Που οδηγεί αυτή η σκάλα ;

Γεννήθηκα ακριβώς στα μέσα της δεκαετίας του 80, τότε που οι άνθρωποι αναρωτιόντουσαν:Μήπως είμαι fashion victim;Τότε που άρχισε να ακούγεται συχνά το:Ποια είναι αυτός;και άλλες τόσες φράσεις…

Μια δεκαετία που δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από αυτή αλλά επειδή ήμουν η μικρότερη σε ένα ολόκληρο σόι,είχα τόσους συγγενείς αλλά μετέπειτα και φίλους να μου την περιγράφουν κάπως έτσι...

Let’s go Brazilian –Α.Ε.Λ Forever- Τις Κυριακές τρώω στης μητέρας μου –Είμαι χάλια έχεις τίποτα να μου δώσεις –Ο Άγιος Βασίλης είναι αλήθεια –Let’s go camp –Σκληρός δίσκος –Βρήκα σε ευκαιρία όλα τα παλιά των Boney_M-Είναι trans –Κόκα,κρακ,αίμα, μάσκα οξυγόνου,σύριγγα,σκληρό νόμισμα-Παίζει στο χρηματιστήριο για να ξεχάσει-Είμαι παραγωγός ραδιοφώνου-Είμαι ντι-τζει –Είμαι σταρ- Θα μείνω μέσα-Φεύγω για Αφρική θέλεις τίποτα;-Χτες το βράδυ είδα ένα U.F.O- Ο Bob Dylan έχει φάρμα-Το έχετε και σε μαύρο;- Ξέβαψε το ρίμελ .Τσούζει το μάτι μου,γαμώτο!-Κλαίω.Φταίει ο εξαερισμός ή εκείνο το τηλεφώνημα;-Μα καλά αλήθεια ζει μέσα σε ένα θάλαμο οξυγόνου;

Εγώ αρχίζω να θυμάμαι κάπου εκεί κοντά στο θάνατο του Σιδηρόπουλου και μετά,τότε που ανοίγουν ιδιωτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί και τα ιδιωτικά κανάλια το ένα μετά το άλλο.Θυμάμαι τη θεία μου να με έχει αγκαλιά και να βλέπουμε στην τηλεόραση τον Ρουβά να τραγουδάει «1992 μαζί κι αυτό το χρόνο μαζί εμείς οι δυο»,θυμάμαι τον Τράγκα να κάνει τις εκπομπές του χωρίς αναισθητικό όντως,την Κανέλη να λέει ειδήσεις,τον Τριανταφυλλόπουλο να κάνει την Ζούγκλα και τον Κούγια να βγαίνει από τότε στα κανάλια.Tην υπόθεση με την Παναγωπούλου,τον Σπύρο Παπαδόπουλο με την Κουλιανού να κάνουν το Fantastico,to Ciao ANT1 με τον Μαρίνο,την Κορομηλά με το ΜΠΡΑΒΟ και τους μάγους της…

Αλήθεια αν κάτσω και απορυθμίσω όλα αυτά που θυμάμαι θα με πάρει το βράδυ μιας και είναι ξημέρωμα …Μεγάλωσα απότομα,μέχρι τα εννιά μου άκουγα όπως όλα τα παιδία της ηλικίας μου Ρουβά και θαύμαζα την Αλίκη Βουγιουκλάκη,από τα δέκα μου και μετά όμως,άρχισα να συμπεριφέρομαι αρκετά απροσάρμοστα για την ηλικία μου.

Άκουγα Σιδηρόπουλο,Άσιμο,χόρευα μόνο με το ντισκό τσουτσούνι στα παιδικά πάρτυ!!! Άκουγα,Μωρά στη Φωτιά,Ξύλινα Σπαθιά,Τρύπες,έβλεπα φανατικά Comfuzio στην ΕΡΤ3 και στα έντεκα μου έσβηνα τα κεράκια τραγουδώντας δεν θέλουμε θλιμμένους στην γιορτή μας!

Τελικά πολλοί παράγωντες με επηρέασαν,σε όλη την πορεία της ζωής μου για να γίνω αυτό που έγινα,καλό ή κακό δεν έχει σημασία.

