψευδαισθήσεων και θα ακούσει ο κόσμος αυτό το αντίο που τόσο του άξιζε. πρόσεχε όμως διότι οιοσδήποτε περπατά, οικειοποιείται...
Ο χρήστης Sophia Choleva είπε…
Καταρχάς να σε ευχαριστήσω για το ωραίο σου σχόλιο. Δεύτερον θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου για τους δυο κόσμους. Εκτός λοιπόν από αυτόν που βλέπουν οι άλλοι κι αυτό που βλέπουμε εμείς, σε μερικές περιπτώσεις τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο, όταν εμείς οι ίδιοι έχουμε δυο κόσμους ή ζούμε μέσα σε δυο παράλληλους κόσμους. Σε αυτόν που δείχνουμε προς τα έξω και προσπαθούμε να εναρμονίζεται με τα «πρέπει» της κοινωνίας και με αυτόν που χρόνια φιλάμε για τον εαυτό μας ή για λίγους και εκλεκτούς που τον ανακαλύπτουν . Είμαστε άδικοι λοιπόν όταν λέμε πως οι άλλοι δεν μας καταλαβαίνουν. Δεν είναι και εύκολο έτσι; Τέλος πάντων ξέφυγα από το θέμα μας. Περί των δυνατών και των ευάλωτων τι να πω εγώ απλά θα συμφωνήσω. Προσωπικά πάντα οι άλλοι στηριζόντουσαν σε μένα και πίστευαν ότι θα τα καταφέρω ίσως κι εγώ αυτό να πίστευα για τον εαυτό μου, αυτό εξακολουθώ να θέλω να πιστεύω. Το πρόβλημα πια όμως δεν είναι προσωπικό, δεν είναι όπως τότε στις μέρες της πιτζάμας, τώρα είναι κάτι πάνω από εμάς για μας. Τώρα που υποτίθεται θα έπρεπε να έχω την μεγαλύτερη δύναμη, ακριβώς τώρα αισθάνομαι πιο ισοπεδωμένη από ποτέ. Θα την βρούμε την απέναντι όχθη, είμαστε υποχρεωμένοι να την βρούμε. Να κάνουμε το μεγάλο άλμα, όπως η γάτα της απέναντι βεράντας. Πρέπει να χορτάσουμε την πείνα μας για μέλλον, για ζωή. Ωραία τα έγραψα. Το πλυντήριο φωνάζει, πάω να απλώσω τα ρούσα, ευτυχώς από την πίσω βεράντα που δεν έχει σκουπίδια. Να’ σαι καλά και να προσέχεις
Ο χρήστης Sophia Choleva είπε…
ααα όσο για την περιγραφή στο blog ... την πήρα από ένα παλιό μου post του 2005 εδώLink
Ο χρήστης Menelaos Gkikas είπε…
ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία
κάποιος την έγραψε στο τοίχο με μπογιά
ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία
είπανε όμως πως την έγραψαν παιδιά

ύστερα κύλησε ο καιρός κι η ιστορία
πέρασε εύκολα απ'τη μνήμη στην καρδιά
ο τοίχος έγραφε μοναδική ευκαιρία
εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά
Ο χρήστης Sophia Choleva είπε…
καλά όλα αυτά αρκεί να μην καταλήξουμε σαν την Δαμανάκη...
Ο χρήστης Menelaos Gkikas είπε…
για αυτό ακριβώς το λέω, για να δώσω εγώ το σωστό χρώμα, τη σωστή διάσταση και τη σωστή επανάσταση στο άρθρο μου. για να μάθεις να θέτεις εσύ τα κριτήρια...
Ο χρήστης Menelaos Gkikas είπε…
εκτός αυτού αποδέχεσαι το βαθμό δυσκολίας? αποδέχεσαι την πολυπλοκότητα?
Ο χρήστης Sophia Choleva είπε…
Βασικά η ανάρτηση μου δεν ήταν επαναστατική .

