Κάτι απογεύματα με καφέ και τσιγάρο ...

Κάθε αξιοπρεπές τέλος ενός ταξιδιού , πρέπει να σε βρίσκει με πρησμένα πόδια από το περπάτημα , πλημμυρισμένο από καινούργιες εικόνες , γεύσεις , μυρωδιές , κουβαλώντας μια κούραση στην πλάτη που όμως είναι τόσο γλυκιά και εκτιμάτε ακόμα περισσότερο , όταν ξέρεις πως είναι να δουλεύεις τις αργίες , όταν όλοι οι άλλοι , πετούν χαρταετούς , ψήνουν αρνιά ή κόβουν βασιλόπιτες κι εσύ χτυπάς κάτι αεροπλανικά δεκάωρα ή και δωδεκάωρα στη δουλειά .
Τότε ξέρεις πως η μια κούραση δεν έχει καμία σχέση με την άλλη και πως κάποιες τέτοιες στιγμές , προσεύχεσαι να σε αξιώσει ο θεός να βγάλεις χιλιάδες φουσκάλες στα πόδια σου , περπατώντας και ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο , παρά να κάνεις οτιδήποτε για να κανείς καριέρα .
Το ταξίδι στην Πράγα ήταν υπέροχο , τουλάχιστον αποφύγαμε για λίγο τις σπαστικές διακοπές ρεύματος, τη βρόμα από τα σκουπίδια και την ελληνική τηλεόραση . Μετά την άφιξη μας βέβαια , δεν μπορώ να πω ότι άλλαξαν πολλά πράγματα .
Η επάνοδος μου στα πάτρια εδάφη είναι γεγονός εδώ και λίγους μήνες. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια απουσίαζα από την Θεσσαλική πρωτεύουσα(μια θητεία Τζανακούλη δηλαδή , πάλι καλά ) κι όμως κάποιες αξίες δεν αλλάζουν ποτέ , όπως η ασφυκτικά γεμάτες βυσσινή κερκίδες του Αλκαζάρ κάθε Κυριακή , η μποτιλιαρισμένη Ηρώων Πολυτεχνείου και τα καταπληκτικά ρυζόγαλα της μαμάς.
Γυρίζοντας εδώ δεν υπήρχαν συναισθήματα , ήμουν άδεια . Ήταν τέτοια η κούραση, μέχρι να κλείσω την πόρτα της Τ.Πετροπούλου πίσω μου, που δεν μου είχε μείνει χρόνος ούτε να βήξω , πόσο μάλλον να αισθανθώ , και μετά σου λένε έφαγες τον γάιδαρο στην ουρά θα κωλώσεις ;Έλα όμως που η μπαμπέσα η ουρά είναι χοντρόπετση και δύσπεπτη , σου βγάζει την Παναγία … Δεν ένιωσα ηττημένη , επέλεξα συνειδητά και ίσως και λίγο εξαναγκαστικά να γυρίσω εδώ από όπου άρχισα .
Εκείνο που με κάνει να γελάω μερικές φορές , είναι όταν θυμάμαι τον εαυτό μου να λέει με μια αφελή σιγουριά πως θα πάω να ζήσω στην Αθήνα και τον συμφοιτητή μου τον Βαγγέλη να με κοροϊδεύει γι αυτό, και να μου λέει γάμα την πουτάνα την Αθήνα εγώ θα γυρίσω στα Χανιά , θα καλλιεργώ χασισοφυτείες και θα περνάω την ζωή μου φίνα.
Ο Βαγγέλης ήθελε ηρεμία κι εγώ ήθελα άγχος , καυσαέριο και ένταση , με αυτά φτιαχνόμουνα , έλα όμως που η ζωή τα φέρνει αλλιώς . Ακόμα δεν έχω καβαλήσει το τρακτέρ να πάω να οργώσω τα χωράφια της μάνας μου , ο Βαγγέλης όμως μια χαρά γιάπης , με το ωράριο του στην Αθήνα χτυπάει κάρτα , περνάει και φίνα .
Το πρόβλημα με μένα μια ζωή ήταν ο συγχρονισμός , ποτέ δεν βρισκόμουνα στο σωστό μέρος τη σωστή ώρα. Πολλά σωστά μέρη , σε ακατάλληλες ώρες , ίσως να φταίω κι εγώ που μια ζωή βιαζόμουν . Έφτασα κουρασμένη εδώ , μα και αποφασισμένη να αρπάξω τη ζωή από τα μαλλιά και ω του θαύματος στην αρχή για πρώτη φορά ένιωσα τόσο τυχερή .