Από τη μια πρώτοι και καλύτεροι οι γονείς μου, ο αδερφός μου ο Δημήτρης,η κατά οχτώ χρόνια μεγαλύτερη ξαδέλφη μου,το Comfuzio,που αντί να βλέπω στην τηλεόραση τον Λυκούργο με την Καρολίνα στο Disney club,έβλεπα,τον Παραρά και τον Κανάκη,κι αντί να διαβάζω «Κατερίνα», διάβαζα «Βαβέλ»…

Δεν ξέρω τι φταίει,ίσως το γέρικο περιβάλλον που είχα τριγύρω μου,ίσως το ότι και βιολογικά,ωρίμασα γρήγορα αφού πριν καν κλείσω τα έντεκα,έπρεπε να μάθω για τις σερβιέτες και τα σουτιέν,αυτό είναι που λέμε ανάπτυξη.

Με επηρέασε και ο δάσκαλος που είχα στην πέμπτη και έκτη δημοτικού,να είναι καλά ο κύριος Μπίλης όπου κι αν βρίσκεται.Φανατικός γαύρος,αντί να μας μαθαίνει γράμματα, έφερνε το «Φως»,κάθε μέρα και ήμασταν όλοι στην τάξη ενημερωμένοι για τα μπασκετικά και ποδοσφαιρικά θέματα.Ακόμα θυμάμαι τις απειλές του,όταν ερχότανε πάνω σε μένα και σε αλλά δυο παιδιά το Θανάση που ήταν Παναθηναϊκός όπως κι εγώ και στον Ηλία που ήταν ΠΑΟΚ,πως αν δεν αλλάζαμε ομάδα,δεν θα μας έβαζε 10 όπως σε όλα τα άλλα παιδιά, οι απειλές του δεν έπιασαν,αλλά και εμείς δεν χάσαμε τα δεκάρια του..

Θυμάμαι ακόμα τα παρατράγουδα του ΠΑΟΚ με τον Βουλινό και το 1-0 του Παναθηναϊκού με τον Άγιαξ!Τότε είναι που άρχισα να ακούω και reggae. Πέθανε ο Παραράς και είναι κάτι,που τολμώ να πω,πως δεν το ξεπέρασα ποτέ,ήθελα με κάποιον τρόπο να τον θυμάμαι συνέχεια,η αφορμή που άρχισα να ακούω reggae λοιπόν,ήταν ο θάνατος του Αντώνη,αυτός με μύησε στην reggae …


Το Comfuzio είναι η μοναδική ελληνική εκπομπή που δεν έχασα ούτε ένα επεισόδιο της, και τις έγραφα όλες στο βίντεο,όταν πια τις είχα δει όλες τις εκπομπές πάνω από τριακόσιες φορές την κάθε μια,παρατήρησα ότι ο Αντώνης είχε μια τρομερή αδυναμία σε κάποιον κύριο Bob Marley,δεν άργησα να τον ανακαλύψω…

Επίσης στα δεκατρία μου ένα πενθήμερο ταξίδι στην Θεσσαλονίκη,όπου σπούδαζε τότε η ξαδέλφη μου ήταν καταλυτικό,για το πώς θα άρχιζα να βλέπω τη ζωή από εκεί και πέρα, μια βραδιά στο «Άλλοθι» και μια στο «Bullshit» στα λαδάδικα,ήταν αρκετές για να με αλλάξουνε!Κάθε πράγμα στον καιρό του που λένε,πέρασα την εφηβεία μου,έτσι όπως αξίζει να την περάσει κανείς,με επανάσταση,φασαρίες και παντιέρες,αλλά ήδη στα δεκαέξι μου είχα σοβαρευτεί αρκετά,ώστε να μην δοκιμάσω κανένα από τα άπειρα ναρκωτικά,που περνούσαν καθημερινά μπροστά από τα μάτια μου,στο σχολείο αλλά και παντού,κούνια που τους κουνάει μερικούς,ότι αυτά δεν συμβαίνουν στην πόλη μας,αλλά σίγουρα σε κάποιον άλλο πλανήτη!