Ομολογώ ότι μέσα από αυτή ξεχειλίζει μια δυσφορία. Εκφράζω μια προσωπική δυσφορία που μπορεί αρκετοί να την νιώθουμε στην Ελλάδα και που αυτή να οδηγεί τους ανθρώπους σε επανάσταση ή σε κατάθλιψη. Αλήθεια δεν ξέρω. Αποδέχομαι και τη δυσκολία και την πολυπλοκότητα. Γιατί όταν τα πράγματα φτάνουν στα άκρα και οι «λύσεις» αρχίζουν να γίνονται ακραίες .

Με απλά λόγια η κατάσταση είναι γάματα. Δεν ξέρεις τι να πρώτο σώσεις. Εδώ αδυνατούμε να σώσουμε τους εαυτούς μας πόσο μάλλον την πατρίδα μας.Δε μ’ αρέσει να δραματοποιώ τα πράγματα , ούτε ποτέ μου θέλησα να το παίξω επαναστάτρια, ούτε ποτέ ονειρευόμουν στη ζωή μου ότι θα έρθω αντιμέτωπη με μια τέτοια κατάσταση. Έχουν δίκαιο όσοι μας κατηγορούν ότι έπρεπε να το είχαμε προβλέψει όλο αυτό νωρίτερα. Όσο για τη γενιά μας, τα πράγματα ήταν σκατά και πολύ πριν την κρίση. Μερικές φορές διαβάζω παλιότερα μου post ή συζητήσεις παλιότερες σε forum και βλέπω ότι αρκετοί από εμάς παρατηρούσαμε και αποτυπώναμε την άθλια πραγματικότητα μας αλλά το μόνο που κάναμε ήταν αυτό, απλά να την περιγράφαμε ίσως να μην μπορούσαμε τότε να φανταστούμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα και θεωρώ ότι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα.

Με συζητήσεις, με αναρτήσεις και σχόλια σίγουρα δεν αλλάζουμε τίποτα. Αποτυπώνουμε απλά τις στιγμές, έτσι όπως τις βιώνουμε εμείς. Η μοναδική μου ελπίδα το πληκτρολόγιο μου, ότι μπορώ ακόμα να περιγράφω το πώς αισθάνομαι, αν και αυτό αρχίζει να με τρομάζει. Νιώθω πράγματα τόσο συσσωρευμένα που αδυνατώ να τα εξιστορήσω στον εαυτό μου, αδυνατώ να τα αντιμετωπίσω. Βυθίζομαι ολοένα και πιο βαθιά, στις συναισθηματικές, προσωπικές, επαγγελματικές, ιστορικές διαμάχες… Όλα είναι κουλουβάχατα, σαν να είμαστε στο μέσο μιας καταιγίδας , κλισέ το ξέρω αλλά έτσι αισθάνομαι.

Αντιλαμβάνομαι το αισιόδοξο μήνυμα σου, ότι μετά την καταιγίδα ελπίζουμε ότι θα αλλάξουν όλα προς το καλύτερο αλλά είμαι τόσο βυθισμένη αυτές τις μέρες που αρνούμαι να δω οποιαδήποτε φως.

