Για τον Κυριάκο ….

Ο Θανάσης στη Λάρισα


Γραμμένο από τον Administrator

Στις 13 Ιουλίου, ημέρα Πέμπτη, ο δικός μας Θανά(σ)ης θα εμφανιστεί στο Κηποθέατρο Λάρισας σε μια συναυλία διαφορετική από τις άλλες, που οργανώθηκε για σκοπό ιερό.Ένα παλικάρι 18 χρονών έμεινε ανάπηρο από ατύχημα πέρσι το καλοκαίρι και είναι ανάγκη να συγκεντρωθούν άμεσα χρήματα προκειμένου να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση, αφού υπάρχουν βάσιμες ελπίδες να σταθεί ξανά στα πόδια του. Την πρωτοβουλία πήραν συμμαθητές του από το 2ο Λύκειο, ενώ ανάμεσα στους ανθρώπους που ευαισθητοποιήθηκαν και πρωτοστατούν στην προσπάθεια αυτή είναι και οι γιοι του Θανάσ’(η), ο Κωνσταντής και ο Αριστοτέλης. Στη συναυλία θα παίξουν δύο μαθητικές μπάντες και μια φοιτητική, ενώ ο Θανάσης θα συμμετάσχει - αφιλοκερδώς εννοείται - παίζοντας τρία τέσσερα κομμάτια με το λαούτο του. Για να εξηγούμαστε, δηλαδή. Δεν πρόκειται για συναυλία του Παπακωνσταντίνου. Γνωρίζω ότι ο συναυλιοτουρισμός στον οποίο με ζήλο οι επιδίδεται (και πολύ καλά κάνει) η πλειοψηφία των κατοίκων της κοιλάδας βασίζεται σε άλλα στάνταρ. Να πάμε κάπου, να ακούσουμε τη μπάντα να παίζει τρεις-τέσσερις ώρες, να ταδιδέψουμε με τα τραγούδια, να «φτιαχτούμε», να ξεδώσουμε, να αφήσουμε την καρδιά και το μυαλό μας ελεύθερα, να πετάξουμε σε ορυχεία σκοτεινά τα σκουπίδια που κουβαλάμε και να γεμίσουμε θετική ενέργεια. Κι αυτό είναι το φυσιολογικό, έτσι; Για να μην παρεξηγηθώ. Εδώ, όμως, έχουμε να κάνουμε με μια ιδιαίτερη περίπτωση. Αν υπάρχει μια ελπίδα αυτό το παιδί να μην περάσει όλη την υπόλοιπη ζωή του στο καροτσάκι, νομίζω ότι - εφόσον μπορούμε - θα είναι σπουδαίο να βάλουμε κι εμείς το χεράκι μας, ώστε αυτή την πιθανότητα να την κυνηγήσουμε και να την εξαντλήσουμε. Και μακάρι να τη δούμε να γίνεται βεβαιότητα και πραγματικότητα. Δεν ξέρω πόσοι θα είχαν τη δυνατότητα και το κουράγιο να μετακινηθούν από άλλες πόλεις για να ακούσουν τον Θανάση να παίζει μόνο τρία τέσσερα τραγούδια. Μακάρι το κίνητρο της προσπάθειας να γίνει καλά ένα παλικάρι 18 χρονών να είναι αρκετά ισχυρό, όσο οι μουσικές του Θανάση. Βεβαίως, είναι θέμα προσωπικό και φυσικά κανενός οι ευαισθησίες δεν κρίνονται από το αν θα δώσει «το παρών» ή όχι. Αλίμονο. Απλά σκέφτομαι ότι η ταλαιπωρία (ίσως) μιας ημέρας για μας, μπορεί και να χαρίσει μια ολόκληρη (φυσιολογική) ζωή σε έναν νέο άνθρωπο. Πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο. Και μια παράκληση: Ακόμη κι εσείς που για διάφορους λόγους ενδεχομένως να μην είστε παρόντες, προσπαθήστε να το διαδώσετε σε όσους περισσότερους μπορείτε. Θα επανέλθω σε σύντομο διάστημα και με νέα υπενθύμιση. Θα σας ζαλίσω, αλλά δικαιολογήστε με αυτή τη φορά. Κι επίσης συγχωρήστε με αν έγινα λιγάκι μελό. Είναι θέμα ανθρωπιάς, νομίζω. Θα ήταν πολύ αισιόδοξο το μήνυμα αν αυτή η κοιλάδα έδειχνε με τη δράση της ότι δεν είναι απλώς μια παρέα ατόμων που γουστάρει την ίδια μουσική (όχι ότι είναι μικρό πράγμα αυτό), αλλά μια μεγάλη αγκαλιά που μπορεί να χωρέσει και να βοηθήσει ανθρώπους που έχουν πραγματική ανάγκη. Σκεφτείτε τι δώρο θα ήταν για τον Κυριάκο (έτσι είναι το όνομά του, αν δεν κάνω λάθος) να περπατήσει ξανά. Να κάνει αυτό που σχεδόν όλοι μας θεωρούμε αυτονόητο για τους εαυτούς μας.