Στα μαθητικά μου χρόνια με επηρέασε επίσης,κι ο καθηγητής των θρησκευτικών που είχαμε ο κύριος Μπάρλος,ο οποίος από ότι θυμάμαι έχει γράψει ένα-δυο βιβλία θρησκευτικών από αυτά που διδάσκονται στα σχολεία, όπως και ο κύριος Ράπτης ο καθηγητής των Λατινικών στην κατεύθυνση,που είναι σαν να τον ακούω ακόμα και τώρα να μου λέει "οι καιροί ου μενετοί" Σοφία,πόσο δίκαιο είχε τελικά…

Με τα πολλά –πολλά,φτάσαμε στο σήμερα,που τολμώ να πω,πως έχει λιγότερα χρώματα από το χθες,η δεκαετία του ενενήντα φαντάζει στο μυαλό μου,η δεκαετία με τις περισσότερες αλλαγές,.Σήμερα πια,τα περισσότερα τριγύρω μου,μου φαίνονται,στάσιμα και επαναλαμβανόμενα,τι κι αν στην δικιά μου ζωή οι μεγάλες αλλαγές ήρθαν μετά το 2003.

Τώρα πως εγώ έφτασα να σπουδάζω δημοσιογραφία,ενώ όπως έχω πει και πολλές φορές στο παρελθόν,ότι ήμουνα πιτσιρίκι όταν φώναξα για πρώτη φορά το «Αλήτες,ρουφιάνοι,δημοσιογράφοι»,είναι ένα άλλο θέμα,ίσως να το επιδίωξα,ίσως και να έτυχε,γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο εκτός από αυτό,βέβαια τα όνειρα όταν πραγματοποιούνται πολλές φορές απομυθοποιούνται κιόλας,όπως ας πούμε με την εκπομπή στο ράδιο ή άλλα τόσα που ήθελα να κάνω και τελικά κάποια στιγμή τα κατάφερα …


Γενικά πάντως νιώθω τυχερή,που κατάφερα να γνωρίσω τόσο διαφορετικούς ανθρώπους στην πορεία της ζωής μου και να ζήσω τόσες ξεχωριστές εμπειρίες,ξέρω οι μεγαλύτεροι θα μου πείτε και που είσαι ακόμα...
Έχω τοσα πολλά ακόμα να απομυθοποιήσω,μα οι μύθοι στη ζωή δεν τελειώνουν ποτέ,οπότε δεν φοβάμαι.


Κλείνω με δυο λόγια του Μιχάλη Λεάνη,που ειπώθηκαν δια στόματος Μιχάλη Μούτα, κάποτε στην ελληνική τηλεόραση από την συχνότητα του Star channel ………
«Και τώρα ήρθε η ώρα για λίγο σουρεαλισμό του κώλου …Που οδηγεί αυτή η σκάλα;Μήπως σε ένα ταξίδι στην Καβάλα ;»

Σχόλια

Ο χρήστης Кроткая είπε…
είμαι συνομίλικη με την κατά 8 χρόνια μεγαλύτερη ξαδέρφη σου (!), όπως ξέρεις και ΟΛΑ αυτα μου λένε πολλά.

Κι εγώ είχα στεναχωρηθεί με το θάνατο του Παραρά και έβλεπα Conmfuzio ας πούμε -κι άλλα κι άλλα.

Συμφωνώ, το σήμερα έχει λιγότερα χρώματα από το χτες.

