Αντίο Σαλονίκη!

Δέκα χρόνια πάρε-δώσε , δέκα χρόνια χιλιόμετρα , δέκα χρόνια έρωτας , δέκα χρόνια γεμάτα υποσχέσεις ..

Όπου κι αν στρίψω σε αυτή την πόλη καραδοκούν σε κάθε γωνιά , συσσωρεμένες αναμνήσεις … Όπου κι αν πάω πάντα επιστρέφω εδώ, ποτέ περισσότερο από τη στιγμή …

Πριν δέκα χρόνια ερωτεύτηκα αυτή την πόλη , ερωτεύτηκα τη Σαλονίκη! Της υποσχέθηκα τότε αιώνια αγάπη , και στα κόκκινα παγκάκια της παραλίας κάτω από τον Λευκό Πύργο , που τώρα πια αποτελούν παρελθόν, όπως και τόσα άλλα που έζησα στη νύμφη του βορρά , της ορκίστηκα αιώνια πίστη, της υποσχέθηκα πως κάποια μέρα θα ζούσα στην αγκαλιά της , κι αυτή με πίστεψε και για να μην είμαι και αχάριστη μου τα έδωσε όλα για όλα…

Για αρκετά χρόνια είχαμε σχέση εξ’ αποστάσεως , δεν υπήρξα βλέπεται ποτέ μόνιμος κάτοικός Θεσσαλονίκης , δεν κράτησα την υπόσχεση που είχα δώσει σε αυτή την πόλη ή μήπως τελικά απλά δεν ήρθε ακόμα η ώρα; Η αλήθεια είναι ότι όταν της έδινα τη ψυχή μου δεν ήθελα να την εξαπατήσω , αλήθεια ήθελα να της παραδοθώ ολοκληρωτικά , όχι μόνο το επιδίωξα να μείνω σε αυτή την πόλη, αλλά ήταν και ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα μου .

Σε κάθε μακροχρόνια σχέση όμως και μάλιστα εξ’ αποστάσεως , υπάρχει όπως πάντα τριβή, συνήθεια , απιστία . Φεύγει ο ενθουσιασμός του πρώτου καιρού καθώς κυλά ο χρόνος … Δεν ξέρω πως τα κατάφερα, μα καθώς πέρασαν τα χρόνια εγώ άρχισα να απομακρύνομαι όλο και πιο πολύ από κοντά της … Η απόσταση μεγάλωνε από τα 150 χιλιόμετρα , φτάσαμε στα 500 και μετά στα 600 , κι όμως το πάθος μου για αυτήν ήταν τόσο μεγάλο που ακόμα κι όταν τα χιλιόμετρα έγιναν περισσότερα εγώ δραπέτευα από την Πελοπόννησο και χανόμουνα για μέρες , εβδομάδες , μήνες στην αγκαλιά της , και κάθε φορά που έφευγα, ο ίδιος γλυκός πόνος , γιατί ήξερα πως ότι και να γίνει θα ξαναγύριζα, πως ότι και να γίνει κάποια μέρα θα ξαναγύριζα και θα έμενα για πάντα, μην ξεχνάτε πως είχα δώσει μια υπόσχεση !


Τα τελευταία δυο χρόνια όμως τα πράγματα άλλαξαν , η ζωή με πήγε αλλού , την απατούσα ασύστολα , με διάφορες πόλεις , όμως ξέρω πως εκείνο που την πλήγωνε πιο πολύ ήταν που είχα αρχίσει ήδη να την ξεχνάω και να με μαγεύει η μεγαλύτερη αντίζηλος της , η Αθήνα !


Όπως και να το κάνουμε όμως η Θεσσαλονίκη είχε κάτι που πάντα με τραβούσε κοντά της , κάτι που δεν ένιωσα ποτέ για την Αθήνα , κι έτσι μετά από μεγάλη αγάπη έγινε ερωμένη μου !

Στη μικρή ζωή μου είναι αλήθεια πως οι καλύτερες και οι περισσότερες αξιοσημείωτες αναμνήσεις που έχω είναι από αυτή την πόλη , τους πιο ακριβούς μου πόθους και τα μεγαλύτερα μυστικά μου τα έχω τραγουδήσει στο Θερμαϊκό … Κι όμως την συνήθισα , δεν νιώθω πια το ρίγος που διαπερνούσε το κορμί μου , κάθε φορά που βρισκόμουν στην αγκαλιά της , πότε στην Καλαμαριά , πότε στα Κάστρα , στο Γεντί- κουλέ , πότε στη Ναβαρίνου , στην Καμάρα , στην Παπάφη , ας μην συνεχίσω, αυτή την πόλη μετά από τόσα χρόνια τολμώ να πω , πως την έχω μάθει καλά πια και από την καλή και από την ανάποδη , κι αν τώρα πήρα πάλι το δρόμο προς το νότο και βλέπω φωτισμένο τούτο το βράδυ με την Πανσέληνο το Κάστρο του Πλαταμώνα , δεν πονάω πια , ξέρω πως ότι κι αν γίνει , πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη που να με κάνει να νιώθω τόσα πολλά , που να μου δώσει τόσες όμορφες στιγμές και αναμνήσεις , τότε , τώρα και για πάντα, δεν θα βρεθεί πουθενά στον πλανήτη …