Οπωσδήποτε χρειάζομαι μια αλλαγή και για τον τόπο μας και για εμένα. Προσωπικά φοβάμαι αφάνταστα τις αλλαγές ειδικά τις απότομες αλλά νομίζω ότι αυτή τη χρονική στιγμή μια τέτοια χρειαζόμαστε. Το πράγμα αν το αφήσουμε να πάει έτσι όπως πάει τώρα, το ξέρουμε ήδη ότι οδηγεί προς την καταστροφή. Όσο για την αλλαγή κανείς δεν μπορεί να μας διαβεβαιώσει για το αντίθετο, μπορεί να έχουμε ακριβώς τα ίδια καταστροφικά αποτελέσματα … Η υπομονή όλων μας έχω την αίσθηση ότι αρχίζει και εξαντλείται. Ο καθένας από εμάς αντιδράει διαφορετικά στα γεγονότα. Δεν έχω ιδέα τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Το μόνο που θέλω είναι ΑΛΛΑΓΗ.
Ο χρήστης Menelaos Gkikas είπε…
σχετικό. υπάρχει μία έκφραση. το χρήμα πολλοί εμίσησαν τη δόξα ουδείς. αυτό σημαίνει πως πίσω από κάθε όποια επιτυχία είναι πολλοί οι πατέρες. ο καθένας προσπαθεί να σε πείσει ότι από αυτόν ξεκίνησε η έμπνευση του μεγαλείου. τα άρθρα, τα σχόλια, τα ημερολόγια, μπορεί να είναι πολλά και ανεξάρτητα, όμως κατά βάθος κάποια στιγμή επηρεάζουν λίγο έως πολύ την ποιότητα των αποφάσεων. γιατί στον έναν κόσμο να είσαι ήρωας και στον άλλο ζητιάνος. έτσι λοιπόν δίκιο έχεις πως πρέπει να μάθουμε να κινητοποιούμαστε, μόνο έτσι...
Ο χρήστης Sophia Choleva είπε…
Καλημέρα Μενέλαε, όσο για τους πατέρες άστα να πάνε. Πόσες και πόσες φορές δεν έχω γράψει εδώ μέσα ότι δε γουστάρω τις συλλογικότητες και δεν μπορώ να μπω κάτω από οποιαδήποτε σημαία γιατί καμία δεν με έχει εκφράσει καλύτερα από ότι ο ίδιος μου ο εαυτός. Έτσι μας κατάντησαν, απομονωμένους. Δεν πιστεύουμε σε κανέναν και καλά κάνουμε και δεν πιστεύουμε αλλά αλήθεια τι μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας; Πολλά μπορούμε δηλαδή γιατί αν όλοι μας είχαμε έστω και ελάχιστη κριτική σκέψη ,μάλλον θα τους είχαμε πετάξει από μόνοι μας χρόνια τώρα. Όχι δεν είμαστε ζητιάνοι, ούτε ήρωες, κανένας πραγματικός ήρωας δεν ήξερε τι πραγματικά ήταν πριν έρθει η στιγμή που έπρεπε να αντιμετωπίσει. Στην τελική και οι αντιήρωες παίζουν μεγάλη σημασία στην εξέλιξη μιας ιστορίας. Τώρα ακούω ένα αγαπημένο τραγούδι από τις Τρύπες… Οι έλληνες μια ζωή πάσχουμε από αμνησία ,κι όταν δεν θυμάσαι την ιστορία σου και τα λάθη της είσαι καταδικασμένος να αποτύχεις ξανά.


Δεν ξεσηκώνομαι, δεν ψάχνω, δεν ξεσπάω,
δεν προχωράω πίσω ή μπροστά
κι όλα αυτά που θέλω ν'αγαπάω
δε μ'ανατριχιάζουν πια.

Γύρω μου οι σκιές έχουν παγώσει
κι έχω μείνει με το χέρι απλωμένο
τι ήθελα να κάνω έχω ξεχάσει

θα περιμένω, ώσπου να θυμηθώ, θα περιμένω...

Λιώνουν τα μάτια μου στο φως της τηλεόρασης
με νανουρίζει μια στριμμένη μελωδία
όσοι περνούν τη χώρα της απόγνωσης
παθαίνουν αμνησία.

Δεν απορώ ούτε καταλαβαίνω
πώς συνεχίζω να υπάρχω μ'όλα αυτά
θέλω να βγω από'δω μέσα κι όμως μένω
σε μια ομίχλη που ναρκώνει την καρδιά.

Γύρω μου το τζάμι έχει σπάσει κι έχω μείνει με το βλέμμα καρφωμένο
τι ήθελα να δω έχω ξεχάσει

θα περιμένω, ώσπου να θυμηθώ, θα περιμένω...

Δημοφιλείς αναρτήσεις