Καθυστερήμε΄να -κατά πολύ- χρόνια πολλά Jam! :)
Ο χρήστης Sophia Choleva είπε…
Σ’ευχαριστώ Krot μου , οι ευχές είναι πάντα καλοδεχούμενες όποτε και να έρχονται !
Δεν σου κρύβω ότι διαβάζοντας σε, πολλές φορές μου θυμίζεις την ξαδέλφη μου, που μου είναι μονάκριβη , και που μια ζωή ήμασταν σαν αδερφές… Εκείνο που πάντα μου άρεσε είναι ότι από μικρή , με είχε κοντά της και μου φερότανε πάντα σαν να είμαι συνομήλικη της… Αλήθεια είναι ότι και δικά σου κείμενα με έχουν αγγίξει πάρα πολλές φορές , αλλά ένας λόγος που ίσως δεν τα σχολίασα, ήταν ότι πολλοί μπορεί να λέγανε , μα καλά αυτή είναι πιτσιρίκι που τα θυμάται όλα αυτά !!!!
Τώρα που ξέρω ότι έβλεπες και Comfuzio , έχω ακόμα ένα λόγο παραπάνω να σε συμπαθώ κάργα :)
Ο χρήστης manosantonaros είπε…
Εξαιρετικό κείμενο μικρή μου.
Ε-ξαι-ρε-τι-κό. Εκανες έναν υπέροχο μονόλογο για τη διαδρομή της ζωής σου, με αποτέλεσμα να καταλάβω πολλά πράγματα για ανθρώπους της γενιάς σουτ, που αγνοούσα.
Οσο για το Κομφούζιο, θέλω να σου πω, ότι είμαι ο πρώτος που τους ανακάλυψα δημοσιογραφικά στην Αθήνα, που βέβαια σνομπάριζε την ΕΤ3 (ακόμα το κάνει). Ηταν υπέροχοι και αυτό που κάναε τότε, δεν έχει ξανασυμβεί... οι άνθρωποι ήτουνε πολύ μπροστά. Τόσο μπροστά που δεν έχουμε φτάσει ακόμα, αυτο που'χαν σκεφθεί.
Αν καμμιά φορά τα φέρει η μοίρα και βρεθούμε, θα σου πω πολλά.
Χάρηκα ακόμα περισσότερο που τα ίδια έβλεπε και η krotkaya, με το εξιρετικό blog της.
Τώρα περί δημοσιογραφίας.
Ασε τις παπαριές και κάνε δημοσιογραφία.
Το σημερινό σου ποστ μια χαρά θα στεκόταν σε οποιοδήποτε περιοδικό ή κυριακάτικη εφημερίδα. Αυτούσιο...
Το πληκτρολόγιο σου και η ψηφιακή σου μηχανή είναι ο καλύτερος σου εργοδότης.
Αντε μωρέ...
Εχεις και κανάλι (to blog σου) ... τί περιμένεις: Πτυχίο;
Το ξέρεις ότι σε παρακολουθώ...
περιμένω λοιπόν την επόμενη δημιουργική εκρηξή σου...
Ο χρήστης manosantonaros είπε…
Εξαιρετικό κείμενο.
Πολύ ενημερωτικό για μένα που ρούφηξα τις αναμνήσεις μιας πιτσιρίκας. Το καλύτερο μονοπατι για να μάθω.
Κομφούζιο ε;
Αν ποτέ η ζωή τα φέρει να τα πούμε, θα σου διηγηθώ πράγματα που δεν θέλω να γράψω στο net. Οι άνθρωποι ήταν πολύ μπροστά... τόσο μπροστά που δεν τους έχουν πλησιάσει μέχρι σήμερα.
Περί δημοσιογραφίας: Ασε τις παπαριές και δημοσιογράφησε. Τί περιμένεις; Το πτυχίο;
Εχεις blog, εχεις ψηφιακή κάμερα... δεν καταλαβαίνω τί περιμένεις;
Να γίνεις γρανάζι στους χώρους, που είμαι σίγουρος ότι μισείς (ή θα μισήσεις);
Αντε ντε...
Περιμένω, εντάξει;
Ο χρήστης manosantonaros είπε…
αν ήρθαν 2 περίπου ίδια comments, είναι γιατί (νομίζω) ότι ένα το'χασα και όπως βλέπεις δεν βαρέθηκα να στο ξαναγράψω...
Ο χρήστης manosantonaros είπε…
Tέλος πάντων...
δεν αντέχω 3η φορά.
Σε τίτλους λοιπόν.
1. Εξαιρετικό κείμενο.
2. Κομφούζιο... εχω μια ΟΛΟΚΛΗΡΗ ιστορία να σου πω... βλεπανε πολύ μπροστά.
3. Δημοσιογράφησε και ασε τις παπαριές.
Ο χρήστης Sophia Choleva είπε…