Χάρης Alvaro Γεωργούλας

Υ.Σ 2 Λύκειο σε αυτό που πέρασα κι εγώ τα καλύτερα μου χρόνια… Θυμάστε για τον Τασούλη του πρώτου ορόφου που σας έλεγα είναι μέλος από το ένα συγκρότημα που θα εμφανιστεί στη συναυλία που θα γίνει για τον Κυριάκο , έχω αρκετούς λόγους για να είμαι ευαισθητοποιημένη σε αυτό το θέμα , μακάρι όλη η Λάρισα να είναι εκεί…

Ραχάτι και άγιος ο Θεός

Είναι τρεις το πρωί , έχει μπει ο Ιούλης , η ραστώνη κυριαρχεί τα πάντα , ραχάτι και άγιος ο Θεός που λέμε ! Κάθομαι δίπλα από μια ανοιχτή μπαλκονόπορτα, κάτω από το παρελθόν των προγόνων μου , έχει δροσιά , παράξενο για τη Λάρισα ε;
Κρεμασμένα μετάλλια στους τοίχους , αυτό έμεινε, και νιώθω μια απερίγραπτη συγκίνηση … Όχι- όχι για τα μετάλλια , μπροστά στη θέαση τους δεν νιώθω τίποτα απολύτως , κατά βάθος μου είναι εντελώς αδιάφορα …
Συγκινούμαι όμως από την απόλυτη ησυχία που κυριαρχεί τα πάντα εδώ μέσα και κυρίως εμένα… Από το πρωί φλέρταρα με την ιδέα να λερώσω αυτό το χαρτί με λέξεις, να γεμίσω ασφυκτικά κάθε σειρά του τετραδίου , να θυμηθώ τις παλιές, καλές μέρες, γιατί όπως και να το κάνουμε , άλλη εκτόνωση είναι να γράφεις στο χαρτί και να αντικρίζεις κατάματα το συναισθηματικό σου κόσμο , μέσα από τις διακυμάνσεις που έχει ο γραφικός σου χαρακτήρας , κι άλλο να εκτονώνεσαι πάνω σε ένα keyboard ! Ακόμα πιο άχαρη μου φαντάζει η διαδικασία μεταφοράς από το χαρτί στο pc … Μόνο τον ήχο του ρολογιού ακούω , έναν ήχο που περνάει απαρατήρητος , όταν το σπίτι γεμίζει με κόσμο, και σήμερα όπως είπα και πριν από το πρωί ήθελα να γράψω, αλλά μια τα τρένα , μια ο ύπνος που μου έλειπε, μια η Νούλα που ήρθε να σπαταλήσει λίγο χρόνο μαζί μου, πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβω, μα η ανάγκη μου για γράψιμο , με περίμενε υπομονετικά ! Μέσα σε αυτό το σπίτι που μεγάλωσα έρχονται ατελείωτες αναμνήσεις στο νου , κι όμως ούτε αυτές είναι που με συγκινούν … Τελικά πρέπει να είμαι αηδιαστικά εσωστρεφής , γιατί προσπαθώντας να θυμηθώ παλιότερες στιγμές συγκίνησης , όλες κυμαίνονται στο ίδιο μοτίβο , εγώ, η γωνιά μου , το τασάκι μου , η ησυχία μου και τα τσιγάρα μου…Αχ, φυσάει τώρα ένα δροσερό αεράκι μουδιάζει το κορμί μου , είχα καιρό να νιώσω πάνω μου αυτή την γλυκιά αίσθηση του κρύου αέρα , γιατί αυτός από το κλιματιστικό , όπως και να το κάνουμε δεν σου προσφέρει την ίδια απόλαυση ! Τα νέα που άκουσα με έκαναν να ανησυχήσω και να σπάσουν για λίγο τη γαλήνη μου , δεν πτοήθηκα όμως , με περιμένουν τόσες όμορφες στιγμές , ας δώσω λίγο χώρο και για τις άσχημες που θα έρθουν , δεν μου αρέσει η μονοτονία …
Έπαψα πια να στεναχωριέμαι που μου λείπουν τόσοι άνθρωποι , θα έρθει η ώρα να βρεθούμε ξανά όλοι μαζί αγκαλιά , τώρα που όλοι είναι μακριά , μου αρέσει στα αλήθεια που είμαι μόνη μου , το απολαμβάνω …