Δεν είχα ούτε μια μέρα που είχα γυρίσει στη Λάρισα και διάβασα στην εφημερίδα ότι ανοίγει ένας καινούργιος ραδιοφωνικός σταθμός και ζητάει τα αυγά και τα πασχάλια .Πήρα τηλέφωνο πήγα από εκεί , ο μπάρμπας ενθουσιάστηκε ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε , ήξερε και τον πατέρα μου, ο ιδιοκτήτης τελικά ήταν φίλος του πατέρα μου , μου είπαν ότι θα με πάρουν τηλέφωνο ακόμα παίρνουν …..
Πήγα να μιλήσω στον διευθυντή μιας αρκετά μεγάλης εφημερίδας εδώ , γνωρίζοντας από πριν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να με πάρουν για δουλειά , αλλά επειδή αυτός είχε μεγάλη υποχρέωση στον πατέρα μου , με κάλεσε στο γραφείο του για να μου κάνει μάθημα επαγγελματικού προσανατολισμού , και να με πείσει να αλλάξω επάγγελμα και να ασχοληθώ με κάτι άλλο !!!
Εκεί που είχα απογοητευτεί , την άλλη μέρα ακριβώς βλέπω στην εφημερίδα , πάλι μια αγγελία από έναν αρκετά δυνατό ραδιοφωνικό σταθμό της Λάρισας , δεν χάνω τίποτα είπα και πήρα τηλέφωνο . Πήγα μου φέρθηκαν πολλοί φιλικά , με βάλανε και έκανα ντέμο , τους άρεσα . Με ρώτησαν ποια είναι τα μουσικά μου ακούσματα , τους το είπα ξεκάθαρα αν και ήξερα πως δεν ήταν αυτό που ήθελαν να ακούσουν, έκανα το σταυρό μου που εδώ δεν ήξερε κανείς τον πατέρα μου , και με αντιμετώπιζαν όλοι σαν τη Σοφία και όχι σαν την κόρη του Βασίλη .
Με ρώτησε ευθέως , αν μπορώ να κάνω εκπομπή με κουτσομπολιό γιατί αυτό πουλάει σήμερα , κι αν ξέρω να παίζω εμπορικά λαϊκά και ντιριντάχτα , αμέσως μετά αφού μου είχε πει ότι όποιος αποφασίζει να κάνει ραδιόφωνο πρέπει να γουστάρει αυτό που κάνει .
Το πρώτο μου λάθος είναι ότι είπα ναι . Μετά επί μια εβδομάδα σχεδόν πήγαινα στο σταθμό για να μάθω , για να λέμε και τα καλά , επειδή έχει τύχει να βρεθώ και σε άλλους εργασιακούς χώρους , το περιβάλλον εκεί μέσα ήταν το πιο φιλικό και ευχάριστο που έχω βρεθεί ποτέ μου .
Από την πρώτη μέρα όμως χτύπησα ένα δεκάωρο εκεί μέσα και τα έπαιξα , ήταν ξεκάθαρη μαζί μου πλήρωναν καλά, αυτή είναι επίσης μια άλλη αλήθεια που δεν μπορώ να παραβλέψω , κολλούσαν ένσημα και όλα τα σχετικά , βέβαια έκανες από την καθαρίστρια , την γραμματέα , την ηχολήπτρια , την μουσικό παραγωγό , την δημοσιογράφο , την καφετζού , όλα σε ένα , πώς να συμπληρωθεί το οχτάωρο .
Όλα αυτά δεν με χαλάσουν πολύ , αν και από εκεί που το κωλοβαρούσα όλη μέρα , το να τρώω τέτοιο πήξιμο ήταν λίγο ζόρι , αλλά ποιος τα γαμάει όλα αυτά μακάρι να μπορούσα να έκανα αυτό που γούσταρα , και σου σφουγγάριζα και όλο το σταθμό , όσο για τα λεφτά , με τη σιγουριά της τσέπης του μπαμπά από πίσω ποτέ δεν αντιμετώπισα καμιά δουλειά σαν βιοποριστικό μέσο(ακόμα) .
Πήγαινα ερχόμουνα , ξυπνούσα από τις 6 το πρωί , και όσο περνούσαν οι μέρες όλο και τα αυτιά μου δεν άντεχαν άλλο ντιριντάχτα και κλαρίνο . Μια μέρα βγήκα και στην εκπομπή μιας κοπέλας εκεί, εξαιρετική στη δουλειά της μόνο που εγώ δεν είχα τίποτα να πω , ούτε μπορώ να το παίξω ανάλαφρη , ούτε συμμερίζομαι αυτού του είδους την ψυχαγωγία , ούτε μπορώ εντέχνως να το παίζω χαζή, όπως κάνει η Μενεγάκη , ούτε με ενδιαφέρει να κουτσομπολεύω , ούτε γούσταρα αυτό που έκανα .