Σ’ ευχαριστώ Μάνο μου για τα καλά σου λόγια μέσα από την καρδιά μου …Γενικά σήμερα ήταν μια μέρα που άκουσα τόσα καλά μαζεμένα , δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαρούμενη με κάνουν όλα αυτά … Από το μπράβο ενός φίλου , μέχρι τα δικά σου λόγια και δεν θέλω τίποτα άλλο για να σχηματιστεί το πιο πλατύ χαμόγελο στα χείλη μου …Όσα ευχαριστώ και να πω, νομίζω πως δεν φτάνουν για να δείξω το πώς αισθάνομαι αυτή τη στιγμή … Το ότι μου δίνεται η ευκαιρία να μοιράζομαι τις σκέψεις μου με πέντε ανθρώπους εκεί έξω και το ότι κάποιοι γουστάρουν να με διαβάζουνε, για μένα αυτό είναι μοναδικό , αν μου το έλεγε αυτό κάποιος πριν ένα χρόνο, θα μου φαινότανε απλούστατα κακόγουστο αστείο ! Είδα με τα μικρά ματάκια μου την μαύρη αλήθεια , έστω και στην επαρχία , φαντάζομαι πόσο χειρότερα θα είναι τα πράγματα στην Αθήνα , το μόνο που προσεύχομαι είναι να μην χάσω ποτέ τη Σοφία και να πάνε να γαμηθούνε όλα τα άλλα κι ας μην γίνω ποτέ γρανάζι στους χώρους , αυτό που άκουσα σήμερα από τα χείλη μιας κοπελιάς , σε έναν χαλαρό καφέ, για μένα ήταν η μεγαλύτερη αναγνώριση … Τα δικά σου λόγια σήμερα είναι για μένα το καλύτερο μπράβο που θα μπορούσα να ακούσω …Όσο για το Comfuzio, εγώ τι να πω τώρα τα είπες όλα εσύ … Όσο για τη μοίρα , ποιος ξέρει ίσως τα φέρει έτσι και συναντηθούμε και να είσαι σίγουρος πως θα έχω πάντα τα μάτια μου και τα αυτιά μου ανοιχτά για να μάθω και να ακούσω , και αλήθεια διψάω τόσο πολύ για να μάθω … Το πτυχίο έρχεται Μάνο , έρχεται !
Ο χρήστης Sophia Choleva είπε…
Μόλις έχω γυρίσει , από πιόμα και ατελείωτες τσικουδιές !Λοιπόν σήμερα παρακαλώ να σημειωθεί η ημερομηνία , ήταν μόνο η αρχή , θα μεγαλουργήσουμε ρε !Έπεσαν οι μεγάλες ιδέες στο τραπέζι , καλά παιδία από πάστα νουγκατίνας έχουμε , τι άλλο μας μένει; Τίποτα, όρεξη και μεράκι έχουμε όλοι … Δεν σας αποκαλύπτω ακόμη τίποτα αλλά εδώ θα είστε και θα δείτε !Λοιπόν σας απειλώ θα κάνουμε μεγάλα πράγματα !Προς το παρόν το μόνο που μπορώ να υποσχεθώ είναι ένα βιντεάκι που θα ανέβει μέσα στο Σαββατοκύριακο , η λήψη βέβαια είναι από το προηγούμενο Σάββατο , αλλά οκ , θα πέσει πολύ γέλιο με πρωταγωνιστές εμένα και τον Αντρίκο !
Ο χρήστης Γείτων είπε…
Η ομορφιά των πραγμάτων τα οποία μας μεγάλωσαν, σπάνια μπορεί να συγκριθεί με την ομορφιά όσων αντικρύζουμε όταν είμαστε μεγάλοι. Όμως τα χρώματα είναι ακόμη εκεί. Τα δικά μας μάτια έχουν χάσει την ικανότητα να τα διακρίνουν. Καλησπέρα σοφάκι, όταν ανοίξεις τα μάτια σου σήμερα, φρόντισε να τα ανοίξεις διάπλατα. Και κάθε αύριο κατι πιο όμορφο από χθές θα βλέπεις.
Ο χρήστης Borg είπε…
pfff
ακομα ενα καμενο ατομο :P για σου σοφακι , μπραβο σου , με αρεσε πραγματικα
Ο χρήστης zouri1 είπε…
πολυ καλο κειμενο.Εγω το 80 απολυομουνα απο φανταρος.Αν ψαξεις λιγο στο blog μου,θα βρεις τις ιστοριες μου για τον Σιδηροπουλο και Ασιμο που και εμενα μ αρεσανε πολυ.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
"Τι είναι η γραφή? Ο φύλακας της ιστορίας......" είπε κάποιος δια του πληκτρολογίου μου.
Ο χρήστης Sophia Choleva είπε…
Swstos o tupos pou to eipe, etsi einai mouta!
Ο χρήστης Sophia Choleva είπε…
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

Δημοφιλείς αναρτήσεις