Χθες όμως καθώς ήταν φωτισμένη , δεν άντεξε άλλο , μου ζητούσε απαντήσεις , ήθελε να της ξεκαθαρίσω τη θέση μου, βαρέθηκε πια να περιμένει… Δεν ήξερα τι να της πω, ήμουν πάνω στο καραβάκι που έκανε βόλτα στο Θερμαϊκό κάτω από ήχους reggae , με μια μπύρα στο χέρι και την έβλεπα έτσι όπως δεν την είχα ξαναδεί ποτέ και απαιτούσε να της δώσω μια απάντηση… Έκανε κρύο , τα μαλλιά μου δεν σταματούσαν να ανεμίζουνε , είδα και σένα που ήσουνα έτοιμος να δακρύσεις , είναι κοινό μυστικό εξάλλου, πως η Θεσσαλονίκη είναι ξελογιάστρα , ποιος την έχει ζήσει και να μην την έχει ερωτευτεί έστω και λίγο ; Τότε ήρθε η ώρα και της είπα το μεγάλο αντίο , ένα αντίο που δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι θα της πω , δεν κράτησα την υπόσχεση μου και ούτε θέλω να ζήσω στη Θεσσαλονίκη πια, δεν θέλω να την απομυθοποιήσω άλλο, θέλω να μείνει για πάντα η πιο αγαπημένη , έτσι κι αλλιώς πάντα θα επιστρέφω , να παίρνω τη δόση μου από το Βαρδάρη , έχω τα μισά όνειρα μου αφημένα εδώ, έχω τις μισές αναμνήσεις μου εδώ , τη μισή μου ζωή τολμώ να πω , ανθρώπους που αγαπάω … Ποιος ξέρει όμως ίσως κάποτε να με εκδικηθεί γι’ αυτό μου το αντίο και να με φυλακίσει αιώνια στην αγκαλιά της …


Υ.Σ «Εμείς για αλλού τραβήξαμε κι αλλού η ζωή μας πάει…»
Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα
εσύ που βγάζεις τα καλύτερα παιδιά
Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα
όπου κι αν πάω σ' έχω πάντα στην καρδιά
Θεσσαλονίκη μου ποτέ δε σ' απαρνιέμαι
είσ' η πατρίδα μου το λέω και καυχιέμαι
Θεσσαλονίκη με τα τόσα σου μεράκια
βγάζεις τα πιο όμορφα κορίτσια στον ντουνιά
βράδια μποέμικα τραγούδια στα σοκάκια
γλέντια ξενύχτια μες στην κάθε γειτονιά
Θεσσαλονίκη μου ποτέ δε σ' απαρνιέμαι
είσ' η πατρίδα μου το λέω και καυχιέμαι
Θεσσαλονίκη μου κι αν είμαι μακριά σου
πάντα θυμάμαι τ' όνομά σου το γλυκό
αχ πώς νοστάλγησα να ξαναρθώ κοντά σου
κι ας ξεψυχήσω μπρος τον πύργο το λευκό
Θεσσαλονίκη μου ποτέ δε σ' απαρνιέμαι
είσ' η πατρίδα μου το λέω και καυχιέμαι

Σχόλια

Ο χρήστης markos-the-gnostic είπε…
Σόφη νάσαι καλά όπου κι αν είσαι.
Άλλωστε όπου κι αν πάμε η πόλη μας ακολουθεί...
Ο χρήστης Кроткая είπε…
ως Αθηναία σου μιλώ, η Θεσσαλονίκη είναι πιο όμορφη αλλά η Αθήνα είναι η πολη μου.
Ο χρήστης Dead Disney είπε…
i athina se perimenei na tin ektimiseis...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Είναι η πόλη που μεγάλωσα και η πόλη που αγάπησα. Είναι αυτή που δε χαίρομαι όταν είμαι κοντά της και που μου λείπει όταν φεύγω μακρυά. Μα πριν χρόνια το κατάλαβα σε μια στιγμή μονάχα.

Είναι αυτή που πάντα κοντά της θα θέλω να επιστρέφω...

Δημοφιλείς αναρτήσεις