Παρόλα αυτά εγώ συνέχιζα να πάω , και η αφεντικίνα συνέχισε να με ρωτάει πως τα βλέπω τα πράγματα και αν μπορώ να ανταπεξέλθω και το δεύτερο λάθος μου είναι πως εγώ έλεγα ναι ,βέβαια εκείνη δεν ήταν καθόλου χαζή , ο τρόπος που έλεγα ναι ήταν σαν να της φώναζα όχι , παρόλα αυτά αυτή συνέχισε να με θέλει και να με δοκιμάζει .
Ευτυχώς το τριήμερο έφυγα από όλη αυτή την κατάσταση και έστω και για λίγο ξέφυγα , αν και μίσησα τον εαυτό μου που λέρωσα το iPod ,με τραγούδια του Πετρέλη, του Μάη, του Γιασεμή, του Βέρτη και κάθε καημένου , βλέπετε ήμουν εντελώς άσχετη , έπρεπε να κάνω εντατικά μαθήματα .
Στο πίσω μέρος του μυαλού μου , πάντα σκεφτόμουνα τον αδερφό μου , αλλά και τους φίλους μου εδώ , τι κράξιμο θα φάω Θεέ μου αν ξεκινήσω ….Ντρεπόμουνα γι αυτό που θα έκανα. Φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να έκανα καμία αναφορά στο blog μου γι αυτό .
Δεν άντεξα άλλο, όταν γύρισα από την Πράγα πήγα από το γραφείο της αφεντικίνας , της είπα κάτι παπαρίες ότι δήθεν βρήκα μια δουλειά στην Αθήνα και δεν θα μπορέσω να συνεργαστώ μαζί τους , στη μάνα μου είπα ότι βρήκαν κάποια με περισσότερη πείρα και δεν με πήραν , περιττό να σας πω ότι έγινε ο χαμός .
Από τη μια η μάνα μου να οδύρεται που δεν με πήραν στη δουλειά , κι αυτή η κουλτούρα θα σε φάει και τι σε πείραζε να λες πέντε παπαρίες και να σε πληρώνουν , κι εγώ της έλεγα μα εγώ δεν είχα πρόβλημα αυτοί δεν με πήραν ! Από την άλλη ο πατέρας μου μόνο που δεν χοροπηδούσε από την χαρά του , σαν να μην θέλει να δουλέψω καθόλου βρε παιδί μου , αυτόν τον άνθρωπο αλήθεια δεν μπορώ να τον καταλάβω . Μην στεναχωριέσαι παιδί μου, μου είπε και με μου έκανε ταπ-ταπ στην πλάτη, θα σου ανοίξω εγώ δικιά σου δουλειά !!!!
Να σας πω , δεν ήταν εύκολο για μένα να πω όχι, το θέμα είναι ότι δεν μπορούσα να πω με τίποτα ναι , οι λόγοι αρκετοί . Από τη μια δεν ήταν αυτό που έψαχνα , από την άλλη όπως είχε πει και η αφεντικίνα , για να κάνεις καλό ραδιόφωνο πάνω απ’ όλα πρέπει να γουστάρεις αυτό που κάνεις κι εγώ δεν το γούσταρα καθόλου , θα μπορούσα να προσποιηθώ , αλλά πιστέψτε με μου δόθηκαν πολλές ευκαιρίες και τις έχασα όλες γιατί δεν μπορούσα να προσποιηθώ , αυτό πληρώνω στη ζωή μου .
Από την άλλη να γαμιέμαι 6 μέρες την εβδομάδα κάνοντας κάθε μέρα κάτι που δεν μου αρέσει και να ξυπνάω και από τις 6 το πρωί , μου ήρθε ζόρι .Τόσα χρόνια τεμπελαριό, τώρα θα συμμορφωθώ;Ξέρω πως κάποτε θα το κάνω αλλά είπα να το αφήσω για αργότερα .
Μετά σας είπα και πριν ίσως αν δεν είχα την σιγουριά του μπαμπά από πίσω να είχα πάει πολύ πιο μπροστά στη ζωή μου .
Κατά τα άλλα περνάω όμορφα , διαβάζω απίστευτα πολλές ώρες , από λογοτεχνικά αριστουργήματα , μέχρι τις οδηγίες χρήσεως του Tide!Πολλές ώρες μου παίρνει και η πτυχιακή μου που με αυτά που έγιναν και με τα blogs την κάνει ιδιαίτερα επίκαιρη . Πίνω απίστευτα λίτρα πανάκριβου καφέ , σε ότι καφετέρια υπάρχει στη Λάρισα και στα περίχωρα και συζητώ κάτι για part-time για ένα ένθετο περιοδικό μιας εφημερίδας …