Άσε με να έχω έναν ήρεμο θάνατο


Δεν ήθελε να φύγει από εκείνο το μέρος,ήταν ο παράδεισος της ψυχής της,με την χρυσορόζ αμμουδιά,τον λαμπερό ήλιο,τη σκιά των δέντρων και τα γαλαζοπράσινα νερά … Όταν το πρωτοαντίκρισε,θυμάται ότι καθότανε κι εκείνος εκεί.Κάνανε συμφωνία ότι θα μπορούσαν να ζήσουν αρμονικά μαζί και έτσι κι έγινε,ώσπου μια μέρα εκείνος άρχισε να τη διώχνει κλωτσηδόν,και εκείνη πήρε των ομματιών της και έφυγε…

Πέρασαν μήνες,μέρες και εκείνος έψαξε να τη βρει και να της ζητήσει να επιστρέψει. Είπε πως ήταν καλύτερα να είναι μαζί της,γιατί αλλιώς ένιωθε μοναξιά.Εκείνη ξαναγύρισε γιατί πουθενά δεν βρήκε καλύτερο μέρος και γιατί είχε συνηθίσει να μοιράζεται τη ζωή μαζί του και δεν της άρεσε να παίρνει τα βουνά και να ζει μόνη …

Έτσι και έγινε,ζήσανε και πάλι αρμονικά και χαιρόντουσαν μαζί την χρυσορόζ αμμουδιά, τον λαμπερό ήλιο,τη σκιά των δέντρων και τα γαλαζοπράσινα νερά,αλλά εκείνος για κάποιο λόγο που ποτέ εκείνη δεν κατάλαβε,την έδιωχνε συνεχώς και μετά τη ζητούσε ξανά πίσω,κι αυτό έγινε πολλές-πολλές φορές …

Ένα βράδυ έφυγε,δεν άντεχε άλλο,ξέχασε για πάντα εκείνον τον άντρα και τον παράδεισο της ψυχής της.Έκανε τα πάντα για να ξεχάσει πως κάποτε υπήρξε εκείνο το μέρος, πολλές φορές έκλαιγε,το μοναδικό πράγμα που ήθελε στη ζωή της ήταν να ξαναγυρίσει πίσω εκεί,αλλά όσο κι αν το ήθελε ήξερε ότι πάλι θα την έδιωχνε,ένιωθε τόσο αδικημένη που ήξερε ότι κάπου υπάρχει ο παράδεισος της και κάποιος της τον στερούσε…

Πέρασαν μήνες και πολλά-πολλά χρόνια,γέρος πια και ανήμπορος,ρωτούσε συνέχεια για εκείνη και τη συνάντησε τυχαία σε ένα από τα τελευταία του ταξίδια και της ζήτησε να γυρίσει στην δικιά τους αμμουδιά για να πεθάνουνε μαζί,κι εκείνη του απάντησε : Άσε με τουλάχιστον να έχω έναν ήρεμο θάνατο,αφού ποτέ δεν με άφησες να έχω μια ήρεμη ζωή…

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις